جاحظ: تفاوت میان نسخه‌ها
بدون خلاصۀ ویرایش |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۴۵: | خط ۴۵: | ||
'''جاحظ'''، ابوعثمان عمر و بن بحر، [[متكلم]] و ادیب [[معتزلی]] و نویسنده بر تألیف قرن سوم از اهالی [[بصره]]. وی در جوانی در [[بغداد]] و مدتی نیز در [[سامرا]] اقامت كرد و سپس به بصره بازگشت. جاحظ چهره‌ای زشت با چشمانی برآمده داشت و به همین مناسبت، جاحظ (چشم برآمده) و حدقی لقب گرفت ابوعبیده، اصمعی و ابوزید انصاری در لغت و ادبیات از استادان او بودند. [[نحو]] را از [[اخفش]] و كلام را از نظّام آموخت. | '''جاحظ'''، ابوعثمان عمر و بن بحر، [[متكلم]] و ادیب [[معتزلی]] و نویسنده بر تألیف قرن سوم از اهالی [[بصره]]. وی در جوانی در [[بغداد]] و مدتی نیز در [[سامرا]] اقامت كرد و سپس به بصره بازگشت. جاحظ چهره‌ای زشت با چشمانی برآمده داشت و به همین مناسبت، جاحظ (چشم برآمده) و حدقی لقب گرفت ابوعبیده، اصمعی و ابوزید انصاری در لغت و ادبیات از استادان او بودند. [[نحو]] را از [[اخفش]] و كلام را از نظّام آموخت. | ||
وی از طریق علمای كلام و همنشینی با حنین بن اسحاق و سلمویه با فرهنگ یونانی آشنا شد و با مطالعة كتاب‌های ابن‌مقفع در فرهنگ و ادب [[ایران]] مهارت یافت. جاحظ عالمی متخصص به معنای امروزی نبود، بلكه دایرة‌المعارف نویسی بود كه به تمام علوم زمانش نظر داشت. موضوعات تألیفات او بسیار متنوع است، ادبیات، ادبیات عامه، كلام، سیاست و بعضی شاخه‌های علوم طبیعی. اما آن‌چه كتاب‌های او را ممتاز می‌سازد، شیوة ادبی بارز وی در نگارش، اطلاع او از زندگی اجتماعی و شناخت سرشت و اخلاق مردم است.<big>البیان</big> و <big>التبیین</big> از مهم‌ترین كتاب‌های اوست. [[ابن‌خلدون]] آن را یكی از چهار كتاب اصول فن ادب و از اركان آن معرفی كرده است. | وی از طریق علمای كلام و همنشینی با حنین بن اسحاق و سلمویه با فرهنگ یونانی آشنا شد و با مطالعة كتاب‌های ابن‌مقفع در فرهنگ و ادب [[ایران]] مهارت یافت. جاحظ عالمی متخصص به معنای امروزی نبود، بلكه دایرة‌المعارف نویسی بود كه به تمام علوم زمانش نظر داشت. موضوعات تألیفات او بسیار متنوع است، ادبیات، ادبیات عامه، كلام، سیاست و بعضی شاخه‌های علوم طبیعی. اما آن‌چه كتاب‌های او را ممتاز می‌سازد، شیوة ادبی بارز وی در نگارش، اطلاع او از زندگی اجتماعی و شناخت سرشت و اخلاق مردم است.<big>البیان</big> و <big>التبیین</big> از مهم‌ترین كتاب‌های اوست. [[ابن‌خلدون]] آن را یكی از چهار كتاب اصول فن ادب و از اركان آن معرفی كرده است. <big>الحیوان</big> نیز دیگر كتاب با ارزش اوست. <big>فرقه‌ای به نام جاحظیه</big> (از فِرَق معتزله)، از پیروان خاص اویند. | ||
=پانویس= | =پانویس= | ||
| خط ۵۱: | خط ۵۱: | ||
[[رده:]] | [[رده:اسلام‌شناسان مسلمان]] | ||
[[رده:جانورشناسان اسلام ]] | |||
[[رده:معتزلیان]] | |||
نسخهٔ ۲۷ نوامبر ۲۰۲۱، ساعت ۰۹:۵۹
نویسنده این صفحه در حال ویرایش عمیق است.
یکی از نویسندگان مداخل ویکی وحدت مشغول ویرایش در این صفحه می باشد. این علامت در اینجا درج گردیده تا نمایانگر لزوم باقی گذاشتن صفحه در حال خود است. لطفا تا زمانی که این علامت را نویسنده کنونی بر نداشته است، از ویرایش این صفحه خودداری نمائید.
آخرین مرتبه این صفحه در تاریخ زیر تغییر یافته است: ۰۹:۵۹، ۲۷ نوامبر ۲۰۲۱؛
| نام | جاحظ |
|---|---|
| نام کامل | أبو عثمان عمرو بن بحر بن محبوب الكنانی اللیثی البصری |
| نامهای دیگر | جاحظ•ابوعثمان عمرو بن بحر•جاحظ البصری•عمرو بن بحر الجاحظ•ابی‌عثمان عمرو بن بحر بن محبوب |
| نام پدر | بحر |
| متولد | 146،150 و 160ق |
| محل تولد | بصره |
| اساتید | ابوعبیده•اصمعى•ابوزید انصارى•ابوزید انصارى•نظّام |
| برخی آثار | شرح علی المائة كلمة لأمیرالمومنین علی بن أبی‌طالب علیه‌السلام (ابن میثم - عبدالوهاب -وطواط)•رسائل الجاحظ•البخلاء•البرصان و العرجان و العمیان و الحولان•البغال |
| رحلت | 255 یا 256ق |
جاحظ، ابوعثمان عمر و بن بحر، متكلم و ادیب معتزلی و نویسنده بر تألیف قرن سوم از اهالی بصره. وی در جوانی در بغداد و مدتی نیز در سامرا اقامت كرد و سپس به بصره بازگشت. جاحظ چهره‌ای زشت با چشمانی برآمده داشت و به همین مناسبت، جاحظ (چشم برآمده) و حدقی لقب گرفت ابوعبیده، اصمعی و ابوزید انصاری در لغت و ادبیات از استادان او بودند. نحو را از اخفش و كلام را از نظّام آموخت.
وی از طریق علمای كلام و همنشینی با حنین بن اسحاق و سلمویه با فرهنگ یونانی آشنا شد و با مطالعة كتاب‌های ابن‌مقفع در فرهنگ و ادب ایران مهارت یافت. جاحظ عالمی متخصص به معنای امروزی نبود، بلكه دایرة‌المعارف نویسی بود كه به تمام علوم زمانش نظر داشت. موضوعات تألیفات او بسیار متنوع است، ادبیات، ادبیات عامه، كلام، سیاست و بعضی شاخه‌های علوم طبیعی. اما آن‌چه كتاب‌های او را ممتاز می‌سازد، شیوة ادبی بارز وی در نگارش، اطلاع او از زندگی اجتماعی و شناخت سرشت و اخلاق مردم است.البیان و التبیین از مهم‌ترین كتاب‌های اوست. ابن‌خلدون آن را یكی از چهار كتاب اصول فن ادب و از اركان آن معرفی كرده است. الحیوان نیز دیگر كتاب با ارزش اوست. فرقه‌ای به نام جاحظیه (از فِرَق معتزله)، از پیروان خاص اویند.