نحلیه: تفاوت میان نسخه‌ها

از ویکی‌وحدت
بدون خلاصۀ ویرایش
بدون خلاصۀ ویرایش
 
خط ۱: خط ۱:
'''نحليه‏''' اصحاب [[حسن بن علی (مجتبی)|حسن بن علی (علیه‌السلام)]] بودند و امامت را در اولاد ایشان صحيح می‏‌دانستند و در آفريقای شمالی و مرکزی می‏‌زيستند.
{{جعبه اطلاعات فرق و مذاهب
| عنوان = نحليه‏
| تصویر =
| توضیح تصویر =
| نام =
| نام رایج =
| تاریخ شکل گیری =
| قرن شکل گیری =
| مبدأ شکل گیری = آفريقای شمالی و مرکزی
| موسس = نحلی
| عقیده =  امامت را در اولاد [[حسن بن علی (مجتبی)|حسن بن علی (علیه‌السّلام)]] صحيح می‌دانستند.
}}
'''نحليه‏''' اصحاب [[حسن بن علی (مجتبی)|حسن بن علی (علیه‌السّلام)]] بودند و امامت را در اولاد ایشان صحيح می‏‌دانستند و در آفريقای شمالی و مرکزی می‏‌زيستند.
پيشوای ايشان (نحلی) اهل نفطه از بخش‌های قفصه و مطيليه به شمار می‏‌رفت. آنان در سوس در دورترين بلاد مصامده قيام کردند و مردم را گمراه نمودند.
پيشوای ايشان (نحلی) اهل نفطه از بخش‌های قفصه و مطيليه به شمار می‏‌رفت. آنان در سوس در دورترين بلاد مصامده قيام کردند و مردم را گمراه نمودند.
[[نماز]] ايشان بر خلاف نماز [[مسلمانان]] بود و هيچ ميوه‏‌ای را که پايش کود داده باشند نمی‏‌خوردند<ref>مشکور محمد جواد، فرهنگ فرق اسلامی، مشهد، نشر آستان قدس رضوی، سال 1372 شمسی، چاپ دوم، ص 441</ref><ref>ابن حزم اندلسی، الفصل فى الملل و الاهواء و النحل، 5 جلدی، مصر، سال 1347 هجری قمری، ج 4، ص 140.</ref>.  
[[نماز]] ايشان بر خلاف نماز [[مسلمانان]] بود و هيچ ميوه‏‌ای را که پايش کود داده باشند نمی‏‌خوردند<ref>مشکور محمد جواد، فرهنگ فرق اسلامی، مشهد، نشر آستان قدس رضوی، سال 1372 شمسی، چاپ دوم، ص 441</ref><ref>ابن حزم اندلسی، الفصل فى الملل و الاهواء و النحل، 5 جلدی، مصر، سال 1347 هجری قمری، ج 4، ص 140.</ref>.  


== پانویس ==
==پانویس==
{{پانویس}}
{{پانویس}}



نسخهٔ کنونی تا ‏۱ دسامبر ۲۰۲۴، ساعت ۱۵:۳۱

نحليه‏
موسسنحلی
عقیدهامامت را در اولاد حسن بن علی (علیه‌السّلام) صحيح می‌دانستند.

نحليه‏ اصحاب حسن بن علی (علیه‌السّلام) بودند و امامت را در اولاد ایشان صحيح می‏‌دانستند و در آفريقای شمالی و مرکزی می‏‌زيستند. پيشوای ايشان (نحلی) اهل نفطه از بخش‌های قفصه و مطيليه به شمار می‏‌رفت. آنان در سوس در دورترين بلاد مصامده قيام کردند و مردم را گمراه نمودند. نماز ايشان بر خلاف نماز مسلمانان بود و هيچ ميوه‏‌ای را که پايش کود داده باشند نمی‏‌خوردند[۱][۲].

پانویس

  1. مشکور محمد جواد، فرهنگ فرق اسلامی، مشهد، نشر آستان قدس رضوی، سال 1372 شمسی، چاپ دوم، ص 441
  2. ابن حزم اندلسی، الفصل فى الملل و الاهواء و النحل، 5 جلدی، مصر، سال 1347 هجری قمری، ج 4، ص 140.