گلرخسار صفی آوا
| گلرخسار صفی آوا | |
|---|---|
 | |
| نام کامل | گلرخسار صفی آوا |
| اطلاعات شخصی | |
| سال تولد | 1947 م، ۱۳۲۵ ش، ۱۳۶۵ ق |
| محل تولد | دوشنبه، تاجیکستان |
گلرخسار صفی اِوا، متولد 17 دسامبر 1947 م، در شهر دوشنبه از کشور تاجیکستان است. وی عضو اتحادیه جهانی تقریب نهاد نویسندگان ، شعرا و هنرمندان مسلمان و از شاعران پارسی‌گوی تاجیکستان است که به وی لقب «مادر ملت تاجیک» را نیز داده‌اند.
زندگینامه
خانوادهٔ او از خانواده‌های فرهنگی به‌شمار می‌آمدند و ازاین‌رو گلرخسار نیز علاقهٔ بسیار به تحصیل داشت و به همین دلیل در پنج‌سالگی به‌همراه خواهر هفت‌ساله‌اش به کلاس اول ابتدایی دبستان روستایی رفت و به گفتهٔ خودش، اولین ورق‌نوشته‌هایش دیوار خانهٔ پدری و قلمش زغال کورهٔ آشپزی مادرش بود. پس از به پایان بردن دورهٔ ابتدایی، مقاطع راهنمایی و دبیرستان را نیز در مدرسهٔ شبانه‌روزی ناحیهٔ «کامسامُل‌آباد» (نورآباد کنونی) به اتمام رساند و بعد از آن بود که وارد دانشگاه ملی تاجیکستان شد و پس از پنج سال رشتهٔ زبان و ادبیات را به پایان رساند.[۳]
نخستین شعر گلرخسار با عنوان «خانهٔ پدر» در روزنامه‌ای محلی چاپ شد و از آن زمان بیش از پنجاه اثر از وی در زمینه‌های شعر، رمان و پژوهش منتشر شده‌است.
آثار
- بنفشه (۱۹۷۰ م)؛
- خانهٔ پدر (۱۹۷۳ م)؛
- بنیاد دل (۱۹۷۷ م)؛
- گهوارهٔ سبز (۱۹۸۰ م)؛
- آتش سغد منتشر شده به خط فارسی؛ ( ۱۹۸ م)؛
- روح عریان یا هفت سرودهٔ ناگفتهٔ رابعه (۱۹۸۳ م)؛
- ماتم سفید (۱۹۸۳ م)؛
- تخت سنگین (۱۹۸۹ م).
از جملهٔ دیگر آثار وی که در ایران نیز به چاپ رسیده می‌توان به این کتاب‌ها اشاره کرد: گلچین اشعار، زادروز درد، اشک طوفان، روایت‌های ناگفته، تنهاتر از تنهایی، سَکَرات.[۳]