۴۹۴
ویرایش
←یکم. پیش از انقلاب
بدون خلاصۀ ویرایش |
|||
| خط ۱۱۴: | خط ۱۱۴: | ||
=مهم‌ترین احزاب و جریان‌های سیاسی اسلامگرا= | =مهم‌ترین احزاب و جریان‌های سیاسی اسلامگرا= | ||
==یکم. پیش از انقلاب== | ==یکم. پیش از انقلاب== | ||
در این دوره می‌توان | در این دوره می‌توان «[[جمعیت علمای مسلمان الجزایر|جمعیت علمای مسلمین]]» را مهم‌ترین این حرکات دانست. این جنبش در سال 1936 توسط شیخ « [[عبدالحمید بن بادیس]] » در [[الجزیره ]] پایتخت الجزایر تأسیس شد. «[[بن بادیس]]» در مقابل فرانسوی‌ها که اشغال صدمین سالگرد الجزایر را در سال 1930 جشن و زبان عربی را ملغی کرده بود، شعار «الجزایر وطن من. اسلام دین من و عربی زبان من» را مطرح کرد. وی روش «محمد عبده» در مصر را در محقق ساختن نهضت اسلامی از طریق اصلاحات دینی دنبال نمود و ابتدا اقدام به تأسیس صدها مدرسه‌ی آزاد کرد که در آن [[زبان عربی]] ، علوم دینی و علوم جدید از قسطنطنیه در شرق تا تلمسان در غرب تدریس می‌شد. [[بن بادیس]] چند روزنامه نیز تأسیس کرد و باشگاه‌های متعددی ساخت. سرانجام استعمارگران فرانسوی او را به اتهام تبلیغات کمونیستی تبعید کردند. | ||
این تشکل گرچه در ابتدا با رنگ و بوی دینی پا به عرصه فعالیت‌های اجتماعی گذارد اما به تدریج به حوزه‌های سیاسی وارد شد به گونه‌ای برخی از اعضای این گروه با تبعیت از آراء و تفکرات «ابن‌تیمیه» و شاگردان [[شیخ محمد عبده]] همانند [[محمد رشید رضا]] و گروه «انصار اصلاحات در جهان اسلام» به رهبری [[شکیب ارسلان]] ، دست به فعالیت‌های مسلحانه در الجزایر زدند. شیخ «عبدالحمید بن بادیس» رهبر جمعیت علمای مسلمان الجزایر با تکیه بر دین مقدس اسلام به احیای مجدد الجزایر بر اساس تعالیم وحی و کسب استقلال این کشور اقدام کرد. لذا رمز ناسازگاری جمعیت علمای مسلمان با احزاب سیاسی فرانسه یا ملی‌گرایان صرف روشن می‌شود. <ref>حسن سیدسلیمان، پیشین</ref> | این تشکل گرچه در ابتدا با رنگ و بوی دینی پا به عرصه فعالیت‌های اجتماعی گذارد اما به تدریج به حوزه‌های سیاسی وارد شد به گونه‌ای برخی از اعضای این گروه با تبعیت از آراء و تفکرات «ابن‌تیمیه» و شاگردان [[شیخ محمد عبده]] همانند [[محمد رشید رضا]] و گروه «انصار اصلاحات در جهان اسلام» به رهبری [[شکیب ارسلان]] ، دست به فعالیت‌های مسلحانه در الجزایر زدند. شیخ «عبدالحمید بن بادیس» رهبر جمعیت علمای مسلمان الجزایر با تکیه بر دین مقدس اسلام به احیای مجدد الجزایر بر اساس تعالیم وحی و کسب استقلال این کشور اقدام کرد. لذا رمز ناسازگاری جمعیت علمای مسلمان با احزاب سیاسی فرانسه یا ملی‌گرایان صرف روشن می‌شود. <ref>حسن سیدسلیمان، پیشین</ref> | ||
پس از [[بن بادیس]]، ریاست [[جمعیت علمای مسلمین]] را شاگرد و دوست او، [[ | پس از [[بن بادیس]]، ریاست [[جمعیت علمای مسلمان الجزایر|جمعیت علمای مسلمین]] را شاگرد و دوست او، شیخ [[محمد بشیر ابراهیمی|بشیر ابراهیمی]] ، بر عهده گرفت. «[[جمعیت علمای مسلمان الجزایر|جمعیت علمای مسلمین]]» در سال 1948 گروهی از داوطلبان الجزایری برای جهاد به [[فلسطین ]] گسیل داشت. زمانی که جبهه آزادی‌بخش ملی الجزایر انقلاب علیه فرانسه را اعلام کرد تعداد زیادی از مؤسسان جبهه یا هوادارانش از میان شاگردان [[بن بادیس]] بودند که به صفوف احزاب الجزایری پیوسته بودند. «جمعیت علمای مسلمین» در تعبیر از هویت ملی، عربی و اسلامی الجزایر نقش بارزی را در این کشور ایفا کرده بود. پس از استقلال الجزایر در ژوئیه 1962 و بازگشت شیخ بشیر ابراهیمی از [[قاهره]] ، جنبش اسلامی الجزایر به طور علنی به فعالیت پرداخت. ابراهیمی فعالیت خود را با ایراد اولین خطبه نماز جمعه در مسجد «کتشاوه» شروع کرد. | ||
به علت سیطره جبهه آزادی‌بخش ملی بر مؤسسات دینی، بین احمدبن بلا رئیس جمهور و بشیر ابراهیمی رهبر اسلام‌گرایان الجزایری، اختلاف افتاد. پس از استقلال‌قضیه سوسیالیسم مطرح شد که شیخ ابراهیمی [[سوسیالیسم ]] را ارتداد می‌دانست و به شدت به گرایش سوسیالیستی دولت حمله می‌کرد. بشیر ابراهیمی طی بیانیه‌ای بر ضد نظام [[بن بلا]] ، نسبت به وقوع جنگ داخلی به علت درگیری‌های موجود بین رهبران سیاسی و مشخصاً بن‌بلا و بومدین هشدار داد و خاطر نشان کرد که این درگیری‌ها دولت نوپا را تهدید می‌کند. | به علت سیطره جبهه آزادی‌بخش ملی بر مؤسسات دینی، بین احمدبن بلا رئیس جمهور و بشیر ابراهیمی رهبر اسلام‌گرایان الجزایری، اختلاف افتاد. پس از استقلال‌قضیه سوسیالیسم مطرح شد که شیخ ابراهیمی [[سوسیالیسم ]] را ارتداد می‌دانست و به شدت به گرایش سوسیالیستی دولت حمله می‌کرد. بشیر ابراهیمی طی بیانیه‌ای بر ضد نظام [[بن بلا]] ، نسبت به وقوع جنگ داخلی به علت درگیری‌های موجود بین رهبران سیاسی و مشخصاً بن‌بلا و بومدین هشدار داد و خاطر نشان کرد که این درگیری‌ها دولت نوپا را تهدید می‌کند. | ||