کاربر:Hoosinrasooli/صفحه تمرین: تفاوت میان نسخه‌ها
بدون خلاصۀ ویرایش |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۱۹: | خط ۱۹: | ||
| وبگاه = | | وبگاه = | ||
}} | }} | ||
احمد بن محمد بن | احمد بن محمد بن ابی غریب ضبی، (000 – حدود 325ق) ابوالحسن. محدث امامی. لقب «ضبی»(به فتح ضاد و تشدید باء) یا از این جهت است كه وی اهل روستایی به همین نام در «تهامه» واقع در ساحل دریا در مسیر شام است، و یا بدین سبب است كه وی منسوب به طائفهای از عرب است كه نسب آنها به «ضبه بن ادّ بن طابخه» منتهی میشود. در بعضی از منابع به همراه «ضبی» لقب «نصیبی» نیز ضبط شده است. در اینصورت وی از مردم «نصیبین» واقع در دیار بكر از اهالی شمال عراق نزدیك موصل خواهد بود. در باره زمان وفات او تنها میتوان گفت كه یكبار در سال 322هجری «تلعكبری»(م385ق) بهطور مستقیم از او حدیث شنیده است اما بیشتر استماعات تلعكبری از طریق پدرش از او بوده است، بنابراین شاگردی تلعكبری نزد او میبایست در اواخر عمر ابیغریب بوده باشد، از اینرو وفات او را میتوان حدود 325هجری تخمین زد. وی بخش عمدهای از حیات علمی خود را در بصره گذرانده است و در آنجا از «محمد بن زكریا غلابی»(م298ق) بهرههای فراوان برد و به اندازهای از دانش رسید كه اجازه نقل تمام روایاتش را دریافت كرده است. وی همچنین در بصره روایاتی از «حسن بن محمد بن جمهور عمی»(م.ح310ق) شنید و در علوم حدیث تبحر یافت. سپس به بغداد آمد و در آنجا شاگردان چندی تربیت نمود. اكنون تعداد انگشتشماری از احادیث او در جوامع روایی شیعه به چشم میخورد كه در باره فضیلت حضرت فاطمه(س) و دعاهای وارده است. بیشتر صاحبنظران روایات او را قابل قبول دانسته و در باره شخصیت او اظهار رضایت نمودهاند. از شاگردان او غیر از تلعكبری و پدرش میتوان به «احمد بن محمد بن عیاش»(م401ق، صاحب كتاب مقتضب الاثر) اشاره كرد. از تألیفات او چیزی در منابع گزارش نشده است. | ||
ابوالحسن. محدث | منابع: (رجال طوسی، ص410 شماره 5951؛ مستدرك الوسائل، ج14ص204 حدیث 15612، وص311 حدیث 16798؛ اقبال الاعمال، ج3ص209؛ طرائف المقال، ج1ص158 شماره 785؛ معجم رجال الحدیث، ج3ص17 شماره 801، تنقیح المقال(حجری)، ج1ص77 شماره 466) | ||
منابع: (رجال | |||
نسخهٔ ۱ مارس ۲۰۲۳، ساعت ۱۴:۴۰
| Hoosinrasooli/صفحه تمرین | |
|---|---|
 | |
| اطلاعات شخصی | |
احمد بن محمد بن ابی غریب ضبی، (000 – حدود 325ق) ابوالحسن. محدث امامی. لقب «ضبی»(به فتح ضاد و تشدید باء) یا از این جهت است كه وی اهل روستایی به همین نام در «تهامه» واقع در ساحل دریا در مسیر شام است، و یا بدین سبب است كه وی منسوب به طائفهای از عرب است كه نسب آنها به «ضبه بن ادّ بن طابخه» منتهی میشود. در بعضی از منابع به همراه «ضبی» لقب «نصیبی» نیز ضبط شده است. در اینصورت وی از مردم «نصیبین» واقع در دیار بكر از اهالی شمال عراق نزدیك موصل خواهد بود. در باره زمان وفات او تنها میتوان گفت كه یكبار در سال 322هجری «تلعكبری»(م385ق) بهطور مستقیم از او حدیث شنیده است اما بیشتر استماعات تلعكبری از طریق پدرش از او بوده است، بنابراین شاگردی تلعكبری نزد او میبایست در اواخر عمر ابیغریب بوده باشد، از اینرو وفات او را میتوان حدود 325هجری تخمین زد. وی بخش عمدهای از حیات علمی خود را در بصره گذرانده است و در آنجا از «محمد بن زكریا غلابی»(م298ق) بهرههای فراوان برد و به اندازهای از دانش رسید كه اجازه نقل تمام روایاتش را دریافت كرده است. وی همچنین در بصره روایاتی از «حسن بن محمد بن جمهور عمی»(م.ح310ق) شنید و در علوم حدیث تبحر یافت. سپس به بغداد آمد و در آنجا شاگردان چندی تربیت نمود. اكنون تعداد انگشتشماری از احادیث او در جوامع روایی شیعه به چشم میخورد كه در باره فضیلت حضرت فاطمه(س) و دعاهای وارده است. بیشتر صاحبنظران روایات او را قابل قبول دانسته و در باره شخصیت او اظهار رضایت نمودهاند. از شاگردان او غیر از تلعكبری و پدرش میتوان به «احمد بن محمد بن عیاش»(م401ق، صاحب كتاب مقتضب الاثر) اشاره كرد. از تألیفات او چیزی در منابع گزارش نشده است. منابع: (رجال طوسی، ص410 شماره 5951؛ مستدرك الوسائل، ج14ص204 حدیث 15612، وص311 حدیث 16798؛ اقبال الاعمال، ج3ص209؛ طرائف المقال، ج1ص158 شماره 785؛ معجم رجال الحدیث، ج3ص17 شماره 801، تنقیح المقال(حجری)، ج1ص77 شماره 466)