بیعت: تفاوت میان نسخه‌ها
بدون خلاصۀ ویرایش |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۳۶: | خط ۳۶: | ||
نخستین بیعت در [[سیره نبوی]]، بیعتِ [[حضرت علی(ع)]]<ref>ر.ک:مقاله حضرت علی(ع)</ref> و [[خدیجه(س)]] با آن حضرت پس از قبول [[اسلام]] بود. [[بیعت عقبه]] اول و دوم در [[مکه]] روی داد و این دو بیعت، به ویژه بیعت دوم، زمینه ساز هجرت [[حضرت رسول]] به [[مدینه]] شد. بیعت پیش از اسلام، در عصر [[پیامبر اکرم]]، بعد از [[پیامبر]] و در تمام حکومت‌هایی که دعوی خلافت اسلامی داشتند، رواج داشته است. | نخستین بیعت در [[سیره نبوی]]، بیعتِ [[حضرت علی(ع)]]<ref>ر.ک:مقاله حضرت علی(ع)</ref> و [[خدیجه(س)]] با آن حضرت پس از قبول [[اسلام]] بود. [[بیعت عقبه]] اول و دوم در [[مکه]] روی داد و این دو بیعت، به ویژه بیعت دوم، زمینه ساز هجرت [[حضرت رسول]] به [[مدینه]] شد. بیعت پیش از اسلام، در عصر [[پیامبر اکرم]]، بعد از [[پیامبر]] و در تمام حکومت‌هایی که دعوی خلافت اسلامی داشتند، رواج داشته است. | ||
=معنای لغوی و اصطلاحی بیعت= | |||
بیعت لفظ عربی از ریشه «ب ی ع» است به معنای، دست دادن، دست فشردن، دست راست خود را به دست راست دیگری زدن برای ایجاب عقد بیع است. <ref>شهیدی، «بیعت و چگونگی آن در تاریخ اسلام، ص۱۲۵</ref> | |||
پیش از اسلام، در میان عرب رسم بود که هنگام خرید و فروش برای منجّز و قطعی ساختن عقد بیع و تأکید بر التزام خود به مفاد آن، خریدار و فروشنده دست راستِ خود را با ضربه به دست راستِ طرف دیگر می‌زد؛ این کار را «بَیعَت» یا [[صَفْقَه]] می‌گفتند و با وقوع آن، معامله انجام یافته تلقّی می‌شد. همچنین برای اینکه افراد جماعت یا قبیله‌ای با حاکم یا رئیس قبیله جهت اطاعت و فرمانبری از وی پیمان بندند، عمل دست دادن (مصافحه) معمول بود؛ و به سبب مشابهت آن با عملِ بیعت در خرید و فروش، این کار نیز بیعت نام گرفت. <ref>ابن خلدون، مقدمه، ص۲۰۹</ref> | |||
براین اساس، بسیاری از محقّقان معنای اصطلاحی بیعت را در متون و [[منابع اسلامی]]، نهادن دست راست در دست راست کسی به نشانه پذیرش اطاعت یا ریاست وی دانسته‌اند.<ref>شهرستانی، مدخل الی علم الفقه، ص۱۵۵ </ref> به تدریج، با ایجاد دگرگونی و تنوّع در شکل ظاهری بیعت، واژه بیعت علاوه بر عمل مزبور بر پیمان و تعهّدی که این کار حاکی و نشانه آن باشد نیز اطلاق شد، و در این معنای دوم، رواج و تداول یافت. | |||
=پانویس= | =پانویس= | ||
نسخهٔ ۲۳ ژوئن ۲۰۲۱، ساعت ۰۷:۰۴
 | این مقاله هماکنون برای مدتی کوتاه تحت ویرایش عمده است. این برچسب برای جلوگیری از تعارض ویرایشی اینجا گذاشته شدهاست، لطفا تا زمانیکه این پیام نمایش داده میشود ویرایشی در این صفحه انجام ندهید. این صفحه آخرینبار در ۰۷:۰۴، ۲۳ ژوئن ۲۰۲۱ (ساعت هماهنگ جهانی) (۳ سال پیش) تغییر یافتهاست؛ لطفا اگر در چند ساعت اخیر ویرایش نشده است، این الگو را حذف کنید. اگر شما ویرایشگری هستید که این الگو را اضافه کرده است، لطفا مطمئن شوید آن را حذف یا با در دست ساخت جایگزین میکنید. |
بیعت، بستن پیمان وفاداری و اطاعت با پیامبر، امام، حاکم یا خلیفه[۱]. این واژه عربی از ریشه ب ی ع است به معنای دست دادن، دست فشردن، دست راست خود را به دست راست دیگری زدن برای ایجاب عقد بیع.
نخستین بیعت در سیره نبوی، بیعتِ حضرت علی(ع)[۲] و خدیجه(س) با آن حضرت پس از قبول اسلام بود. بیعت عقبه اول و دوم در مکه روی داد و این دو بیعت، به ویژه بیعت دوم، زمینه ساز هجرت حضرت رسول به مدینه شد. بیعت پیش از اسلام، در عصر پیامبر اکرم، بعد از پیامبر و در تمام حکومت‌هایی که دعوی خلافت اسلامی داشتند، رواج داشته است.
معنای لغوی و اصطلاحی بیعت
بیعت لفظ عربی از ریشه «ب ی ع» است به معنای، دست دادن، دست فشردن، دست راست خود را به دست راست دیگری زدن برای ایجاب عقد بیع است. [۳]
پیش از اسلام، در میان عرب رسم بود که هنگام خرید و فروش برای منجّز و قطعی ساختن عقد بیع و تأکید بر التزام خود به مفاد آن، خریدار و فروشنده دست راستِ خود را با ضربه به دست راستِ طرف دیگر می‌زد؛ این کار را «بَیعَت» یا صَفْقَه می‌گفتند و با وقوع آن، معامله انجام یافته تلقّی می‌شد. همچنین برای اینکه افراد جماعت یا قبیله‌ای با حاکم یا رئیس قبیله جهت اطاعت و فرمانبری از وی پیمان بندند، عمل دست دادن (مصافحه) معمول بود؛ و به سبب مشابهت آن با عملِ بیعت در خرید و فروش، این کار نیز بیعت نام گرفت. [۴]
براین اساس، بسیاری از محقّقان معنای اصطلاحی بیعت را در متون و منابع اسلامی، نهادن دست راست در دست راست کسی به نشانه پذیرش اطاعت یا ریاست وی دانسته‌اند.[۵] به تدریج، با ایجاد دگرگونی و تنوّع در شکل ظاهری بیعت، واژه بیعت علاوه بر عمل مزبور بر پیمان و تعهّدی که این کار حاکی و نشانه آن باشد نیز اطلاق شد، و در این معنای دوم، رواج و تداول یافت.