ابوعثمان الحیری: تفاوت میان نسخه‌ها
جز (جایگزینی متن - 'أبو ال' به 'أبوال') |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۱۲: | خط ۱۲: | ||
</div> | </div> | ||
'''أبو عثمان سعید بن إسماعیل بن سعید بن منصور الحیری النیشابوری''' از علما، محدثان و شیوخ [[تصوف]] [[اهل سنت]] در قرن سوم هجری <ref>طبقات الصوفیة، تألیف: أبو عبدالرحمن السلمی، ص140-144، دار الکتب العلمیة، ط2003</ref> و نویسنده کتاب «السنن» در مورد احادیث [[پیامبر]] است. | '''أبو عثمان سعید بن إسماعیل بن سعید بن منصور الحیری النیشابوری''' از علما، محدثان و شیوخ [[تصوف]] [[اهل سنت]] در قرن سوم هجری <ref>طبقات الصوفیة، تألیف: أبو عبدالرحمن السلمی، ص140-144، دار الکتب العلمیة، ط2003</ref> و نویسنده کتاب «السنن» در مورد احادیث [[پیامبر]] است. ابوعبدالرحمان سلمی درباره او می گوید: "او در زمان خود یکی از متقی ترین مشایخ در در روش زندگی است. او روش تصوف در نیشاپور را رواج داد. ذهبی در مورد او با چنین عباراتی یاد می کند: «الشیخ الإمام المحدّث الواعظ القدوة، شیخ الإسلام. او برای خراسانیان همانند جنید بغدادی برای عراقیان بود» حکیم نیشابوری در مورد او گفت: "شیوخ ما با این که ابوعثمان مستجاب الدعوه بود و او مجمع عباد و زاهدان بود اختلاف نظر نداشتند." وی در سال 230 هجری قمری در ری متولد شد و یحیی بن معاذ رازی و شاه بن شجاع کرمانی را شاگردی کرد. سپس به نیشاپور رفت و به حلقه درس ابوحفص نیشابوری ملحق شد و روش تصوف خود را از وی آموخت. | ||
=اساتید= | =اساتید= | ||
| خط ۳۲: | خط ۳۲: | ||
انسان کامل نمی شود مگر اینکه حال دلش در بخشش و امتناع و در شرافت و تحقیر برابر باشد و تغییر نکند. | انسان کامل نمی شود مگر اینکه حال دلش در بخشش و امتناع و در شرافت و تحقیر برابر باشد و تغییر نکند. | ||
او به ابو جعفر بن حمدان گفت: آیا نمی بینی که وقتی از صالحان نام برده می شود | او به ابو جعفر بن حمدان گفت: آیا نمی بینی که وقتی از صالحان نام برده می شود رحمت نازل می شود؟ او گفت بله. فرمود: [[رسول خدا]] صلی الله علیه و آله سرور صالحان است. | ||
=وفات= | =وفات= | ||
نسخهٔ ۳۱ ژانویهٔ ۲۰۲۲، ساعت ۱۱:۴۸
| نام | أبو عثمان سعید بن إسماعیل بن سعید بن منصور الحیری النیشابوری |
|---|---|
| نامهای دیگر | ابو عثمان الحیری |
| درگذشت | 298ق |
أبو عثمان سعید بن إسماعیل بن سعید بن منصور الحیری النیشابوری از علما، محدثان و شیوخ تصوف اهل سنت در قرن سوم هجری [۱] و نویسنده کتاب «السنن» در مورد احادیث پیامبر است. ابوعبدالرحمان سلمی درباره او می گوید: "او در زمان خود یکی از متقی ترین مشایخ در در روش زندگی است. او روش تصوف در نیشاپور را رواج داد. ذهبی در مورد او با چنین عباراتی یاد می کند: «الشیخ الإمام المحدّث الواعظ القدوة، شیخ الإسلام. او برای خراسانیان همانند جنید بغدادی برای عراقیان بود» حکیم نیشابوری در مورد او گفت: "شیوخ ما با این که ابوعثمان مستجاب الدعوه بود و او مجمع عباد و زاهدان بود اختلاف نظر نداشتند." وی در سال 230 هجری قمری در ری متولد شد و یحیی بن معاذ رازی و شاه بن شجاع کرمانی را شاگردی کرد. سپس به نیشاپور رفت و به حلقه درس ابوحفص نیشابوری ملحق شد و روش تصوف خود را از وی آموخت.
اساتید
او در ری (محل تولد خود) از محمد بن مقاتل رازی و موسی بن نصر حدیث آموخت و در عراق از حمید بن الربیع، محمد بن اسماعیل الاحمسی و چند نفر دیگر آموخت. روش اواینگونه بود که حدیث را می شنید و آن را تا آخرین مورد یادداشت می کرد.
شاگردان
أبو عمرو أحمد بن نصر، دو پسرش: أبو بکر و أبوالحسن، أبو عمرو بن مطر، إسماعیل بن نجید و چند تن دیگر.
گفتار
حقانیت قلب در چهار ویژگی نهفته است: در تواضع نسبت به خدا، فقر به سوی خدا، ترس از خدا و امید به خدا.
شادی دنیوی سرور الهی را از قلب شما دور می کند و ترس شما از دیگران ترس شما از خداوند را از قلب شما حذف می کند. و امید به دیگران امید به او را از قلبتان می زداید.
تفویض بازگشت چیزی است که از آن غافل هستید به کسی که آن را می‌داند و تفویض مقدمه مقام رضا است و رضا باب الله الاعظم است[۲].
انسان کامل نمی شود مگر اینکه حال دلش در بخشش و امتناع و در شرافت و تحقیر برابر باشد و تغییر نکند.
او به ابو جعفر بن حمدان گفت: آیا نمی بینی که وقتی از صالحان نام برده می شود رحمت نازل می شود؟ او گفت بله. فرمود: رسول خدا صلی الله علیه و آله سرور صالحان است.
وفات
ابوعثمان در نیشابور در دهم ربیع الثانی سال 298 هجری قمری درگذشت و امیر ابوصالح بر او نماز گذارد[۳].
پانویس
- ↑ طبقات الصوفیة، تألیف: أبو عبدالرحمن السلمی، ص140-144، دار الکتب العلمیة، ط2003
- ↑ حلیة الأولیاء، تألیف: أبو نعیم، ج10، ص262
- ↑ أبو عثمان الحیری