اسحاقیه (علیاویه): تفاوت میان نسخه‌ها

از ویکی‌وحدت
جز (جایگزینی متن - 'عبارت اند' به 'عبارت‌اند')
جز (جایگزینی متن - 'گفته اند' به 'گفته‌اند')
خط ۱۱: خط ۱۱:


==جایگاه رجالی==  
==جایگاه رجالی==  
در باره او گفته اند که در روایت احادیث، دروغ گو جاعل حدیث، <ref>مامقانی، عبدالله، تلخیص مقباس الهدایة، ص ۲۶۶.</ref>
در باره او گفته‌اند که در روایت احادیث، دروغ گو جاعل حدیث، <ref>مامقانی، عبدالله، تلخیص مقباس الهدایة، ص ۲۶۶.</ref>
و فاسدالمذهب نیز بوده است. <ref>خوئی، سیدابوالقاسم، معجم رجال الحدیث، ج ۳، ص ۲۲۹.</ref>     
و فاسدالمذهب نیز بوده است. <ref>خوئی، سیدابوالقاسم، معجم رجال الحدیث، ج ۳، ص ۲۲۹.</ref>     



نسخهٔ ‏۱۶ مارس ۲۰۲۲، ساعت ۲۳:۱۹

اسحاقیه‏ از فرق علیائیه (علیاویه) از «غلاة» شیعه و پیروان ابویعقوب اسحاق بن محمد بن ابّان نخعى کوفى ملقب به احمر بودند. فخر رازی از فرقه ای به نام اسحاقیه نام می برد و آنان را هم عقیده با نصیریه معرفی می‌کند و در عین حال ایشان را غیر از نصیریه می شمارد و می گوید این فرقه در حلب و نواحی آن حضور دارند. [۱] او یک شخصیت رجالی مورد نکوهش بود.

تاریخچه و شرح حال

احمر با حسن بن موسی نوبختی صاحب کتاب فرق الشیعة معاصر بوده است. وی با توجه به عقاید اسحاق بن محمد کتابی در ردّ غلاة نوشته است. [۲].او را رئیس گروه «اسحاقیّه» می‌دانند.وی در سال ۲۸۶هجری قمری در گذشت. در گزارش ها آمده است که این فرقه از زمره فرق نصیریه که قائل به الوهیت علی علیه السلام بوده‌اند محسوب می گردند. [۳] [۴] [۵] [۶] [۷]

آثار

وی صاحب آثار متعددّی است که عبارت‌اند از: 1. کتاب اخبار السّیّد.2.کتاب المجالس. 3. کتاب‌هایی در مورد تخلیط. [۸]

جایگاه رجالی

در باره او گفته‌اند که در روایت احادیث، دروغ گو جاعل حدیث، [۹] و فاسدالمذهب نیز بوده است. [۱۰]

پانویس

  1. فخر رازی، اعتقادات فرق المسلمین و المشرکین، ص 76
  2. عباس اقبال، خاندان نوبختی، ص۱۳۵
  3. جرجانی سید علی، تعریفات العلوم و تحدیدات الرسوم، ص 19
  4. ابن جوزی ابوالفرج، تلبیس ابلیس، ص 141
  5. عباس اقبال، خاندان نوبختی، ص 250
  6. علامه حلی، خلاصه الاقوال فی معرفه الرجال، ص 218
  7. ابن اثیر، اللباب فی تهذیب الانسان، ج1، ص 52
  8. خوئی سیدابوالقاسم، معجم رجال الحدیث، ج ۳، ص ۲۲۰.
  9. مامقانی، عبدالله، تلخیص مقباس الهدایة، ص ۲۶۶.
  10. خوئی، سیدابوالقاسم، معجم رجال الحدیث، ج ۳، ص ۲۲۹.