عبدالرحمن علی الجفری

نویسنده این صفحه در حال ویرایش عمیق است.

یکی از نویسندگان مداخل ویکی وحدت مشغول ویرایش در این صفحه می باشد. این علامت در اینجا درج گردیده تا نمایانگر لزوم باقی گذاشتن صفحه در حال خود است. لطفا تا زمانی که این علامت را نویسنده کنونی بر نداشته است، از ویرایش این صفحه خودداری نمائید.
آخرین مرتبه این صفحه در تاریخ زیر تغییر یافته است: ۱۵:۱۱، ۱۵ دسامبر ۲۰۲۱؛

عبدالرحمن علی الجفری یک رهبر سیاسی و یکی از رهبران مخالفان یمن است . او نایب رئیس شورای ریاست دولت کوتاه مدت جمهوری دموکراتیک یمن بود که در 21 می 1994 تأسیس شد . او همچنین رئیس جبهه ملی مخالف بود، گروه مخالفی که برای مدت کوتاهی در جنگ علیه جدایی از جمهوری یمن در سال 1994 جنگید و شکست خورد. او در حال حاضر رهبری گروهی از رهبران سابق سوسیالیست را بر عهده دارد که در سال 1994 از کشور گریختند.

تولد و تربیت

او در نوامبر 1943 در یشبوم ، استان شبوه به دنیا آمد و قرآن را در مدرسه پدرش در یشبوم آموخت. تحصیلات او در مرحله مقدماتی و مقدماتی در مدرسه العبدالله و المحسنیه لحج و تحصیلات متوسطه در مدرسه حلوان قاهره مصر بود .

تحصیلات

او دو سال را در دانشکده علوم دانشگاه قاهره گذراند و در فوریه 1965 از دانشکده نظامی مدرک لیسانس علوم نظامی دریافت کرد. او اولین دانشجوی غیر مصری بود که دانشگاه را رها کرد. در سال 1964، عبدالرحمن برای پایان نامه خود در مورد بی طرفی مثبت و سیاست عدم تعهد، که در همان سال در مجله نیروهای مسلح جمهوری عربی متحده منتشر شد، جایزه فرهنگ را دریافت کرد. بعداً از سال 1973 تا 1975 دوره مهندسی نظامی را در دانشکده مهندسی نظامی طائف گذراند و در لندن به تحصیل زبان انگلیسی، برنامه نویسی کامپیوتر و مدیریت بازرگانی پرداخت .

فعالیت سیاسی

آغاز فعالیت سیاسی

عبدالرحمن در سال 1956 در سیزده سالگی به اتحادیه حزب جوانان پیوست و یکی از پیشگامان تأسیس سازمان جوانان برای همبستگی خلق های آفریقایی-آسیایی بود. اتحادیه حزب جوانان یکی از قدیمی ترین و کوچکترین احزاب مخالف در کشور بود.

عبدالرحمن نماینده سازمان جوانان در جشن اولین سالگرد جمهوری عربی متحده در سال 1959 بود. در کارناوالی در 2 فوریه که با حضور بیش از صد هزار نفر در میدان تحریر قاهره برگزار شد، او به نمایندگی از آن سخنرانی کرد. سازمان جوانان با وجود شانزده سالگی فقط.

در سال 1965 دو گروه ناسیونالیست رقیب، جبهه آزادیبخش یمن جنوبی و جبهه آزادیبخش ملی، برای مبارزه برای کنترل کشور به تروریسم روی آوردند. عبدالرحمن در مبارزه علیه اتحادیه عربستان جنوبی مورد حمایت بریتانیا شرکت کرد . در مواجهه با خشونت غیرقابل کنترل، نیروهای بریتانیا عقب نشینی کردند و حکومت اتحادیه فروپاشید. عناصر جبهه آزادیبخش ملی پس از حذف رقیب خود، جبهه آزادی یمن جنوبی اشغالی، به سرعت کنترل خود را به دست گرفتند. عبدالرحمن مجبور شد با همکارانش از وطن خود مهاجرت کند. در سال 1968، پس از محاصره نهایی سلطنتی صنعا، اکثر رهبران مخالف آشتی کردند و به میهن خود بازگشتند.

در سال 1970، عبدالرحمن در جنبش وحدت ملی تازه تأسیس در صنعا شرکت کرد. ائتلاف وحدت ملی شامل لیگ، جبهه آزادیبخش، جبهه آزادسازی جنوب یمن اشغالی و جدایی طلبان از جبهه آزادیبخش ملی بود.

عبدالرحمن پس از اتمام تحصیلات خود در لندن، به عنوان مدیر کل برای تعدادی از شرکت های سرمایه گذاری در منطقه خلیج فارس مشغول به کار شد. در نوامبر 1986 در هفتمین کنفرانس عمومی به عنوان رئیس حزب انتخاب شد. او در سال 1992 توسط هشتمین کنفرانس عمومی در صنعا به عنوان رئیس جمهور انتخاب شد و رئیس کمیته مقدماتی کنفرانس ملی بود.

تشکیل جبهه ملی اپوزیسیون

عبدالرحمن در تأسیس جبهه ملی مخالف، که موفق ترین ائتلاف مخالف در عرصه سیاسی یمن بود، نماینده اتحادیه بود. او نماینده حزب در کمیته گفتگو بود که نتیجه مستقیم فشار جبهه علیه دولت حاکم بود. او مبانی رئوس سند میثاق و میثاق را تنظیم کرد و سند آن را به نام اتحادیه به جبهه ملی اپوزیسیون در اکتبر 1993 ارائه کرد. جبهه ملی مخالف این سند را در 18 دسامبر به کمیته گفتگو در صنعا ارائه کرد. ، 1993.

درگیری‌های درون ائتلاف منجر به تبعید معاون رئیس‌جمهور علی سالم البیض به عدن در اوت 1993 شد و به وخامت اوضاع عمومی امنیتی و ثبات مخالفان سیاسی وی و بهره‌برداری از وضعیت بی‌ثبات توسط ده‌ها قبیله انجامید. عناصر. وی به عنوان نخست وزیر جمهوری یمن به سمت حیدر ابوبکر العطاس (نخست وزیر سابق یمن جنوبی) ادامه داد ، اما دولت او به دلیل درگیری های سیاسی ناکارآمد بود. مذاکرات مستمر بین رهبران شمال و جنوب منجر به امضای میثاق و موافقتنامه 1994 در پایتخت اردن ، امان، در 20 فوریه 1994 شد .

عبدالرحمن به عنوان یک عضو این عهد و پیمان را امضا کرد. او به همراه عمر الغاوی نسبت به سازوکار اجرای آن ابراز نگرانی کرد. او به دولت نسبت به استفاده از این سند به عنوان پیراهن عثمان هشدار داد. او با اعضای کمیته گفتگوی مشترک در تلاش برای آرام کردن اوضاع پس از حوادث دردناک عمران مشارکت داشت. با وجود این، درگیری ها تا آغاز جنگ داخلی در اوایل اردیبهشت 94 شدت گرفت.

جنگ داخلی

رهبران جنوب با حمایت سعودی ها اعلام جدایی کردند و جمهوری دموکراتیک یمن را در 21 می 1994 تأسیس کردند، اما DRY توسط جامعه بین المللی به رسمیت شناخته نشد. اگرچه جنوبی‌ها انگیزه‌های خاص خود را برای جنگ داشتند، رهبران شمالی مدت‌ها مدعی بودند که سعودی‌ها از آرمان جنوبی به عنوان راهی برای پیشبرد اختلافات مرزی خود با جمهوری یمن حمایت می‌کنند. حامیان علی ناصر محمد که کمک زیادی به عملیات نظامی علیه جدایی طلبان می کردند در 7 ژوئیه 1994 در عدن دستگیر شدند . مقاومت به سرعت فروپاشید و هزاران تن از رهبران جنوبی و نظامی تبعید شدند.

زمانی که جنگ در عدن شروع شد، عبدالرحمن در کنار دوستش عمر الغاوی بود. او به سرعت ابتکاری از جبهه ملی مخالف را در 9 می 1994 تدوین کرد که خواستار پایان دادن به جنگ شد. او در دولت جمهوری دموکراتیک یمن به عنوان معاون رئیس شورای ریاست شرکت کرد تا به جنگ پایان دهد و یمن را بر مبنایی صحیح متحد کند که به دستیابی به ثبات و امنیت مطابق با سندی که از آن برخوردار است کمک کند. وحدت توده های یمن و همه نیروهای سیاسی و اجتماعی. در میان رهبران اصلی، عبدالرحمن آخرین نفری بود که در 7 ژوئیه 1994 عدن را برای جلوگیری از خونریزی و نجات یمن از نابودی ترک کرد.

پس از شکست در جنگ، رهبران جبهه مخالف به تعدادی از کشورهای عربی گریختند و عبدالرحمن در تبعید زندگی کرد. جبهه ملی اپوزیسیون در لندن مستقر بود، جایی که با وجود عقب نشینی از موضع جدایی طلبانه خود، کمپین تبلیغاتی را علیه دولت صنعا به راه انداختند. در ژانویه 1995، عبدالرحمن به عنوان رئیس جبهه ملی مخالف انتخاب شد.

زندگی پس از جنگ داخلی

در سال 1997 عبدالرحمن در یک کنفرانس حقوق بشر در برگزار شد، شرکت چتم هاوس در لندن در ماه اکتبر و یک سخنرانی در مورد این مسئله یمن در داد دانشگاه اکستر که سخنرانی خود منتشر شده است.

در سال 1998 رهبران جدایی طلب در غیاب خود به جرم خیانت محاکمه شدند. پنج نفر به اعدام محکوم شدند، اما عبدالرحمن به 10 سال حبس تعلیقی محکوم شد و احتمال بازگشت او باز ماند.

عبدالرحمن نیز مانند اتحادیه بنی الیمان تصمیم گرفت خشونت را کنار بگذارد و برای حل مسائل سیاسی و اجتماعی به گفت و گو اعتقاد داشته باشد و به اعتدال اعتقاد داشته باشد. ایمان و تسامح او با آیه قرآنی «دعوت به راه پروردگارت با حکمت و موعظه زیبا، بهتر است» و «لا همسان نیک و بد دفع بهتر است اگر دشمنی بین تو و او مانند ولی فقیه باشد» صدق می کند.

مطالعاتی در مورد او منتشر شده است که اولی آن توسط عوض الارشانی از مطبوعات الاهرام با عنوان عبدالرحمن الجفری: تقابل و چالش و دیگری از القدس للمطالعات و تحقیقات با عنوان قرائت در اندیشه عبدالله است. -رحمان الجفری، رئیس جبهه ملی مخالف.

نوشته های سیاسی

عبدالرحمن تألیف و در تدوین بسیاری از کتابهای حزب مشارکت داشت که برخی از آنها به شرح زیر است:

چشم انداز واقعی در موضوع وحدت 1987. واقعیت و جایگزین 1987 رد نظریه عمر جارالله 1989. با حقایق و موقعیت ها مبارزه کنید. حقیقت و اصالت حزب. به چه کسی! جایی که؟ ریشه ها و راه حل ها: او در کنفرانس لندن در سپتامبر 1995 و کنفرانسی که با حمایت دانشگاه لندن برگزار شد و بسیاری از رهبران سیاسی مخالفان یمن در آن حضور داشتند، شرکت کرد. چشم انداز متحد کردن تلاش های مخالفان یمن. راه مردم و رهبر کاریزماتیک 1980 و کتابی درباره یکی از برجسته ترین بنیانگذاران نهضت ملی، محمدعلی الجفری.

فرزندان

عبدالرحمن دو پسر دارد: علی الجفری، محققی که در حال حاضر در ابوظبی، امارات متحده عربی اقامت دارد ، و در دانشگاه معروف اسلامی دارالمصطفی سخنرانی می کند و مؤسس بنیاد تابه در ابوظبی در سال 1995. .