ریاحیه: تفاوت میان نسخه‌ها
بدون خلاصۀ ویرایش |
جز (تمیزکاری) |
||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
'''ریاحیه''' از فرق [[راوندیه]] و پیروان مردى به نام ابوریاح بودند که از سران و علماى ایشان بود. | '''ریاحیه''' از فرق [[راوندیه]] و پیروان مردى به نام ابوریاح بودند که از سران و علماى ایشان بود. | ||
==تاریخچه== | == تاریخچه == | ||
پس از ابوهاشم بن محمد بن حنفیه میان حارثیه که پیروان عبدالله بن معاویه (که به نوعی مدعی امامت و وصایت ابوهاشم شده بود) محسوب می‌شدند و عده‌ای دیگر از روندیه نسبت به جانشینی ابوهاشم، اختلاف در گرفت. روندیه امامت را از آن محمد بن علی (پدر سفاح و منصور عباسی ) و حارثیه آن را متعلق به عبدالله بن معاویه مى‌دانستند و قرار شد که هر دو گروه حکمیت شخصی به نام ابوریحان را که از رؤسا و علماء آنان بود بپذیرند و او نیز حکم کرد که محمد بن علی وصی ابوهاشم است و در نتیجه بیشتر پیروان فرقه حارثیه (اتباع عبدالله بن معاویه) به فرقه روندیه گرویدند. <ref>اشعری قمی سعد بن عبدالله ابی خلف، المقالات و الفرق، تحقیق دکتر محمد جواد مشکور، تهران، سال 1963، ص 40</ref> <ref>نوبختی حسن بن موسی، فرق الشیعة، ص 33</ref>البته در کتاب فرق الشیعة اشاره‌ای به نام این فرقه نشده است، هر چند آرای مربوط به ایشان بیان شده است. | پس از ابوهاشم بن محمد بن حنفیه میان حارثیه که پیروان عبدالله بن معاویه (که به نوعی مدعی امامت و وصایت ابوهاشم شده بود) محسوب می‌شدند و عده‌ای دیگر از روندیه نسبت به جانشینی ابوهاشم، اختلاف در گرفت. روندیه امامت را از آن محمد بن علی (پدر سفاح و منصور عباسی) و حارثیه آن را متعلق به عبدالله بن معاویه مى‌دانستند و قرار شد که هر دو گروه حکمیت شخصی به نام ابوریحان را که از رؤسا و علماء آنان بود بپذیرند و او نیز حکم کرد که محمد بن علی وصی ابوهاشم است و در نتیجه بیشتر پیروان فرقه حارثیه (اتباع عبدالله بن معاویه) به فرقه روندیه گرویدند. <ref>اشعری قمی سعد بن عبدالله ابی خلف، المقالات و الفرق، تحقیق دکتر محمد جواد مشکور، تهران، سال 1963، ص 40</ref> <ref>نوبختی حسن بن موسی، فرق الشیعة، ص 33</ref>البته در کتاب فرق الشیعة اشاره‌ای به نام این فرقه نشده است، هر چند آرای مربوط به ایشان بیان شده است. | ||
<ref>نوبختی حسن بن موسی، فرق الشیعة، ص 33</ref> | <ref>نوبختی حسن بن موسی، فرق الشیعة، ص 33</ref> | ||
==اعتقادات== | == اعتقادات == | ||
ریاحیه معتقد بودند که ابوهاشم عبدالله بن محمد حنفیه درباره محمد بن على بن عبدالله بن عباس وصیت کرد و رشته امامت را به او متصل کرده است. <ref>مشکور محمد جواد، فرهنگ فرق اسلامی، مشهد، نشر آستان قدس رضوی، سال 1372 | ریاحیه معتقد بودند که ابوهاشم عبدالله بن محمد حنفیه درباره محمد بن على بن عبدالله بن عباس وصیت کرد و رشته امامت را به او متصل کرده است. <ref>مشکور محمد جواد، فرهنگ فرق اسلامی، مشهد، نشر آستان قدس رضوی، سال 1372 شمسی، چاپ دوم، ص 208 با ویرایش اندک.</ref><ref>اشعری قمی سعد بن عبدالله ابی خلف، المقالات و الفرق، تحقیق الدکتر محمد جواد مشکور، تهران، سال 1963، ص 40</ref> | ||
==پانویس== | == پانویس == | ||
<references /> | <references /> | ||
[[رده:فرق و مذاهب]] | |||
[[رده: فرق و مذاهب]] | |||
نسخهٔ ۵ دسامبر ۲۰۲۲، ساعت ۰۲:۴۲
ریاحیه از فرق راوندیه و پیروان مردى به نام ابوریاح بودند که از سران و علماى ایشان بود.
تاریخچه
پس از ابوهاشم بن محمد بن حنفیه میان حارثیه که پیروان عبدالله بن معاویه (که به نوعی مدعی امامت و وصایت ابوهاشم شده بود) محسوب می‌شدند و عده‌ای دیگر از روندیه نسبت به جانشینی ابوهاشم، اختلاف در گرفت. روندیه امامت را از آن محمد بن علی (پدر سفاح و منصور عباسی) و حارثیه آن را متعلق به عبدالله بن معاویه مى‌دانستند و قرار شد که هر دو گروه حکمیت شخصی به نام ابوریحان را که از رؤسا و علماء آنان بود بپذیرند و او نیز حکم کرد که محمد بن علی وصی ابوهاشم است و در نتیجه بیشتر پیروان فرقه حارثیه (اتباع عبدالله بن معاویه) به فرقه روندیه گرویدند. [۱] [۲]البته در کتاب فرق الشیعة اشاره‌ای به نام این فرقه نشده است، هر چند آرای مربوط به ایشان بیان شده است. [۳]
اعتقادات
ریاحیه معتقد بودند که ابوهاشم عبدالله بن محمد حنفیه درباره محمد بن على بن عبدالله بن عباس وصیت کرد و رشته امامت را به او متصل کرده است. [۴][۵]
پانویس
- ↑ اشعری قمی سعد بن عبدالله ابی خلف، المقالات و الفرق، تحقیق دکتر محمد جواد مشکور، تهران، سال 1963، ص 40
- ↑ نوبختی حسن بن موسی، فرق الشیعة، ص 33
- ↑ نوبختی حسن بن موسی، فرق الشیعة، ص 33
- ↑ مشکور محمد جواد، فرهنگ فرق اسلامی، مشهد، نشر آستان قدس رضوی، سال 1372 شمسی، چاپ دوم، ص 208 با ویرایش اندک.
- ↑ اشعری قمی سعد بن عبدالله ابی خلف، المقالات و الفرق، تحقیق الدکتر محمد جواد مشکور، تهران، سال 1963، ص 40