جماعت دعوت به قرآن و سنت: تفاوت میان نسخه‌ها
بدون خلاصۀ ویرایش |
جز (تمیزکاری) |
||
| خط ۴۲: | خط ۴۲: | ||
=پانویس= | =پانویس= | ||
{{پانویس}} | {{پانویس}} | ||
[[رده: جریان ها]] | [[رده:جریان ها]] | ||
[[رده: سلفی گری]] | [[رده:سلفی گری]] | ||
[[رده: طالبان]] | [[رده:طالبان]] | ||
نسخهٔ ۵ دسامبر ۲۰۲۲، ساعت ۰۲:۰۸
| نام جریان | جماعت دعوت به قرآن و سنت |
| فعالیت | ۱۹91 (شبه نظامی) |
| رهبران | جمیل الرحمن |
| گستره جغرافیایی | شرق افغانستان |
| مبانی | الگو بودن زندگی سلفی
نظام خلافت ـ برتری قومی |
| اهداف | احیای الگوی زندگی سلفی
تشکیل نظام خلافت ـ حفظ برتری سیاسی قومی |
| فعالیت‌های مهم | ربودن امدادگر بریتانیایی لیندا نورگرو |
جماعت دعوت به قرآن و سنت که با نام گروه سلفی نیز شناخته می‌شود، یک سازمان شبه نظامی است که در شرق افغانستان فعالیت می‌کند[۱].
تاریخ
در دهه ۱۹۸۰ در جریان جنگ شوروی در افغانستان توسط جمیل الرحمن تأسیس شد. گروه سلفی یک سازمان سلفی بود که میزبان بسیاری از داوطلبان عرب بود و از بازرگانان سعودی و کویتی و دولت سعودی کمک مالی دریافت می‌کرد. این گروه توانست درسال ۱۹۹۱ امارت اسلامی کنر را تأسیس کند، یک دولت کوچک سلفی در استان کنر، اما پس از حملات حزب اسلامی گلبدین و همچنین ترور جمیل الرحمن در سال ۱۹۹۱، به سرعت منحل شد. عمل کنند [۲].
در سال ۲۰۱۰، این گروه با ملا عمر، رهبر طالبان بیعت کرد. ذبیح‌الله مجاهد سخنگوی طالبان با انتشار بیانیه‌ای اعلام کرد که این گروه سلفی اکنون بخشی از طالبان است[۳].
این گروه سلفی در ربودن امدادگر بریتانیایی لیندا نورگرو، که به طور تصادفی توسط نیروهای آمریکایی در جریان تلاش برای نجات کشته شد، دست داشت[۴].