محمد غزالی: تفاوت میان نسخه‌ها

از ویکی‌وحدت
بدون خلاصۀ ویرایش
بدون خلاصۀ ویرایش
خط ۷۱: خط ۷۱:
</div>
</div>


'''ابوحامد محمد غزالی''' بی اندازه باهوش و تند ذهن بود. [[علوم دینی]] و ادبی را نزد [[احمد راذکانی]] فراگرفت و سپس مدتی در یکی از مدارس طوس به تحصیل پرداخت.


آنگاه به [[جرجان]] نزد [[امام ابونصر اسماعیلی]] رفت و خدمت او تعلیقه نوشت. دوباره به زادگاه خود، [[طوس]] برگشت و مدت 3 سال در طوس به مطالعه و تکرار دروس پرداخت.
ابو حامد غزالی در سال 470 قمری به [[نیشابور]] رفت و در آنجا به [[ابوالمعالی عبدالملک جوینی]]، معروف به [[امام الحرمین]] پیوست و تا پایان عمر او، همواره ملازمش بود.
تحصیلات غزالی تنها [[فقه]] <ref>ر.ک:مقاله فقه</ref> نبود، او در [[علم اختلاف مذاهب]] و [[جدل]] و [[منطق]] و [[فلسفه]] هم دانش اندوخت؛ تا آنجا که بر همه اقران تفوق یافت.


=پانویس=
=پانویس=

نسخهٔ ‏۱۱ اوت ۲۰۲۱، ساعت ۱۲:۵۴


محمد غزالی
محمد غزالی
نام ابوحامد محمد غزالی
نام کامل محمد بن محمد غزالی شافعی
نامهای دیگر حجّة الاسلام • زین الدین • شرف الأئمة • محجّة الدین • عالم اوحد • مفتی امت برکت الانام و پیشوای پیشوایان دین
لقب حجت الاسلام زین‌الدین طوسی
تولد سال ۴۵۰ یا ۴۵۱ ه.ق
زادگاه طابران • یکی از شهرهای طوس
وفات جمادی الاخره سال ۵۰۵ ه.ق
آرامگاه طوس • مشهد
محل زندگی طوس
اساتید عبدالملک بن عبدالله جوینی • قاضی ابوالفتح • محمد بن احمد خواری • ابوسهیل محمد بن عبیدالله حفصی
شاگردان ابوالخطاب • ابن عقیل
دین اسلام
مذهب سنی • شافعی
آثار نصیحة الملوک • فضایل الانام • فارس‌نامه • کیمیای سعادت • احیاء علوم‌ الدین • تهافت الفلاسفه • الوجیر فی فروع الفقه • المستصفی • سرالعالمین و کشف ما فی الدارین • المظنون به علی غیر اهله

ابوحامد محمد غزالی بی اندازه باهوش و تند ذهن بود. علوم دینی و ادبی را نزد احمد راذکانی فراگرفت و سپس مدتی در یکی از مدارس طوس به تحصیل پرداخت.

آنگاه به جرجان نزد امام ابونصر اسماعیلی رفت و خدمت او تعلیقه نوشت. دوباره به زادگاه خود، طوس برگشت و مدت 3 سال در طوس به مطالعه و تکرار دروس پرداخت.

ابو حامد غزالی در سال 470 قمری به نیشابور رفت و در آنجا به ابوالمعالی عبدالملک جوینی، معروف به امام الحرمین پیوست و تا پایان عمر او، همواره ملازمش بود.

تحصیلات غزالی تنها فقه [۱] نبود، او در علم اختلاف مذاهب و جدل و منطق و فلسفه هم دانش اندوخت؛ تا آنجا که بر همه اقران تفوق یافت.

پانویس

  1. ر.ک:مقاله فقه