ابوحمزه خراسانی
أبوحمزة الخراسانی از علمای اهل سنت و برجستگان تصوف در قرن سوم هجری است[۱].
در کلام دیگران
ابوعبدالرحمن سلمی
ابوعبدالرحمن سلمی درمورد او گفته که او یکی از مشایخ برجسته در امر فتوا و در عین حال متقی ترین ایشان بود.
ابن عساکر
ابن عساکر نیز او را یکی از شیوخ معروف صوفیه و بسیار دین‌دار و با تقوا یاد کرده است[۲].
أبوبکر عربی
أبوبکر بن العربی نیز او را تحت عنوان کبار العباد تمجید می‌کند [۳]. او اصالتا اهل نیشابور از محله ملک آباد بوده است. بعضی از تواریخ او را اهل دمشق و ساکن آنجا می داند. او با مشایخ بغداد همچون جنید بغدادی، ابوتراب نخشبی و ابوسعید خراز محشور بوده است. او در سال 290 هجری مطابق با سال 903 میلادی درگذشت[۴].
گفتار
هرکه خود را نصیحت کند شرافتمند خواهد بود و هرکسی که از توصیه به خود غافل شود خوار و ذلیل خواهد شد.
هرکه مشمول توجه خاص حضرت باری تعالی گردد به منزل و جایگاه اهل سعادت درخواهد آمد و او را در ظاهر و باطن به صداقت و راستی آراسته می‌کند.
هرکس یاد مرگ را درک کرد حب الهی در او باقی و از فنا پذیران تنفر نمی‌گیرد.
عارف کسی است که هر آن مراقبه می‌کند در زندگی و روزی خود را هر روز و آن از خدا نمی‌گیرد.
صوفی از هر آلودگی پاک است و همیشه در پی رفع نواقص خویش است.[۵].