احمد بن زیاد بن جعفر همدانی: تفاوت میان نسخه‌ها
بدون خلاصۀ ویرایش |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۴۲: | خط ۴۲: | ||
</div> | </div> | ||
احمد بن | احمد بن زیاد بن جعفر همدانی، (حدود 285 – بعد354ق)ابوعلی. محدث شیعی. كنیه او در منابع ذكر نشده است؛ تنها شیخ صدوق در أمالی با كنیه «ابوعلی» از او یاد كرده است. همچنین نام او به صورت «احمد بن محمد بن زیاد» و گاهی با اختصار، «احمد بن جعفر همدانی» نیز ذكر شده است. وی در ناحیه غربی ایران (اطراف دینور و همدان) در اواخر سده سوم حدود 285هجری چشم به جهان گشود و زمانی كه در مجلس درس «علی بن ابراهیم بن هاشم قمی»(م.ب307ق) حضور مییافت از سن كافی و وجاهت لازم برخوردار بود. وفات او نیز اگرچه به درستی روشن نیست اما میتوان آن را در اواسط سده چهارم تخمین زد زیرا با توجه به اینكه «شیخ صدوق»(م381ق) در سال 354هجری در راه بازگشت از سفر حج در همدان از وی استماع حدیث نموده، درمییابیم كه وی حداقل تا این تاریخ حیات داشته است. بلكه گزارش نمودن «احمد بن عبدون»(م423ق) از وی حاكی از آن استكه وی سالهای زیادی بعد از این تاریخ حیات داشته است. وی در همدان پرورش یافت و از «ابوبكر عمر بن سهل بن اسماعیل قرمیسینی دینوری»(م303ق) حدیث شنیده است. سپس به قم آمد و در كنار همبحثان خود نظیر «حسین بن ابراهیم ناتانه»، «احمد بن علی بن ابراهیم قمی»، «محمد بن موسی بن متوكل»(م.ح340ق) و «محمد بن علی ماجیلویه»(م.ب343ق)، نزد دانشمند و مفسر مشهور شیعی «علی بن ابراهیم بن هاشم قمی»(م.ب307ق) بیشترین بهرهها را برد. از دیگر اساتید او «جعفر بن احمد علوی عریضی» است كه در سال 293هجری با جمعی از بزرگان شیعه در بیتالله الحرام به دیدار امام عصر(عج) شرفیاب شد. قرائن نشان میدهند كه وی پس از قم، به بغداد سفر كرد و در آنجا شاگردانی تربیت نمود، زیرا از شاگردان بغدادی او «ابن عیاش جوهری»(م401ق) است كه یكسره در بغداد اقامت داشته و تنها یكبار به ری سفر كرده است. شیخ صدوق كه از دیگر شاگردان اوست ضمن اینكه در كتابهایش روایات فراوانی از او نقل نموده، در كتاب كمالالدین از وی به شایستگی تجلیل نموده و او را فردی با دیانت، فاضل و راستگو معرفی كرده است. همچنین «ابوالقاسم خزاز قمی رازی»(م400ق) از شاگردان دیگر اوست كه احادیثی در كتاب كفایه الاثر از او نقل نموده است. از او اثر تألیفی برجای نمانده است. | ||
نسخهٔ ۳۱ اکتبر ۲۰۲۲، ساعت ۱۱:۰۲
نویسنده این صفحه در حال ویرایش عمیق است.
یکی از نویسندگان مداخل ویکی وحدت مشغول ویرایش در این صفحه می باشد. این علامت در اینجا درج گردیده تا نمایانگر لزوم باقی گذاشتن صفحه در حال خود است. لطفا تا زمانی که این علامت را نویسنده کنونی بر نداشته است، از ویرایش این صفحه خودداری نمائید.
آخرین مرتبه این صفحه در تاریخ زیر تغییر یافته است: ۱۱:۰۲، ۳۱ اکتبر ۲۰۲۲؛
| نام | احمد بن زیاد بن جعفر همدانی |
|---|---|
| القاب و سایر نام‌ها | ؟؟؟ |
| زاده | ابتدا زمان تولد و سپس مکان |
| درگذشت | ابتدا زمان وفات و سپس مکان |
| استادان | ؟؟؟ |
| شاگردان | ؟؟؟ |
| آثار | ؟؟؟ |
| دین و مذهب | اسلام • تشیع |
| فعالیت‌ها | ؟؟؟ |
احمد بن زیاد بن جعفر همدانی، (حدود 285 – بعد354ق)ابوعلی. محدث شیعی. كنیه او در منابع ذكر نشده است؛ تنها شیخ صدوق در أمالی با كنیه «ابوعلی» از او یاد كرده است. همچنین نام او به صورت «احمد بن محمد بن زیاد» و گاهی با اختصار، «احمد بن جعفر همدانی» نیز ذكر شده است. وی در ناحیه غربی ایران (اطراف دینور و همدان) در اواخر سده سوم حدود 285هجری چشم به جهان گشود و زمانی كه در مجلس درس «علی بن ابراهیم بن هاشم قمی»(م.ب307ق) حضور مییافت از سن كافی و وجاهت لازم برخوردار بود. وفات او نیز اگرچه به درستی روشن نیست اما میتوان آن را در اواسط سده چهارم تخمین زد زیرا با توجه به اینكه «شیخ صدوق»(م381ق) در سال 354هجری در راه بازگشت از سفر حج در همدان از وی استماع حدیث نموده، درمییابیم كه وی حداقل تا این تاریخ حیات داشته است. بلكه گزارش نمودن «احمد بن عبدون»(م423ق) از وی حاكی از آن استكه وی سالهای زیادی بعد از این تاریخ حیات داشته است. وی در همدان پرورش یافت و از «ابوبكر عمر بن سهل بن اسماعیل قرمیسینی دینوری»(م303ق) حدیث شنیده است. سپس به قم آمد و در كنار همبحثان خود نظیر «حسین بن ابراهیم ناتانه»، «احمد بن علی بن ابراهیم قمی»، «محمد بن موسی بن متوكل»(م.ح340ق) و «محمد بن علی ماجیلویه»(م.ب343ق)، نزد دانشمند و مفسر مشهور شیعی «علی بن ابراهیم بن هاشم قمی»(م.ب307ق) بیشترین بهرهها را برد. از دیگر اساتید او «جعفر بن احمد علوی عریضی» است كه در سال 293هجری با جمعی از بزرگان شیعه در بیتالله الحرام به دیدار امام عصر(عج) شرفیاب شد. قرائن نشان میدهند كه وی پس از قم، به بغداد سفر كرد و در آنجا شاگردانی تربیت نمود، زیرا از شاگردان بغدادی او «ابن عیاش جوهری»(م401ق) است كه یكسره در بغداد اقامت داشته و تنها یكبار به ری سفر كرده است. شیخ صدوق كه از دیگر شاگردان اوست ضمن اینكه در كتابهایش روایات فراوانی از او نقل نموده، در كتاب كمالالدین از وی به شایستگی تجلیل نموده و او را فردی با دیانت، فاضل و راستگو معرفی كرده است. همچنین «ابوالقاسم خزاز قمی رازی»(م400ق) از شاگردان دیگر اوست كه احادیثی در كتاب كفایه الاثر از او نقل نموده است. از او اثر تألیفی برجای نمانده است.