احمد بن ادریس بن احمد اشعری قمی
نویسنده این صفحه در حال ویرایش عمیق است.
یکی از نویسندگان مداخل ویکی وحدت مشغول ویرایش در این صفحه می باشد. این علامت در اینجا درج گردیده تا نمایانگر لزوم باقی گذاشتن صفحه در حال خود است. لطفا تا زمانی که این علامت را نویسنده کنونی بر نداشته است، از ویرایش این صفحه خودداری نمائید.
آخرین مرتبه این صفحه در تاریخ زیر تغییر یافته است: ۱۴:۱۳، ۱۷ اکتبر ۲۰۲۲؛
| نام | احمد بن ادریس بن احمد اشعری قمی |
|---|---|
| القاب و سایر نام‌ها | ؟؟؟ |
| زاده | ابتدا زمان تولد و سپس مکان |
| درگذشت | ابتدا زمان وفات و سپس مکان |
| استادان | ؟؟؟ |
| شاگردان | ؟؟؟ |
| آثار | ؟؟؟ |
| دین و مذهب | اسلام • تشیع |
| فعالیت‌ها | ؟؟؟ |
احمد بن ادریس بن احمد اشعری قمی، (000 – 306ق) ابوعلی. از فقهاء امامیه و از اصحاب امام عسگری(ع). از سال تولد او اطلاعی در دست نیست اما وفات او در سال 306 هجری در مسیر مكه در یكی از منزلهای طریق كوفه به سوی مكه به نام «قرعاء» روی داده و در همانجا دفن شده است. از محیط خانواده و محل پرورش او چیزی در منابع ذكر نشده است، اما از آنجا كه جد او «احمد بن حمزه اشعری» از راویان معتبر شیعه است، محتمل است كه وی حیات علمی خود را نزد او شروع كرده باشد. در منابع رجالی از او به عنوان «ثقه»، «كثیرالحدیث» و «صحیح الروایه» تجلیل شده است. همچنین در منابع اهل سنت از او به عنوان «فاضل» و «بزرگ مصنفین رافضه» نام برده شده است. این مطلب، نشان میدهد كه وی از بزرگان زمان خود بوده است. مرحوم مجلسی بزرگ(م1070ق) در كتاب «طبقات الرواه» نام وی را در رأس طبقه پنجم از طبقات دوازدهگانه رجال خود، ذكر كرده است. وی با اینكه احادیث زیادی نقل كرده، اما حدیثی به طور مستقیم از ائمه(ع) نشنیده است. اساتید او بسیار هستند كه از جمله آنها «ابراهیم بن هاشم»، «احمدبن اسحاق»، «حسن بن علی كوفی» و «احمدبن محمدبن عیسی» میباشند. از جمله شاگردان معروف او «ابراهیم بن محمدبن عباس»، «محمدبن یعقوب كلینی»، «ابوغالب زراری»، «احمدبن علی رازی» و «ابوعبدالله حسین بن علی بن سفیان بزوفری» هستند. همچنین فرزند او «حسن بن احمد بن ادریس»(م.ح345ق) از عالمان حدیث و استاد «شیخ صدوق» بوده است و فرزند دیگرش «حسین بن احمد بن ادریس» یكی دیگر از شاگردان اوست كه خود استاد «تلعكبری» و «شیخ صدوق» بوده است. آثار متعددی كه وی از خود به جای گذاشته حدود 30 كتاب است كه عمدتاً در موضوع فقه است، از اینرو تخصص عمده او در علم فقه بوده است. مهمترین و بزرگترین اثر او «كتاب النوادر» است كه تازههای حدیثی و فقهی را در آن ذكر كرده است.