ابوعلی جبایی: تفاوت میان نسخه‌ها
بدون خلاصۀ ویرایش |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۷۵: | خط ۷۵: | ||
# ابوالفضل خُجَندی ، | # ابوالفضل خُجَندی ، | ||
# ابوسعید اُشروسَنی<ref>گوئین ، ۱۹۸۲، ص ۲۴.</ref>. | # ابوسعید اُشروسَنی<ref>گوئین ، ۱۹۸۲، ص ۲۴.</ref>. | ||
=آثار= | |||
یکی از آثار جبّائی شامل پاسخهای او به پرسشهای دخترش است<ref>ژیماره ، ۱۹۷۶؛همو، ۱۹۸۴، ش ۱۴.</ref>. احتمالاً همسر جبّائی خوزستانی بوده و با توجه به این که جبّائی ۴۲ ساله بوده که پسرش به دنیا آمده ، می توان گفت که او پس از بازگشت از بغداد به خوزستان ، ازدواج کرده است. اظهار صَفَدی<ref>ج ۴، ص ۷۴.</ref> را مبنی بر این که جبّائی همسر مادر ابوالحسن اشعری بوده، هیچ منبع دیگری تأیید نکرده است و اساساً این مطلب صحیح نیست <ref>گوئین ، ۱۹۸۲، ص ۱۳.</ref>. | |||
جبّائی تألیفات متعددی داشته که هیچ یک از آنها باقی نمانده است . گفته اند که او ۰۰۰ ، ۱۵۰ برگ ، یعنی سیصد هزار صفحه ، را تماماً املا کرده است<ref>رجوع کنید به قاضی عبدالجباربن احمد، ص ۲۸۹ـ۲۹۰؛ابن مرتضی، ص ۸۲.</ref>. بنا به نوشته مَلَطی (متوفی ۳۷۷؛ص ۴۰)، چهل هزار برگ آن با مباحث کلامی مرتبط است . | |||
گفته اند که در فهرست ابن ندیم عنوان هفتاد کتاب از جبّائی ذکر شده بوده ، ولی آن بخش باقی نمانده است<ref>رجوع کنید به ابن حَجَر عَسقَلانی ، ج ۷، ص ۳۲۴؛فوک ، ص ۳۱۷، ۳۱۹؛ژیماره ، ۱۹۷۶، ص ۲۷۷.</ref>. در کتابهای طبقات معتزلیان نیز اطلاعی در باره مکتوبات جبّائی نیامده است. بیشترین اطلاعات در باره تألیفات او در ارجاعات فراوان اما پراکنده به آثار او، در کتابهای متأخر، به ویژه نوشته های معتزلیان ، یافت می شود. از این ارجاعات پیداست که آثار جبّائی بر سه نوع اصلی بوده است<ref>شماره های داخل پرانتز، به فهرست آثاری که دانیل ژیماره در ۱۹۷۶ و ۱۹۸۴ تهیه کرده است ، اشاره دارد.</ref>. | |||
=درگذشت= | =درگذشت= | ||
نسخهٔ ۱۴ سپتامبر ۲۰۲۲، ساعت ۰۹:۵۶
نویسنده این صفحه در حال ویرایش عمیق است.
یکی از نویسندگان مداخل ویکی وحدت مشغول ویرایش در این صفحه می باشد. این علامت در اینجا درج گردیده تا نمایانگر لزوم باقی گذاشتن صفحه در حال خود است. لطفا تا زمانی که این علامت را نویسنده کنونی بر نداشته است، از ویرایش این صفحه خودداری نمائید.
آخرین مرتبه این صفحه در تاریخ زیر تغییر یافته است: ۰۹:۵۶، ۱۴ سپتامبر ۲۰۲۲؛
| نام | ابوعلی محمد بن عبدالوهاب جبّائی |
|---|---|
| القاب و سایر نام‌ها | جبایی • ابوعلی |
| زاده | 235ق • جباء • خوزستان |
| درگذشت | شعبان ۳۰۳ • بغداد |
| استادان | ابویعقوب یوسف بن عبداللّه شَحّام • ابوجعفر اسکافى • ابن شهرآشوب |
| شاگردان | ابوهاشم عبدالسلام • ابوالحسن اشعری |
| آثار | تفسير أبي‌علی الجبائي • الاصول • النهی عن المنکر • التعدیل و التجویز • الاجتهاد • الاسماء والصفات • التفسیرالکبیر • النقض علی ابن راوندی • الرد علی ابن کلاب • الرد علی المنجمین • من یکفر ومن لایکفر • شرح الحدیث |
| دین و مذهب | اسلام • اهل تسنن |
ابوعلی محمد بن عبدالوهاب جبّائی متکلم معتزلی و مؤسس فرقه جبائیه. پس از فراگیری مقدمات به بصره رفت و نزد علمایی بنام، از‌جمله ابویوسف یعقوب بصری، درس خواند. ابوعلی از معتزلۀ بصره است و در روزگار خویش شیخ معتزله به‌شمار می‌رفت. علم کلام را بر طالبان آن آسان کرد. در ردّ ابن‌راوندی و نَظّام معتزلی رسالاتی تألیف کرد. مردی زاهد و فقیه بود و پس از ابوالهُذَیل عَلّاف از بزرگ‌ترین علمای کلام معتزله به‌شمار میرود. ابوالحسن اشعری شاگرد و پسرخواندۀ او بود که از وی جدا شد و در رد ابوعلی و سایر معتزله رسالاتی نوشت. ابوعلی در پاره‌ای از عقاید با معتزلی‌ها اختلاف داشت. ابوهاشم جبایی پسرش بود. ابوعلی تفسیری به فارسی بر قرآن نوشته که نمانده است.
ابوعلی جبایی
ابوعلی جبایی از متکلمان مشهور معتزله بصره[۱] در قرن سوم میباشد. بوعلی که در «جبّائی» از شهرهای بستان آباد خوزستان[۲]، بین بصره و اهواز[۳]، در سال 235 ق. به دنیا آمده است در بصره نزد بزرگانی از معتزله مانند عبدالله شمام علم کلام را آموخت[۴]. وی همچنین از اصحاب ابوالهذیل علاف نیز به شمار میرود[۵]. جبائیه از آخرین فرقه‌های معتزله در اوایل قرن چهارم به شمار میرود که به طرفداران ابوعلی محمد بن عبدالوهاب جبّائی گفته میشود.
فرزندان
وی دو فرزند داشت : پسری به نام ابوهاشم که پس از مرگ پدر ریاست معتزله بصره را برعهده گرفت و دختری که گفته شده است در آرای معتزلی تبحر داشت و آموزه های آن مکتب را در میان زنان ترویج می کرد[۶].
شاگردان جبائی
از مهمترین شاگردان او میتوان به پسرش ابوهاشم اشاره کرد که بعد از پدر به ریاست معتزله بصره رسید[۷].
از دیگر شاگردان معروف وی میتوان به ابوالحسن اشعری، مؤسس مذهب اشعری، اشاره کرد[۸]. برخی از معتزلیان او را نویسنده یکصد و پنجاه هزار صفحه مطالب علمی میدانند[۹] که بیش از چهار هزار از آن مباحث کلامی بوده است[۱۰]. او مناظراتی با بزرگان عصر خود نیز داشته است[۱۱].
دیگر شاگردان جبّائی عبارت بودند از:
- عبداللّه بن عباس رامهُرمُزی ؛
- ابوعمر سعیدبن محمد باهلی (متوفی ۳۰۰)؛
- ابن ابی عَلاّ ن ؛
- ابوالقاسم حارث وَرّاق ؛
- ابوالقاسم علی تَنُوخی ؛
- ابوعبداللّه واسطی ؛
- ابوالحسن علی بن فَرزویه ؛
- ابوبکربن حرب تُستَری ؛
- ابواحمد عَسکری عَبدَکی(ابن عَبْدَک )؛
- ابوالحسن اسفراینی ؛
- ابوعبدالرحمان صَیدَلانی ؛
- ابوالحسین حسینی ؛
- و سه خراسانی :
- ابوالفضل کَشّی ،
- ابوالفضل خُجَندی ،
- ابوسعید اُشروسَنی[۱۲].
آثار
یکی از آثار جبّائی شامل پاسخهای او به پرسشهای دخترش است[۱۳]. احتمالاً همسر جبّائی خوزستانی بوده و با توجه به این که جبّائی ۴۲ ساله بوده که پسرش به دنیا آمده ، می توان گفت که او پس از بازگشت از بغداد به خوزستان ، ازدواج کرده است. اظهار صَفَدی[۱۴] را مبنی بر این که جبّائی همسر مادر ابوالحسن اشعری بوده، هیچ منبع دیگری تأیید نکرده است و اساساً این مطلب صحیح نیست [۱۵].
جبّائی تألیفات متعددی داشته که هیچ یک از آنها باقی نمانده است . گفته اند که او ۰۰۰ ، ۱۵۰ برگ ، یعنی سیصد هزار صفحه ، را تماماً املا کرده است[۱۶]. بنا به نوشته مَلَطی (متوفی ۳۷۷؛ص ۴۰)، چهل هزار برگ آن با مباحث کلامی مرتبط است .
گفته اند که در فهرست ابن ندیم عنوان هفتاد کتاب از جبّائی ذکر شده بوده ، ولی آن بخش باقی نمانده است[۱۷]. در کتابهای طبقات معتزلیان نیز اطلاعی در باره مکتوبات جبّائی نیامده است. بیشترین اطلاعات در باره تألیفات او در ارجاعات فراوان اما پراکنده به آثار او، در کتابهای متأخر، به ویژه نوشته های معتزلیان ، یافت می شود. از این ارجاعات پیداست که آثار جبّائی بر سه نوع اصلی بوده است[۱۸].
درگذشت
ابوعلی سرانجام در سال 303ق. در حالی که تا لحظات آخر عمر به دنبال مسائل کلامی بود[۱۹] درگذشت و در زادگاهش، بصره مدفون شد[۲۰]. به پیروان و اصحاب او که راه وی را در مباحث کلامی ادامه دادند «جُبّائیه» گفته میشود.
پانویس
- ↑ عسقلانی، ابن حجر؛ لسان المیزان، بیروت، دارلکتب العلمیه، 1985.
- ↑ مقدسی؛ احسن التقاسیم، تحقیق شاکر لعییی، امارات، دارالسویدی، 2003 م، 342.
- ↑ ملطی، ابی الحسین محمد بن احمد؛ التنبیه والرد، تحقیق محمدزاهد بن الحسن الکوثری قاهره، مکتبة الاهریة، 1997م، 39.
- ↑ پیشین: 39.
- ↑ احمدبن یحیی؛ طبقات المعتزله، بیروت، دارالمنتظر، 1998م. ، 80.
- ↑ رجوع کنید به قاضی عبدالجباربن احمد، ص ۳۳۰؛ ابن مرتضی ، ص ۱۰۹.
- ↑ ملطی؛ پیشین، ص 149.
- ↑ ذهبی؛ تاریخ الاسلام، بیروت، دارالکتب العربی، 1415ق.، 20/ 127.
- ↑ احمدبن یحیی پیشین: 289.
- ↑ ملطی؛ پیشین ،40.
- ↑ قاضی عبدالجبار، عماد الدین ابی الحسن؛ فضل الاعتزال و طبقات المعتزله، به کوشش فواد سید، تونس، دارالتونسیه للنشر، 1974 م. الطبقة الاولی، ص 287 -295.
- ↑ گوئین ، ۱۹۸۲، ص ۲۴.
- ↑ ژیماره ، ۱۹۷۶؛همو، ۱۹۸۴، ش ۱۴.
- ↑ ج ۴، ص ۷۴.
- ↑ گوئین ، ۱۹۸۲، ص ۱۳.
- ↑ رجوع کنید به قاضی عبدالجباربن احمد، ص ۲۸۹ـ۲۹۰؛ابن مرتضی، ص ۸۲.
- ↑ رجوع کنید به ابن حَجَر عَسقَلانی ، ج ۷، ص ۳۲۴؛فوک ، ص ۳۱۷، ۳۱۹؛ژیماره ، ۱۹۷۶، ص ۲۷۷.
- ↑ شماره های داخل پرانتز، به فهرست آثاری که دانیل ژیماره در ۱۹۷۶ و ۱۹۸۴ تهیه کرده است ، اشاره دارد.
- ↑ ابن ابی الحدید؛ شرح نهج البلاغه؛ تحقیق محمد ابراهیم ابوالفضل، بیروت، دارالاحیاء التراث، 1959م؛ الطبعة الاولی، ج20 ، ص174.
- ↑ ابن خلکان؛ وفیات الاعیان، قم، منشورات الشریف الرضی، 1364، 14/ 267.