حواریین

حواريين‏ در اصطلاح دينى و علماى رجال، جماعتى از اصحاب خاص امامان علیهم السلام هستند . در بعضى از آثار ديني، با همین عبارت از ایشان مدح شده است.

وجه تسمیه

تعریف در پی، مربوط به یاران خاص حضرت عیسی علیه السلام است، و در ادامه چون این اصطلاح شامل یاران خاص امامان نیز شده است، بنا بر این، استفاده مشترک از آن ایرادی ندارد.«حواریون» جمع «حواری» است و «حواری» به معنی آرد سفيد سبوس گرفته است. نانى كه چند بار سبوس آردش گرفته شده باشد را حواری گویند و به مناسبت همين معنا يار برگزيده و خالص در محبت خويش را نيز «حوارى» گويند. از امام رضا علیه السلام در وجه تسميه آنها به «حواریون» نقل شده است که آنان با وعظ و ارشاد، هم خود و هم مردم را از گناه خالص گردانيده بودند.

مصادیق

كشى در «رجال» خود با پنج واسطه از حضرت موسى بن جعفر (ع) روايت كرده كه در روز قيامت منادى ندا مى ‏كند كه كجايند حواريين محمد بن عبد الله (ص) كه به عهد آن حضرت در گذشتند و اصلا نقض پيمان نكردند، پس سلمان و مقداد و ابوذر بر مى‏ خيزند بار دوم مانند همان ندا درباره حضرت على (ع) مى ‏رسد. پس محمد بن ابى بكر و ميثم تمار و اويس قرنی و عمرو بن حمق خزاعى بر می خيزند.سپس همان ندا درباره حضرت امام حسن مجتبى (ع) مى ‏رسد پس سفيان بن ابى ليلى و حذيفه بن اسيد غفارى برمی خيزند. ديگر بار همان ندا درباره حسين بن على (ع) مى‏ رسد در اين ندا، حواريين آن حضرت يعنى تمام شهداى كربلا بر می خيزند. در نداى حواريين، حضرت على بن حسين (ع)، جبير بن مطعم و يحيى بن ام الطويل و ابو خالد كابلى و سعيد بن مسيب بر می خيزند.حواريين حضرت باقر (ع)، عبد الله بن‏ شريك عامرى و زرارة بن اعين و بريد بن معاويه و محمد بن مسلم و ليث بن بخترى هستند كه با نداى منادى برمی خيزند. در نداى حواريين حضرت امام جعفر صادق (ع)، عبد الله بن شريك عامرى و عبد الله بن ابى يعفور و عامر بن عبد الله بن خداعه و حجر بن زائده و حمران بن اعين برمی خيزند. سپس حواريين ساير ائمه فرا خوانده می شوند. این اشخاص در روز قیامت و صحرای محشر، اول سابقين و اول مقربين هستند.