۱٬۵۶۹
ویرایش
بدون خلاصۀ ویرایش
(صفحه‌ای تازه حاوی «جنبش هندی خلافت در قرن نوزدهم میلادی در پی مداخله استعمار انگلیس در هند و به...» ایجاد کرد) |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۹: | خط ۹: | ||
یکی از موفقیت های جنبش آن بود که بعد از ده ها سال مبارزه توانست نظر هندوها و «[[گاندی]]» را جلب نماید. تا جایی که «گاندی» از اهداف جنبش خلافت پشتیبانی می کرد و هندوها در کنار مسلمان ها می جنگیدند. رهبری این ائتلاف و وحدت ملی را که در قالب «فدراسیون مذاهب» تجسم یافته بود، «گاندی»، «[[ابوالکلام آزادی]]»، «محمد علی» و «[[شوکت علی]]» بر عهده داشتند. | یکی از موفقیت های جنبش آن بود که بعد از ده ها سال مبارزه توانست نظر هندوها و «[[گاندی]]» را جلب نماید. تا جایی که «گاندی» از اهداف جنبش خلافت پشتیبانی می کرد و هندوها در کنار مسلمان ها می جنگیدند. رهبری این ائتلاف و وحدت ملی را که در قالب «فدراسیون مذاهب» تجسم یافته بود، «گاندی»، «[[ابوالکلام آزادی]]»، «محمد علی» و «[[شوکت علی]]» بر عهده داشتند. | ||
<br> | <br> | ||
بنابراین جنبش خلافت در مبارزات و قیام های سراسری (1920 ـ 1922) هندوستان نقش اصلی را بازی کرد و در جبهه داخلی پر قدرت به پیش می رفت. | بنابراین جنبش خلافت در مبارزات و قیام های سراسری (1920 ـ 1922) هندوستان نقش اصلی را بازی کرد و در جبهه داخلی پر قدرت به پیش می رفت.<ref>[http://pajuhesh.irc.ir/ برگرفته شده از مقاله جنبش خلافت در هند]</ref> | ||
<br> | |||
==خطری که جنبش خلافت را تهدید کرد== | |||
<br> | |||
خطری که جنبش را تهدید می‌کرد، اتفاقات ترکیه عثمانی بود؛ زیرا برگزیده شدن «[[عبدالمجید]]»، از سوی «[[مجمع کبیر ترکیه]]» به خلافت ـ و نه سلطنت ـ در عمل به جدایی خلافت از سلطنت انجامید. این امر ضربه بزرگی بر جنبش خلافت وارد کرد و از نفوذ و اعتبار آن کاست و جنبش، موقعیت سیاسی، اجتماعی و مردمی خود را به طور کامل از دست داد و هندوها نیز از مسلمانان کناره گرفتند. | |||
<br> | |||
==جنبش خلافت بعد از جدایی خلافت از سلطنت== | |||
<br> | |||
جنبش نیز در درون خود دچار اختلاف گردید و «محمد علی» به عنوان رهبر جنبش خلافت، بعد از کناره گیری علمای دیوبند از آن، در انزوا قرار گرفت. | |||
<br> | |||
با وجود این تحولات، «محمد علی» حرکت های ضد خلافت در ترکیه و تشکیل نظام پادشاهی در [[عربستان]] را محکوم کرد و «[[ابن مسعود]]» را برای کنار نهادن نظام خلافت مورد انتقاد قرار داد. وی نهایت سعی خود را به کار برد تا ضمن رفع مشکلات مادی و معنوی مردم هند، جنبش خلافت را که تداوم بخش جنبش «[[شاه ولی اللّه]]» بود، به عنوان یک حزب سیاسی زنده نگه دارد. | |||
<br> | |||
==سرانجام جنبشها در هند== | |||
<br> | |||
جنبش خلافت اگرچه نتوانست دیگر اقتدار پیشین خود را به دست آورد؛ ولی حرکت های استقلال طلبانه ناشی از آن که در گروه های «حزب کنگره»، «جمعیت علمای هند»، «حزب مسلم لیگ» و «جمعیت علمای اسلام» تبلور پیدا کرد، میراث مذهبی ـ سیاسی آن بود که ریشه در مکتب علمای دیوبند داشت. | |||
<br> | |||
سرانجام، این جنبش های آزادی خواهی، استعمارگران بریتانیایی را مجبور به خروج از شبه قاره کرد و هند در 15/8/1947 استقلال خود را به دست آورد. | |||
<br> | |||
==پانویس== | |||
<br> | |||
[[رده:هند]] | |||
[[رده:جنبش های اسلامی]] | |||
[[رده:جنبش های هند]] | |||