ابراهیم بن نصیر كشی
نویسنده این صفحه در حال ویرایش عمیق است.
یکی از نویسندگان مداخل ویکی وحدت مشغول ویرایش در این صفحه می باشد. این علامت در اینجا درج گردیده تا نمایانگر لزوم باقی گذاشتن صفحه در حال خود است. لطفا تا زمانی که این علامت را نویسنده کنونی بر نداشته است، از ویرایش این صفحه خودداری نمائید.
آخرین مرتبه این صفحه در تاریخ زیر تغییر یافته است: ۱۵:۴۱، ۹ اکتبر ۲۰۲۲؛
| نام | ابراهیم بن نصیر كشی |
|---|---|
| زاده | حدود 240هجری • «كش» نزدیك سمرقند |
| استادان | ایوب بن نوح • محمد بن اسماعیل رازی |
| شاگردان | ابوعمرو كشی |
| دین و مذهب | اسلام • تشیع |
معرفی اجمالی
ابراهیم بن نصیر كشی، (حدود 240 – حدود 335ق) ابو اسحاق. محدث شیعی در نیمه اول سده چهارم. ولادت او در نیمه نخست سده سوم(حدود 240هجری) روی داده است، زیرا وی از شاگردان «ایوب بن نوح»(م.ح255ق) است كه خود از نمایندگان امام هادی(م254ق) و امام عسكری(م260ق) بوده است. بنابراین وی در زمان اخذ روایت از ایوب بن نوح، حداقل پانزده ساله بود. وفات او نیز به درستی روشن نیست، اما این اندازه معلوم است كه «ابوعمرو كشی» كه حدود363هجری وفات یافته از شاگردان وی در كوفه بوده است، بنابراین وی سالها پیش از این تاریخ زندگی را به سر آورده است. وی اهل «كش» نزدیك سمرقند است. كش در آن زمان منطقهای عالمخیز بود و بسیاری از عالمان شیعه از آنجا برخاستهاند. احتمالاً وی تحصیلات مقدماتی را در همانجا گذرانده و سپس از آنجا به كوفه آمد و در كنار هموطنان معاصر خود همچون «محمد بن مسعود عیاشی»، «آدم بن محمد بن قلانسی بلخی»، «ابراهیم بن علی كوفی سمرقندی» و «حسین بن اشكیب مروزی» به استماع حدیث پرداخت. از دیگر معاصران او برادرش «حمدویه بن نصیر كشی» است كه از راویان حدیث و استاد «ابوعمرو كشی»(م.ح363ق) بوده است. شیخ طوسی وی را فردی مطمئن و كثیرالحدیث به شمار آورده است. وی همچنین از «محمد بن عیسی بن عبید» و «محمد بن عبدالحمید» روایت دارد. وی كتابی در موضوع حدیث داشته كه نام آن در منابع رجالی روشن نشده است.
استادان
اساتید او «محمد بن اسماعیل رازی» و «ایوب بن نوح بن دراج» هستند.
شاگردان
«ابوعمرو كشی» كه حدود363هجری وفات یافته از شاگردان وی در كوفه بوده است.
منابع
- اختیار معرفه الرجال، ج1صص3 به بعد؛
- تهذیب المقال، ج1ص372؛
- رجال طوسی، ص407 شماره 5933؛
- طبقات اعلام الشیعه، ج1ص6؛
- الفهرست، شیخ طوسی، ص45 شماره 28؛
- معجم رجال الحدیث، ج1ص285 شماره 326.