طریقت ذهبیه

سلسله ذهبیه، منسوب به سیدعبداللّه برزش‌آبادی است و در اوایل حکومت صفویه ابتدا در خراسان و سپس در شیراز رواج یافت.

تشیع ذهبیه

سلسله ذهبیه در اظهار تشیع و تقید به آن در این مدت ممتاز بوده است.

بزرگان ذهبیه

بزرگانی از علما و حکما نیز که صاحب تألیفات بودند، در میان آن‌ها ظاهر شدند؛ از جمله، شیخ علی نقی اصطهباناتی (متوفی ۱۱۲۶) و جانشین و دامادش سیدقطب‌الدین نیریزی (متوفی ۱۱۷۳ در نجف) که مجدد این سلسله در اواخر صفویه نیز بود. [۱][۲]

جانشینان قطب‌الدین تبریزی

در سلسله ذهبیه پس از قطب‌الدین نیریزی سه تن به نام‌های ملامحراب گیلانی و آقامحمد بیدآبادی و آقامحمدهاشم شیرازی ، که همگی از حکمای عصر و صاحب تألیفات بودند، ادعای جانشینی کردند و آنان نیز جانشینانی تعیین کردند، ولی از میان آن‌ها آقامحمدهاشم درویش شیرازی (متوفی ۱۱۹۹) رسمیت بیش‌تر یافت. پس از او نیز دو تن دعوی جانشینی داشتند که رشته معروف‌تر به میرزا ابوالقاسم شریفی ، معروف به میرزابابا و متخلص به راز (متوفی ۱۲۸۶)، رسید.

میرزابابا

میرزابابا از مشاهیر بزرگان ذهبیه در زمان خود و دارای تألیفات بسیار بود. مهم‌ترین کتاب او آیات الولایة در تفسیر قرآن است.

مجد الاشراف

پس از میرزابابا فرزندش مجدالاشراف (متوفی ۱۳۳۱) جانشین او شد. مجد الاشراف متولی مزار شاه چراغ شیراز بود.

انشعابات بعد از مجدالاشراف

بعد از مجدالاشراف نیز انشعابات جدیدی صورت گرفت، از جمله گروهی از برادر او، میرزامحمدرضا ملقب به مجدالاشراف ثانی ، پیروی کردند، ولی شاخه‌ای که بیش‌تر شهرت یافت شاخه‌ای است که به میرزا احمد تبریزی (متوفی ۱۳۵۱) معروف به وحیدالاولیاء می‌رسد. [۳][۴][۵]

رفتار ذهبیه با متشرعه

سلسله ذهبیه دومین سلسله مهم پس از نعمت‌اللهی بود و بزرگانش با احتیاط با متشرعه رفتار می‌کردند؛ ازین‌رو، مورد تعرض و فشار قرار نگرفتند. [۶]

ذهبیه اغتشاشیه

حاج زین‌العابدین شیروانی که از اقطاب سلسله نعمت‌اللهیه بود و در اواسط دوره قاجاریه می‌زیست، از فقدان ارشاد در این دوره یاد کرده [۷] و بعید نیست که از همین ایام، که دوران فترت و کثرت مدعیان ذهبیه بود، این سلسله به نام ذهبیه اغتشاشیه مشهور شده باشد. [۸][۹]

فهرست منابع

(۱) احسان اللّه علی استخری، اصول تصوف، تهران (۱۳۳۸ ش).

(۲) اسداللّه خاوری، ذهبیه: تصوف علمی ـ آثار ادبی، ج ۱، تهران ۱۳۶۲ ش.

(۳) عبدالحسین زرین کوب، دنباله جستجو در تصوف ایران، تهران ۱۳۶۲ ش،.

(۴) زین العابدین بن اسکندر شیروانی، حدائق السیاحة، تهران ۱۳۴۸ ش.

(۵) محمدمعصوم بن زین العابدین معصوم علی‌شاه، طرائق الحقائق، چاپ محمدجعفر محجوب، تهران (۱۳۱۸).