ابوالقاسم نصر آبادی
| نام | أَبُو الْقَاسِم إِبْرَاهِیم بن مُحَمَّد بن أحمد بن محمویه الخراسانی النصرآبادی النیشابوری |
|---|---|
| نامهای دیگر | أبوالقاسم النصرآبادی |
| درگذشت | 367ق |
أَبُوالْقَاسِم إِبْرَاهِیم بن مُحَمَّد بن أحمد بن محمویه الخراسانی النصرآبادی النیشابوری از علمای بزرگ متصوفه اهل سنت در قرن چهارم هجری است. او در علوم گوناگون شهره بود علومی‌مانند: سیره و تاریخ، تصوف و حدیث. ابوعبدالرحمن سلمی درمورد او چنین می گوید: شیخ خراسان در زمان خود بود و یکی از برجستگان از نظر علم و مقام در زمان خود بود[۱]. ذهبی می گوید او امام، محدث برجسته، واعظ و شیخ صوفیه بود. حکیم نیشابوری وی را چنین توصیف می‌کند: "او زبان اهل حقیقت در زمان خود و صاحب احوالات عرفانی بود[۲]."
حیات
منشأ، تولد و تربیت او در محلی در نیشابور به نام "نصر آباد" بود. او با ابوبکر شبلی، ابوعلی رودباری، ابومحمد المرطئش و سایر شیوخ هم نشینی داشت. وی در نیشاپور اقامت داشت، سپس در پایان عمر به قصد مکه در سال 336 هجری به حج مشرف شد. وی در محراب مجاور مسجد الحرام زندگی و عبادت می کرد و در ذی الحجه سال 367 هجری قمری در آنجا درگذشت و در کنار فضیل بن عیاذ به خاک سپرده شد.
مشایخ
او از افراد زیادی در خراسان، شام، عراق، حجاز و مصر نقل روایت کرده که از آن میان می توان به: أبا العباس السراج ابن خزیمة، أحمد بن عبدالوارث العسال، یحیى بن صاعد مکحولاً البیروتی و ابن جوصا اشاره کرد.
شاگردان
حکیم نیشابوری، ابوعبدالرحمن سلمی، أبو حازم العبدوی، أبوالعلاء محمد بن علی الواسطی و أبو علی الدقاق را می توان نام برد.
گفتار
منشا تصوف همراهی با کتاب و سنت و ترک هوا و هوس نفسانی است و رعایت حرمت بزرگان و تحمل رنج‌هایی که از مدم بر سالک عارض می شود و حسن معاشرت با دوستان و خدمت کردن به آنها و اخلاق نیک را سرلوحه قراردادن و مداومت بر اوراد و اذکار و ترک مباهات و هیچ کس در این راه منحرف نمی‌شود مگر از ابتدا مفاسد و رزائلی را داشته که مفاسد ابتدایی در انتها و سرانجام کار موثر است [۳].
پانویس
- ↑ طبقات الصوفیة، أبو عبدالرحمن السلمی[؟]، ص362-365، دار الکتب العلمیة، ط2003
- ↑ سیر أعلام النبلاء، الذهبی، ج16، ص263-267
- ↑ أبوالقاسم النصرآباذی