اصحاب الکساء: تفاوت میان نسخه‌ها

از ویکی‌وحدت
جز (تمیزکاری)
جز (جایگزینی متن - ' های ' به '‌های ')
خط ۶: خط ۶:


== اعتقادات ==
== اعتقادات ==
از دیدگاه این فرقه اصحاب کساء یا [[آل عبا]] پنج تن بیش نیستند و آنان [[محمد (ص)]]، [[علی (ع)]]، [[فاطمه (س)]]، [[حسن (ع)]] و [[حسین (ع)|حسین (ع)]] هستند و روح [[خدا]] با کساء در ایشان حلول کرده و هیچ کدام نسبت به دیگری برتری ندارند. از این جهت فاطمه را بدون های تأنیث (فاطم) می‌خوانند، چنان که یکی از سخنوران مربوط به این فرقه می‌گوید: تولیت بعد الله فی‌الدین خمسة، نبیا و سبطیه و شیخا و فاطما. <ref>مشکور محمد جواد، فرهنگ فرق اسلامی، مشهد، انتشارات آستان قدس رضوی، سال 1372 شمسی، چاپ دوم، ص 63 با ویرایش</ref>
از دیدگاه این فرقه اصحاب کساء یا [[آل عبا]] پنج تن بیش نیستند و آنان [[محمد (ص)]]، [[علی (ع)]]، [[فاطمه (س)]]، [[حسن (ع)]] و [[حسین (ع)|حسین (ع)]] هستند و روح [[خدا]] با کساء در ایشان حلول کرده و هیچ کدام نسبت به دیگری برتری ندارند. از این جهت فاطمه را بدون‌های تأنیث (فاطم) می‌خوانند، چنان که یکی از سخنوران مربوط به این فرقه می‌گوید: تولیت بعد الله فی‌الدین خمسة، نبیا و سبطیه و شیخا و فاطما. <ref>مشکور محمد جواد، فرهنگ فرق اسلامی، مشهد، انتشارات آستان قدس رضوی، سال 1372 شمسی، چاپ دوم، ص 63 با ویرایش</ref>
   
   
== پانویس ==
== پانویس ==

نسخهٔ ‏۲۰ مارس ۲۰۲۳، ساعت ۱۸:۱۱

اصحاب الکساء از فرقه «غلاة» و از علیائیه (علیاویه) به شمار می‌روند. علیائیه به افرادی می‌گویند که در حق امامان خود گزافه‌گو شدند و آنان را از حد مخلوقیت خارج کردند.

پیشوا

پیشوای این طایفه علیاء بن دراع اسدی یا دوسی می‏‌باشد.[۱]

اعتقادات

از دیدگاه این فرقه اصحاب کساء یا آل عبا پنج تن بیش نیستند و آنان محمد (ص)، علی (ع)، فاطمه (س)، حسن (ع) و حسین (ع) هستند و روح خدا با کساء در ایشان حلول کرده و هیچ کدام نسبت به دیگری برتری ندارند. از این جهت فاطمه را بدون‌های تأنیث (فاطم) می‌خوانند، چنان که یکی از سخنوران مربوط به این فرقه می‌گوید: تولیت بعد الله فی‌الدین خمسة، نبیا و سبطیه و شیخا و فاطما. [۲]

پانویس

  1. مشکور محمد جواد، فرهنگ فرق اسلامی، مشهد، انتشارات آستان قدس رضوی، سال 1372 شمسی، چاپ دوم، ص 63 با ویرایش
  2. مشکور محمد جواد، فرهنگ فرق اسلامی، مشهد، انتشارات آستان قدس رضوی، سال 1372 شمسی، چاپ دوم، ص 63 با ویرایش