تفسیر از منظر مفسران و عالمان علوم قرآنی فریقین (مقاله): تفاوت میان نسخه‌ها

مناهج تفسیری  : به روشهائی اطلاق می‌گردد که مفسر در تفسیر قرآن بر اساس ان عمل می کند نظیر روش تفسیر قرآن بقرآن یا روش علمی یا عرفانی و....

در تمثیلی می‌توان  عناوین چهار گانه  مذکور را بدینگونه  تبیین کرد که: مبانی بمنزله زیربنا و سنگ زیرین  ساختمان  بوده  و قواعد همانند ستونهائی  است که برروی انها قرار گرفته است . مناهج نیز بمنزله شیوه هائی است که معمار در نقشه خویش جهت بنای ساختمان عمل  می کند و مسائل نیز بمنزله اموری است که برروی ستونها  قرار نمی‌گیرد.  

ایشان درمجمع البیان از قول برخی نقل می کند که تفسیر، کشف مراد از الفاظ مشکل قرآن بوده و تاویل نیز بمعنای برگرداندن احتمالات گوناگون به معنای منطبق با ظاهر می‌باشد .<ref>مجمع البیان ج 1ص17</ref>  

انگاه ایشان سئوالی را طرح  می کند که ایا اطلاق  تفسیر به بیان کلماتی که معانی شان  ظاهر و متبادرمی‌باشد  صحیح است یا خیر ؟  <ref>همان</ref>  

ایشان برخلاف  معنای رائج در کلمه تفسیر که خفاء و غموض  را در معنای لفظی کلمه شرط می‌دانند معتقدند  واژه  "تفسیر" اختصاص به کلمات غامض و پیچیده نداشته بلکه  گاه  در کلماتی که مفهومش  روشن نیز است صدق می کند چون تفسیر دو نوع است: تفسیر لفظ  و تفسیر معنا بدین معنا که گاه واژه ای ابهام داشته که بر طرف کردن ابهام ان  را تفسیر می گویند اما گاه مفهوم ظاهر لفظ روشن بوده  اما ماهیت و معنای ان واژه مشخص نیست بگونه‌ای که  تصویر روشنی از ان در ذهن وجود ندارد .