مطابق با قرآن کريم، انجيل کتابي آسماني است که خداوند بر حضرت عيسي علیه السلام نازل کرده تا آن را بر مردم ابلاغ کند و آن مشتمل بر هدايت، ذکر و احکام الهي بوده است؛ اما مسيحيان اين مفهوم از انجيل را از اساس منکرند. آنها هرگز نمي گويند که عيسي کتابي به نام انجيل آورده است. آوردن وحي از سوی عيسي به گونه اي که حضرت موسي تورات را و حضرت محمد علیهما السلام قرآن را آورده اند، در الهيات مسيحي جايگاهي ندارد. اناجیل اربعه به دست شاگردان حضرت عیسی علیه السلام نگاشته شده و از میان اناجیل گوناگون انتخاب و ترویچ شده است. مسیحیان، حقيقت انجيل را بشارت به رستگاري مي دانند که حاصل تجسد خدا در عيسي، تصليب، و زنده شدن آن حضرت، پس از مرگ است. بنابراين مي توان گفت که دو قرائت کاملا متفاوت از مفهوم انجيل نزد مسلمانان و مسيحيان وجود دارد.

انجیل

«انجیل» واژه‌ای یونانی (εὐαγγέλιον «اِئوانگِلیون» euangelion) و به معنی «مژده و بشارت» است. این کلمه دوازده بار در قرآن به کار رفته است. قرآن کریم انجیل واقعی را کتاب آسمانی می‌داند. به همین دلیل انجیل اصلی، به عنوان کتاب آسمانی نازل شده بر حضرت عیسی، نزد مسلمین حرمت و قداست دارد.

ولی انجیل واقعی پس از صعود حضرت عیسی علیه السلام به آسمان، مفقود شد و یهودیان که در صدد قتل آن حضرت بودند، پس از ماجرای صعود ایشان به آسمان، تمام نسخه‌های انجیل را معدوم کردند. مسیحیان، سال‌ها بی‌کتاب آسمانی زندگی می‌کردند، تا این که بعضی از حواریین و بزرگان مسیحی در صدد برآمدند انجیل‌هایی برای مردم فراهم آورند. به این ترتیب روایات و نسخه‌هایی متعددی از انجیل پدید آمد که هیچ‌یک انجیل واقعی نازل شده بر حضرت عیسی علیه السلام نبود و نیست.

آنچه امروز به عنوان اناجیل مورد تایید نصاری و مسیحیان جهان است. چهار انجیل زیر است:

برخی از نویسندگان این اناجیل از حواریین و بعضی نیز از شاگردان حواریین بوده‌اند. با همه تحریف و تغییرهایی که در این اناجیل صورت گرفت، بشارت به بعثت پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله در برخی از آنها دیده می‌شود.

در آثار شیعه بحث ها و مناظره هایی بین پیامبر اعظم صلی الله علیه و آله و اوصیای او با علمای مسیحی ثبت شده که نشان می‌دهد آن بزرگواران انجیل را از بر بوده‌اند و تفسیر صحیح آن را بیان می‌فرموده‌اند.