حسن بن علی (عسکری)

از ویکی‌وحدت


امام حسن عسکری
نام حسن بن علی بن محمد
کنیه ابومحمد
القاب ابن‌الرضا، صامت، هادی، رفیق، زکی و نقی
ولادت ۸ ربیع‌الثانی سال ۲۳۲ پس از هجرت
پدر امام هادی(ع)
مادر نرجس
مدت امامت ۶ سال (از ۲۵۴ تا ۲۶۰ق)
طول عمر ۲۸ سال
زادگاه مدینه
تاریخ شهادت ۸ ربیع‌الاول سال ۲۶۰ پس از هجرت
علت شهادت به دستور معتمد خلیفهٔ عباسی مسموم
مدفن آرامگاه امامان علی الهادی و حسن عسکری، سامرا

امام حسن عسکرى(ع) و یا «ابو محمد» یازدهمین امام شیعیان است که در سال 232 ق چشم به جهان گشود. بعد از آنکه پدرشان امام هادی(ع) توسط خلیفه[۱] وقت به سامرا[۲] احضار شد، ایشان نیز به همراه پدر به آن شهر رفته و تا زمان شهادت در همانجا زیر نظر مأموران خلفای عباسی بود.

شش خلیفه عباسی به نامهای متوکل، منتصر، مستعین،‌ معتز، مهتدی و معتمد در زمان زندگی کوتاه حضرتشان حکومت را در اختیار داشته و در نهایت، ایشان بعد از 28 سال زندگی و 6 سال امامت، در تاریخ 260 ق به دستور معتمد به شهادت رسیده و در همان شهر سامرا و در کنار مزار پدرشان به خاک سپرده شدند.

خلاصه ای از زندگی‌ حضرت امام حسن عسکری(ع)

امام حسن عسکرى(ع) در روز جمعه هشتم ربیع الثانی [۳] سال 232 هجری قمری [۴] به دنیا آمد. پدرش امام دهم حضرت امام هادی(ع) است. در مورد نام مادر آن‌حضرت که ام ولد [۵] نیز بوده گزارش‌های مختلفی وجود دارد. در برخی از منابع، نام او؛ «حدیث»، «سَوسَن»، [۶] یا «سلیل» [۷] ذکر شده است.

بنابر نقلی، پیامبر اسلام(ص) در سخنی با امام علی(ع)[۸] از ولادت تمام امامان و از جمله امام یازدهم خبر داده و حضرتشان را چنین توصیف فرمود: «خداوند تبارک و تعالى در صلب امام هادی نطفه‌اى قرار داد که او را نزد خود "حسن" نامید و او را همچون نورى در شهرها قرار داد، در زمین، خلیفه و مایه عزّت امّت جدّش نمود و هادى و راهنماى شیعیانش کرده نزد پروردگارش او را شفیع آنان نمود. خداوند او را مایه نقمت و عذاب مخالفان قرار داد و براى دوستانش و کسانى که او را امام خود بدانند، حجّت و برهان گرداند». [۹]

امام حسن عسکری(ع)، پدر و پدربزرگشان ‏ به «ابن الرضا» نیز معروف بودند. [۱۰] آن‌حضرت در سال 234 ق و در حالی که دوسال بیشتر نداشتند به همراه پدر با فراخوان متوکّل، به سامرّا رفتند و بالاجبار تا آخر عمر بابرکتشان در همان شهر سکونت گزیدند. [۱۱]

امام حسن عسکری(ع) با نرجس (یا حکیمه) (دختر یشوعا، پسر قیصر روم که مادرش از اولاد حواریّون و نسبش به شمعون وصیّ حضرت عیسی[۱۲] می‌رسد) ازدواج نمود. [۱۳]

امام حسن عسکری (ع) تنها یک فرزند داشت که او همان حضرت مهدی منتظر(عج) و آخرین امام شیعیان می‌باشد. [۱۴]

امامت امام حسن عسکری(ع)

حضرت امام هادى(ع) به یکی از اصحاب خود چنین نوشت: «ابو محمد فرزند من از نظر خلقت و آفرینش، سالم‌ترین افراد آل محمد، و حجتش از همه محکم‌تر، و بزرگ‌ترین فرزند و جانشین من بوده، و رشته امامت و احکام نزد او است، و تو آنچه از من می‌پرسیدى از او بپرس». [۱۵]

شاهویه بن عبدالله می‌گوید: امام دهم(ع) نامه‌ای بدین مضمون برایم نگاشتند که؛ «تو خواستی از امام پرسش کنى و نگران این موضوع هستى، ولی نگران نباش! خداوند مردم را پس از هدایت، سرگردان نمی‌کند ... اینک امام شما بعد از من فرزندم ابومحمد است ...». [۱۶]

به هر حال بعد از شهادت امام هادی(ع) در سال 254 ق، امامت شیعیان به مدت شش سال در دستان باکفایت امام عسکری(ع) بود.

امام حسن و تربیت شاگردان شایسته

امام حسن عسکری(ع) همانند سایر امامان معصوم(ع) در زمینه تربیت شاگرد اهتمام خاصی داشت. چنانکه شیخ طوسی[۱۷]، بیش از صد نفر از یاران و شاگردان آن‌حضرت را یاد کرده است. [۱۸]

کتابهای امام حسن عسکری(ع)

حضرت عسکری(ع) علاوه بر تربیت شاگردان و تشویق نویسندگان، خود نیز دست به قلم برده و کتاب‌ها و نامه‌های فراوانی را برای توسعه علم و دانش و هدایت و راهنمایی جامعه از خود به یادگار گذاشته است که به نمونه‌هایی اشاره می‌شود:

تفسیر القرآن

که حسن بن خالد برادر محمد بن خالد آن‌را نقل کرده است. گفتنی است؛ امروزه کتابی با عنوان تفسیر الامام العسکری(ع) موجود است که عالمان رجال[۱۹] و حدیث بر آن نقدها دارند و آن‌را غیر از نوشته اصلی می‌دانند. [۲۰]

لمنقبة

که مشتمل بر بسیاری از احکام و مسائل حلال و حرام[۲۱] است. [۲۲]

نامه‌ها

امام حسن عسکری(ع) برای گسترش فرهنگ تشیع، توسعه علم و دانش، و هدایت و سازندگی، نامه‌های فراوانی به شهرها نوشته است؛ مانند: نامه آن‌حضرت به شیعیان قم [۲۳] [۲۴] که متن آن در کتاب‌ها ثبت و ضبط شده است. همچنین نامه‌ای که امام به علی بن بابویه، [۲۵] اسحاق بن اسماعیل نیشابوری [۲۶] نوشته است.

شهادت امام حسن عسکری(ع)

فرزند عبیدالله بن خاقان می‌گوید: روزی برای پدرم که وزیر معتمد بود خبر آوردند که امام حسن(ع) بیمار است. پدرم با عجله خبر را به خلیفه داد. خلیفه به پنج نفر از معتمدانش – از جمله نحریر خادم - دستور داد که خانه حضرت را زیر نظر داشته باشند و طبیبی را مقرّر کرد که هر صبح و شام از احوال ایشان آگاه شود. بعد از دو روز خبر آوردند که بیماری آن‌حضرت شدیدتر شده است.

پدرم نزد ‌حضرتشان رفته و به پزشگان دستور داد که از آنجا دور نشوند و از قاضی القضات نیز خواست که ده نفر از دانشمندان سرشناس را پیوسته نزد امام(ع) نگهدارد. [۲۷]

به نظر می‌رسد تمام اینها صحنه‌سازی‌هایی بود که مرگ آن حضرت را طبیعی جلوه دهند. به هر حال، امام به شهادت رسید و در همان شهر سامرا و در همان خانه‌اى که پدرشان در آن دفن شده بود به خاک سپرده شد. [۲۸]

پانویس

  1. ر.ک:مقاله خلیفه
  2. ر.ک:مقاله سامرا
  3. طبرسی، فضل بن حسن، اعلام الوری بأعلام الهدی، ج ‏2، ص 131، قم، مؤسسه آل البیت(ع)، چاپ اول، 1417ق؛ ابن شهر آشوب مازندرانی، مناقب آل أبی‌طالب(ع)، ج ‏4، ص 422، قم، انتشارات علامه، چاپ اول، 1379ق
  4. شیخ مفید، الإرشاد فی معرفة حجج الله على العباد، ج ‏2، ص 313، کنگره شیخ مفید، چاپ اول، قم،‏ 1413 ق
  5. یعنی مادر فرزند، و آن کنیزی است که از مولای خود آبستن شود.
  6. کلینى‏، محمد بن یعقوب بن اسحاق‏، کافی‏، ج 1، ص 503، تهران، دار الکتب الإسلامیة، چاپ چهارم، 1407ق؛ الإرشاد فی معرفة حجج الله على العباد، ج ‏2، ص 313
  7. امین عاملی‏، سید محسن، اعیان الشیعة، ج ‏2، ص40، بیروت، دار التعارف للمطبوعات‏، 1403ق
  8. ر.ک:مقلاه امام علی(ع)
  9. شیخ صدوق‏، عیون أخبار الرضا(ع)، ج ‏1، ص 62، تهران، نشر جهان‏، چاپ اول‏، 1378ق
  10. إعلام الورى بأعلام الهدى، ج 2 ص 131
  11. حسنی‏، هاشم معروف، سیرة الائمة الاثنی عشر(ع)، ج ‏3، ص 481، نجف، المکتبة الحیدریة، چاپ اول، 1382ق
  12. ر.ک:مقاله حضرت عیسی
  13. ابن ابى الثلج بغدادى، محمد بن احمد، تاریخ أهل البیت نقلا عن الأئمة(ع)، ص 125، قم، مؤسسه آل البیت‏(ع)، چاپ اول‏، 1410ق؛ خصیبی، حسین بن حمدان، الهدایة الکبری، ص 334، بیروت، البلاغ، 1419ق؛ ر. ک: شیخ طوسی، کتاب الغیبة، ص 208 – 214، قم، دار المعارف الإسلامیة، چاپ اول، 1411ق
  14. الإرشاد فی معرفة حجج الله على العباد، ج ‏2، ص 339
  15. الإرشاد فی معرفة حجج الله على العباد، ج ‏2، ص 339
  16. الإرشاد فی معرفة حجج الله على العباد، ج ‏2، ص ص 320
  17. ر.ک:مقاله شیخ طوسی
  18. طوسى‏، محمد بن حسن‏، رجال،‏ ص 397 - 403، قم، مؤسسة النشر الاسلامی‏، چاپ اول، 1415ق
  19. ر.ک:مقاله رجال
  20. آقا بزرگ تهرانى،‏ الذریعة إلى ‏تصانیف ‏الشیعة، ج ‏2، ص 432، قم، اسماعیلیان، 1408ق
  21. ر.ک:مقاله حرام
  22. آقا بزرگ تهرانى،‏ الذریعة إلى ‏تصانیف ‏الشیعة،ج ‏23، ص 149، قم، اسماعیلیان، 1408ق
  23. ر.ک:مقاله قم
  24. مناقب آل أبی طالب(ع)، ج ‏4، ص 425
  25. شیخ صدوق، محمد بن على، صفات الشیعة، ص 6، تهران، انتشارات زرارة، چاپ سوم، 1380ش
  26. شیخ صدوق، محمد بن على، صفات الشیعة، ص 6، تهران، انتشارات زرارة، چاپ سوم، 1380ش
  27. کتاب الغیبة، ص 218 – 219؛ قمى، عباس، ‏منتهى الآمال فی تواریخ النبی و الآل‏، ج‏3، ص 1940، قم، دلیل ما، 1379ش
  28. الکافی، ج ‏1، ص 503