فضل بن شاذان: تفاوت میان نسخه‌ها
بدون خلاصۀ ویرایش |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۴۲: | خط ۴۲: | ||
در مورد زندگی او اطلاعات دقیقی به‌دست نرسیده است. نسب وی به قبیله عرب اَزْد می‌رسید. پدرش شاذان بن خلیل از محدّثان امامیه به‌شمار می‌آمد<ref>ابن ابی الحدید، شرح نهج البلاغه، به کوشش محمد ابوالفضل ابراهیم، قاهره، ۱۳۷۹ق /۱۹۵۹م.</ref>. ابن شاذان پس از تحصیل در [[عراق]] به [[نیشابور]] بازگشت. او در زمان حکومت [[عبدالله بن طاهر]] بر [[خراسان]] (۲۱۴- ۲۳۰ق) به دلیل [[تشیع]] از نیشابور [[تبعید]] شد<ref>ابن بابویه، محمد، التوحید، به کوشش هاشم حسینی، تهران، ۱۳۸۷ق.</ref>. روایتی از حضور او در بیهق در اواخر عمر گزارش داده است<ref>ابن بابویه، محمد، الخصال، به کوشش علی‌اکبر غفاری، تهران، ۱۳۸۹ق.</ref>. ابن شاذان سرانجام در اواخر ۲۵۹ق در بستر بیماری افتاد و در اوایل ۲۶۰ق درگذشت<ref>ابن بابویه، محمد، عیون الاخبار، نجف، ۱۳۹۰ق.</ref> مقبره وی در نیشابور است. | در مورد زندگی او اطلاعات دقیقی به‌دست نرسیده است. نسب وی به قبیله عرب اَزْد می‌رسید. پدرش شاذان بن خلیل از محدّثان امامیه به‌شمار می‌آمد<ref>ابن ابی الحدید، شرح نهج البلاغه، به کوشش محمد ابوالفضل ابراهیم، قاهره، ۱۳۷۹ق /۱۹۵۹م.</ref>. ابن شاذان پس از تحصیل در [[عراق]] به [[نیشابور]] بازگشت. او در زمان حکومت [[عبدالله بن طاهر]] بر [[خراسان]] (۲۱۴- ۲۳۰ق) به دلیل [[تشیع]] از نیشابور [[تبعید]] شد<ref>ابن بابویه، محمد، التوحید، به کوشش هاشم حسینی، تهران، ۱۳۸۷ق.</ref>. روایتی از حضور او در بیهق در اواخر عمر گزارش داده است<ref>ابن بابویه، محمد، الخصال، به کوشش علی‌اکبر غفاری، تهران، ۱۳۸۹ق.</ref>. ابن شاذان سرانجام در اواخر ۲۵۹ق در بستر بیماری افتاد و در اوایل ۲۶۰ق درگذشت<ref>ابن بابویه، محمد، عیون الاخبار، نجف، ۱۳۹۰ق.</ref> مقبره وی در نیشابور است. | ||
=تحصیلات= | |||
بنابر روایت [[کشّی]]، فضل مدتی پس از وفات [[هارون عباسی]] (۱۹۳ق) به همراه پدرش به بغداد آمد و در حالی‌که هنوز به بلوغ نرسیده بود، در قطیعة الربیع بغداد نزد اسماعیل بن عباد به آموختن [[قرآن]] پرداخت<ref>ابن بابویه، محمد، من لایحضره الفقیه، نجف، ۱۳۷۶ق.</ref>. ابن شاذان در بغداد از محمد بن ابی‌عمیر (د ۲۱۷ق) بهره برد و با حسن بن علی بن فضّال آشنا گردید<ref>ابن شاذان، فضل، مختصر اثبات الرّجعه، به کوشش باسم موسوی، تراثنا، قم، ۱۴۰۹ق، شم ۱۵.</ref>. او سپس به کوفه رفت و در آنجا از حسن بن محبوب، احمد بن محمد بن ابی نصر، صفوان بن یحیی و نصر بن مزاحم منقری بهره جست<ref>ابن شاذان، فضل، العلل، به کوشش احمد پاکتچی، منتشر نشده.</ref>. | |||
=پانویس= | =پانویس= | ||
نسخهٔ ۱۵ ژوئن ۲۰۲۲، ساعت ۰۸:۰۳
÷
نویسنده این صفحه در حال ویرایش عمیق است.
یکی از نویسندگان مداخل ویکی وحدت مشغول ویرایش در این صفحه می باشد. این علامت در اینجا درج گردیده تا نمایانگر لزوم باقی گذاشتن صفحه در حال خود است. لطفا تا زمانی که این علامت را نویسنده کنونی بر نداشته است، از ویرایش این صفحه خودداری نمائید.
آخرین مرتبه این صفحه در
| نام | فضل بن شاذان بن خلیل اَزْدی نیشابوری |
|---|---|
| القاب و سایر نام‌ها | ابن شاذان • اب‍وم‍ح‍م‍د فضل بن شاذان • فضل بن شاذان • ازدی نیشابوری • فضل بن شاذان |
| زاده | نیشابور |
| درگذشت | ۲۶۰ق • نیشابور |
| مشایخ | محمد بن ابی‌عمیر • حسن بن علی بن فضال • حسن بن محبوب • صفوان بن یحیی و ... |
| آثار | اثبات الرجعه • الطلاق • الفرائض الکبیر و ... |
| دین و مذهب | اسلام • امامیه |
| فعالیت‌ها | اصحاب امام هادی(ع) |
فضل بن شاذان بن خلیل اَزْدی نیشابوری متکلم و فقیه مذهب امامیه بود. طوسی، او را در شمار اصحاب امام هادی(ع) آورده است. وی در بغداد از مشایخی چون محمد بن ابی‌عمیر (د ۲۱۷ق) بهره برد و با حسن بن علی بن فضّال آشنا شد. ابن شاذان سپس به کوفه رفت و در آنجا از حسن بن محبوب، احمد بن محمد بن ابی‌نصر بزنطی، صفوان بن یحیی و نصر بن مزاحم منقری بهره جست.
زندگی
در مورد زندگی او اطلاعات دقیقی به‌دست نرسیده است. نسب وی به قبیله عرب اَزْد می‌رسید. پدرش شاذان بن خلیل از محدّثان امامیه به‌شمار می‌آمد[۱]. ابن شاذان پس از تحصیل در عراق به نیشابور بازگشت. او در زمان حکومت عبدالله بن طاهر بر خراسان (۲۱۴- ۲۳۰ق) به دلیل تشیع از نیشابور تبعید شد[۲]. روایتی از حضور او در بیهق در اواخر عمر گزارش داده است[۳]. ابن شاذان سرانجام در اواخر ۲۵۹ق در بستر بیماری افتاد و در اوایل ۲۶۰ق درگذشت[۴] مقبره وی در نیشابور است.
تحصیلات
بنابر روایت کشّی، فضل مدتی پس از وفات هارون عباسی (۱۹۳ق) به همراه پدرش به بغداد آمد و در حالی‌که هنوز به بلوغ نرسیده بود، در قطیعة الربیع بغداد نزد اسماعیل بن عباد به آموختن قرآن پرداخت[۵]. ابن شاذان در بغداد از محمد بن ابی‌عمیر (د ۲۱۷ق) بهره برد و با حسن بن علی بن فضّال آشنا گردید[۶]. او سپس به کوفه رفت و در آنجا از حسن بن محبوب، احمد بن محمد بن ابی نصر، صفوان بن یحیی و نصر بن مزاحم منقری بهره جست[۷].
پانویس
- ↑ ابن ابی الحدید، شرح نهج البلاغه، به کوشش محمد ابوالفضل ابراهیم، قاهره، ۱۳۷۹ق /۱۹۵۹م.
- ↑ ابن بابویه، محمد، التوحید، به کوشش هاشم حسینی، تهران، ۱۳۸۷ق.
- ↑ ابن بابویه، محمد، الخصال، به کوشش علی‌اکبر غفاری، تهران، ۱۳۸۹ق.
- ↑ ابن بابویه، محمد، عیون الاخبار، نجف، ۱۳۹۰ق.
- ↑ ابن بابویه، محمد، من لایحضره الفقیه، نجف، ۱۳۷۶ق.
- ↑ ابن شاذان، فضل، مختصر اثبات الرّجعه، به کوشش باسم موسوی، تراثنا، قم، ۱۴۰۹ق، شم ۱۵.
- ↑ ابن شاذان، فضل، العلل، به کوشش احمد پاکتچی، منتشر نشده.