ابوالحسین بن بنان
| نام | ابوالحسین بن بنان |
|---|---|
| نامهای دیگر | اجله تصوف |
| حیات | قرن چهارم |
| مذهب | صوفی اهل تسنن |
أَبُو الْحُسَیْن بن بَنَان یکی از علمای اهل سنت و از بزرگان برجسته تصوف سنی مذهب در قرن چهارم هجری است[۱]
در کلام دیگران
او با أبا سعید الخراز، عمرو بن عثمان المکی، أبا بکر محمد بن الحسن الزقاق را همنشین بود. او یکی ازاهالی مصر به شمار می‌آمد که شغلش صوف فروشی (نوعی لباس پشمی) و با اهل تصوف می‌نشست و با آنها مجالست می‌کرد. و در پایان عمر او را مرده بر روی تپه ای در بیابان یافتند[۲].
در کلام ابوعبدالرحمان سلمی
ابوعبدالرحمان السلمی در مورد او می‌گوید: "او یکی از بزرگان مشایخ مصر است" توصیف شده است.
در کلام قشیری
ابوالقاسم قشیری او را "یکی از شیوخ بزرگ مصر" توصیف کرد. وی به نقل از محمد بن علی الکتانی گفت: "من کسی را ندیده ام که از دنیا برود و هیچ چیز از حب دنیا در قلب خود نداشته باشد ندارد به جز ابوالحسین بن بنان.
وفات
در مورد علت مرگ ابوالحسین بن بنان نقل شده است که چیزی به قلب او رسید؛ بنابراین چهره‌اش دگرگون شد و در منطقه بنی اسرائیل بر روی خاک افتاد و پیش از آنکه جان به جان آفرین تسلیم کند گفت: برخیز اینجا مرکز و جایگاه عزیزان است.
سخنان
از شرارت‌ها و سوء اخلاق بپرهیزید همانگونه که از حرام دوری می کنید. هر صوفی منشاءرزق و روزی معنوی در قلب اوست. بنابراین نزدیکترین راه رسیدن به خدا عمل صالح است و نشانه آرامش قلب صوفی در محضر حضرت حق این است که او حتی زمانی که دنیا در حال دگرگونی و زوال است مضطرب نمی‌شود و بر خود کنترل و احاطه دارد. هنگامی که عشق ظاهر می‌شود عده‌ای را کشته و عده‌ای را زنده می‌دارد و اسراری آشکاری و اسراری را پنهان می‌کند[۳].
پانویس
- ↑ طبقات الصوفیة، أبو عبدالرحمن السلمی، ص294-295، دار الکتب العلمیة، ط2003
- ↑ تاریخ دمشق، ابن عساکر، ج66، ص147-149
- ↑ أبوالحسین بن بنان