روحانیه: تفاوت میان نسخه‌ها

از ویکی‌وحدت
جز (جایگزینی متن - ' های ' به '‌های ')
بدون خلاصۀ ویرایش
خط ۱: خط ۱:
'''روحانیه''' از جمله فرق [[اسلام|اسلامی]] است که خود دارای چند صنف می‌باشد.
'''روحانیه''' از جمله فرقه‌های [[اسلام|اسلامی]] است که خود دارای چند صنف می‌باشد.


== وجه تسمیه ==
== وجه تسمیه ==
این فرقه را از آن جهت روحانیه می‌نامند که که آنها به ملکوت آسمان‌ها نظر دارند و به توسط همان ملکوت بالعیان [[بهشت]] را می‌بینند و از نعمات آن بهره‌مند می‌شوند. به این فرقه فکریه نیز می‌گویند، زیرا که فکر را هدف عبادات خود می‌دانند و در فکر و اندیشه شان با خداوند سخن می‌گویند و با او مصافحه می‌کنند. <ref>مشکور محمد جواد، فرهنگ فرق اسلامی، مشهد، نشر آستان قدس رضوی، سال 1372 شمسی، چاپ دوم، ص 205</ref>
این فرقه را از آن جهت روحانیه می‌نامند که که آنها به ملکوت آسمان‌ها نظر دارند و در آن ملکوت آشکارا [[بهشت]] را می‌بینند و از نعمات آن بهره‌مند می‌شوند. به این فرقه فکریه نیز می‌گویند، زیرا که فکر را هدف عبادات خود می‌دانند و در فکر و اندیشه‌شان با خداوند سخن می‌گویند و با او مصافحه می‌کنند. <ref>مشکور محمد جواد، فرهنگ فرق اسلامی، مشهد، نشر آستان قدس رضوی، سال 1372 شمسی، چاپ دوم، ص 205</ref>
== اعتقادات ==
== اعتقادات ==
برخی از روحانیه معتقدند که دوستی خداوند بر دل آنها غلبه کرده و گناه سرقت و زنا و نیز شرب خمر از آنان برداشته شده است زیرا هر چیزی را که بردارند همه مال خداوند است و تصرف در اموال دوست بدون اجازه او [[حلال]] است.  
برخی از روحانیه معتقدند که دوستی خداوند بر دل آنها غلبه کرده و گناه سرقت و زنا و نیز شرب خمر از آنان برداشته شده است، زیرا هر چیزی را که بردارند همه مال خداوند است و تصرف در اموال دوست بدون اجازه او [[حلال]] است.  


== ریاضت ==
== ریاضت ==
برخی از روحانیه خود را در زندگی دنیایی دچار رنج و دشواری افکندند و غذاهای ناسازگار می‌خوردند و نیز خوراک‌های تلخ و بدبو را در عالم تصور و خیال‌شان عسل و انگبین می‌انگاشتند. با این حال برخی از ایشان پس از آن که مدتی به دنیاپرستی گرائیدند، دنیا را ترک کرده و طعام‌های لذیذ و شراب‌های گوارا و لباس‌های نرم و عطریات خوش‌بو را فرو گذاردند و دل‌های خود را به ترک آن مشغول کردند.
برخی از روحانیه خود را در زندگی دنیایی دچار رنج و دشواری می‌افکندند و غذاهای ناسازگار می‌خوردند و نیز خوراک‌های تلخ و بدبو را در عالم تصور و خیال‌شان عسل و انگبین می‌انگاشتند. با این‌حال برخی از ایشان پس از آن که مدتی به دنیاپرستی گراییدند، دنیا را ترک کرده و طعام‌های لذیذ و شراب‌های گوارا و لباس‌های نرم و عطریات خوش‌بو را فرو گذاردند و دل‌های خود را به ترک آن مشغول کردند.
و برخی دیگر معتقدند که [[زهد]] در دنیا حرام است، اما طعام‌های نیکو و عیش و نوش حلال است و اغنیا و توانگران در نزد خدا بیش از فقرا ارج و منزلت دارند. <ref>مشکور محمد جواد، فرهنگ فرق اسلامی، مشهد، نشر آستان قدس رضوی، چاپ دوم، ص 205 با ویرایش و اصلاح عبارات</ref>  
و برخی دیگر معتقدبودند که [[زهد]] در دنیا حرام است، اما طعام‌های نیکو و عیش و نوش حلال است و اغنیا و توانگران در نزد خدا بیش از فقرا ارج و منزلت دارند. <ref>مشکور محمد جواد، فرهنگ فرق اسلامی، مشهد، نشر آستان قدس رضوی، چاپ دوم، ص 205 با ویرایش و اصلاح عبارات</ref>  
<ref>ملطی ابو الحسین محمد بن احمد، التنبیه و الرد علی اهل الاهواء و البدع، تحقیق محمد زاهد بن الحسن الکوثری، قاهره سال 1949 میلادی، ص 92- 93.</ref>
<ref>ملطی ابو الحسین محمد بن احمد، التنبیه و الرد علی اهل الاهواء و البدع، تحقیق محمد زاهد بن الحسن الکوثری، قاهره سال 1949 میلادی، ص 92- 93.</ref>



نسخهٔ ‏۲ مهٔ ۲۰۲۳، ساعت ۱۰:۲۹

روحانیه از جمله فرقه‌های اسلامی است که خود دارای چند صنف می‌باشد.

وجه تسمیه

این فرقه را از آن جهت روحانیه می‌نامند که که آنها به ملکوت آسمان‌ها نظر دارند و در آن ملکوت آشکارا بهشت را می‌بینند و از نعمات آن بهره‌مند می‌شوند. به این فرقه فکریه نیز می‌گویند، زیرا که فکر را هدف عبادات خود می‌دانند و در فکر و اندیشه‌شان با خداوند سخن می‌گویند و با او مصافحه می‌کنند. [۱]

اعتقادات

برخی از روحانیه معتقدند که دوستی خداوند بر دل آنها غلبه کرده و گناه سرقت و زنا و نیز شرب خمر از آنان برداشته شده است، زیرا هر چیزی را که بردارند همه مال خداوند است و تصرف در اموال دوست بدون اجازه او حلال است.

ریاضت

برخی از روحانیه خود را در زندگی دنیایی دچار رنج و دشواری می‌افکندند و غذاهای ناسازگار می‌خوردند و نیز خوراک‌های تلخ و بدبو را در عالم تصور و خیال‌شان عسل و انگبین می‌انگاشتند. با این‌حال برخی از ایشان پس از آن که مدتی به دنیاپرستی گراییدند، دنیا را ترک کرده و طعام‌های لذیذ و شراب‌های گوارا و لباس‌های نرم و عطریات خوش‌بو را فرو گذاردند و دل‌های خود را به ترک آن مشغول کردند. و برخی دیگر معتقدبودند که زهد در دنیا حرام است، اما طعام‌های نیکو و عیش و نوش حلال است و اغنیا و توانگران در نزد خدا بیش از فقرا ارج و منزلت دارند. [۲] [۳]

پانویس

  1. مشکور محمد جواد، فرهنگ فرق اسلامی، مشهد، نشر آستان قدس رضوی، سال 1372 شمسی، چاپ دوم، ص 205
  2. مشکور محمد جواد، فرهنگ فرق اسلامی، مشهد، نشر آستان قدس رضوی، چاپ دوم، ص 205 با ویرایش و اصلاح عبارات
  3. ملطی ابو الحسین محمد بن احمد، التنبیه و الرد علی اهل الاهواء و البدع، تحقیق محمد زاهد بن الحسن الکوثری، قاهره سال 1949 میلادی، ص 92- 93.