سنگاپور

سنگاپور

نام کشور	سنگاپور نام عربی: سنغافورة
مکان	جنوب شرقی آسیا
نوع حکومت	جمهوری
پایتخت	سنگاپور
واحد پول	دلار سنگاپور(S$)
زبان	نگلیسی • ماندارین • تامیل • مالایی
دین رسمی	سکولار
آمار درصدی	بودا ۴۲.۵% • اسلام ۱۴.۹% • مسیحیت ۱۴.۶% • سایر ادیان ۲۸%
اقوام	۷۶٪ چینی ۱۵٪ مالایی ۷/۵٪ هندی ۱/۵٪ غیره
جمعیت	۵٬۲۹۳٬۰۰۰
امید طول عمر

سنگاپور (به انگلیسی: Singapore، /ˈsɪŋ(ɡ)əpɔːr/) با نام رسمی جمهوری سنگاپور (به انگلیسی: Republic of Singapore)، دولت-شهری در مجمع‌الجزایر مالایی به پایتختی شهر سنگاپور است. سنگاپور، از کشورهای جنوب شرق آسیا است، اسلام از طریق مالایی‌های جزایر جوهور و ملاکا، وارد این سرزمین شده است، مهاجرت مسلمانان در اوایل قرن ۱۸ میلادی اسلام را در این کشور گسترش داد، در میان این مهاجران عرب، ساداتی نیز بوده‌اند که خود را به خاندان اهل بیت منتسب می‌کرده‌اند، شیعیان کمتر از یک درصد از جمعیت سنگاپور را تشکیل می‌دهند.

کشور سنگاپور در جنوب شبه جزیره مالایا واقع شده است، همچنین کوچکترین کشور جنوب شرقی آسیا نیز محسوب میشود ، سنگاپور در شمال خط استوا قرار گرفته و کشوری ثروتمند و مدرن و در نوع خود بی نظیر می باشد و پایتخت این کشور شهر سنگاپور است و کشورهای مالزی و اندونزی تنها همسایگان آن هستند، این کشور زیبا یکی از مقاصد پر طرفدار میان گردشگران است و جالب است بدانید که به نیویورک آسیا نیز معروف است و این کشور زیبا که به نوعی یکی از بهترین کشورهای آسیا از نظر سلامت اداری ، گردشگری و مدرنیته شهرت جهانی یافته است.

تاریخچه کشور سنگاپور

با توجه به نشانه ها و موارد یافت شده، تاریخ پیدایش شهر سنگاپور به قرن دوم و سوم بر می گردد اما اطلاعات دقیقی از آن تا قرن هجدهم در دست نیست. در قرن هجدهم بود که بریتانیا در پی کشورگشایی های خود در هند و افزایش تجارتش با چین نیازمند بندری در این منطقه بود که توانست در این جزیره یک بندر تجاری ایجاد نماید و در نهایت پس از چند سال آن را مستعمره خود کند.

در طول جنگ جهانی دوم از سال 1942 به مدت 3 سال امپراطوری ژاپن موفق به اشغال سنگاپور شد اما این موضوع با به پایان رسیدن جنگ خاتمه یافت و بار دیگر بریتانیا سنگاپور را به کنترل خود در آورد. پس از 18 سال بالاخره سنگاپور موفق شد با فدراسیون مالزی ادقام شود و به مستعمره بودن خود پایان دهد. اما پس از گذشت تنها 2 سال از این فدراسیون اخراج شد و به استقلال کامل رسید.

از آن زمان بود که با برنامه ریزی توانست به شهری مدرن تبدیل شود و در بین یکی از شهرهای پر رونق جهان جای بگیرد. امروزه سنگاپور یکی از 3 کشور – شهر مستقل دنیاست و با اینکه از نظر ذخایر معدنی فقیر می باشد اما با تکیه به بخش خدمات و صنعت، رشد و شکوفایی فراوانی را در بخش اقتصادی بدست آورده است و این امر آن را به یکی از ثروتمندترین مناطق دنیا تبدیل کرده است. سنگاپور هم اکنون عنوان سومین مرکز بازار تبادل ارز خارجی جهان، سومین مرکز اقتصادی بزرگ دنیا، دومین بازار بزرگ قمار کازینو، چهارمین مرکز تجارت و پالایش نفت، بزرگترین تولید کننده نفت خام و بزرگترین مرکز عمده خدمات تعمیر کشتی و مرکز تدارک جهانی را در اختیار دارد. همچنین یکی از گرانترین شهرهای جهان برای زندگی می باشد.

جغرافیای طبیعی

سنگاپور در منطقه جنوب شرق آسیا در تنگه مالاکا بین اقیانوس هند و آرام واقع شده و کوچکترین کشور مستقل آسیاست و از یک جزیره اصلی و 60 جزیره کوچک تشکیل شده است. از شمال به تنگه جوهور در مالزی و از جنوب به جزیره باتام در اندونزی و از مشرق به آب های خلیج سیام و از مغرب به تنگه ی مالاکا محدود و توسط 2 تنگه از نواحی اطراف خود جدا شده است. تنگه مالاکا این کشور را از مالزی و تنگه سنگاپور و ماین آن را از اندونزی جدا کرده است. ارتباط سنگاپور و مالزی از طریق یک گذرگاه زمینی به طول 1056 متر میسر است.

مساحت کل سنگاپور 5/647 کیلومتر مربع است که 6/321 کیلومترمربع از آن را مناطق مسکونی و 8/10 کیلومترمربع را مناطق کشاورزی و 6/28 کیلومترمربع را جنگل و 5/15 کیلومترمربع را مناطق باتلاقی و آبگیری و 271کیلومترمربع را فضاهای باز و تاسیسات نظامی تشکیل داده است.

بزرگترین جزایر سنگاپور، پائولو تک اونگ با4/24 کیلومتر مربع، پاولو اویین با 2/10 کیلومتر مربع و سن توسا با 5/3 کیلومتر مربع مساحت، هستند.

به طور کلی سنگاپور از لحاظ جغرافیایی به سه منطقه اصلی تقسیم می شود:

1. مرکز کشور که ناحیه ای کوهستانی با ذخایر سرشار طبیعی مخصوصا گرانیت.

2. ناحیه شرقی که پوشیده از شن های روان و سنگریزه است.

3. ناحیه جنوب غرب با سنگ های رسی و سیاه که خود باعث ایجاد دره و فرورفتگی ها شده است.

جغرافیای انسانی

جمعیت اين کشور 5184000 نفر است. تا پایان قرن 19، چینی ها 3 تا 4 درصد جمعیت این کشور را تشکیل می دادند. به علاوه عده قابل توجهی از سوماترایی ها- جاوه ای ها، هندو ها، عرب ها، یهودی ها و اروپایی های مهاجر نیز در این کشور به رسمیت شناخته شده بودند. زبان رسمی این کشور چینی- ملایو- تامیلی و انگلیسی است.

سیاست این کشور به این گونه است که زبان واحدی را به عنوان زبان رسمی معرفی نکرده است. تابلو های راهنمای خیابان ها به چندین زبان نوشته شده اند تا برای ملیت های مختلف قابل استفاده باشد. چند زبانی و چند نژادی برای این کشور اهمیت زیادی دارد. نوع حکومت جمهوری است و به علت وجود قومیت ها و فرهنگ های متفاوت، ادیان مختلفی در سنگاپور وجود دارند، از جمله مسیحیت، بودائیسم ،اسلام، دائوئیسم و هندوئیسم.

دولت ادیان مختلف را در فعالیت های خود آزاد قرار داده تا ضمن رعایت حقوق سایر مذاهب به طور آزادانه به انجام امور مذهبی خود بپردازند. ملیت های مختلف در کمال آرامش و به دور از تشنج با یکدیگر هم زیستی مسالمت آمیز دارند وليكن بحران ها و چالش هاي اقتصادي موجود در دنيا بر روي آنان نيز تاثيرات مخرب خود را گذاشته است .

ساختار سیاسی

بدنبال خاتمه جنگ جهانی دوم و پایان اشغال سنگاپور توسط ژاپن، کمیسیون رندل در سال 1953 توسط انگلیس تشکیل شد تا راه را برای دولت خود گردان آماده کند. کمیسیون مزبور رای داد که باید یک مجلس قانونگذاری در سنگاپور ایجاد گردد و هیات وزیران اداره امور را به دست گیرند. در سال 1955م. نخستین مجلس سنگاپور تشکیل شد. این سال مبدأ پیدایش نظام پارلمانی در سنگاپور است. مجلس قانونگذاری پس از برگزاری اولین انتخابات چند حزبی انعقاد یافت. حزب جبهه کارگری اولین دولت را تشکیل داد و دیوید مارشال به عنوان اولین نخست وزیر سنگاپور انتخاب شد. جورج اوهلرز هم به عنوان اولین رئیس مجلس قانون گذاری منصوب شد.

بعد از مذاکرات طولانی برای تصویب اولین قانون اساسی در سال 1958، دولت خود گردان به رهبری نگارا اعلام موجودیت کرد و مجلس با 51 عضو شروع به کار نمود. در سال 1959 حزب اقدام مردم به رهبری لی‌کوایو به پیروزی دست یافت. انچیک یوسف بن اسحاق به عنوان اولین رئیس کشور منصوب شد.

در سال 1962م. طی همه پرسی انجام شده ، مردم به ادغام در فدراسیون مالزی رأی دادند و به دنبال انعقاد موافقت نامه موسوم به مالزی (بین مالزی و انگلستان) فدراسیون مالزی موجودیت یافت. اما در سال 1965 طی اختلافات پیش آمده با کوالالامپور، سنگاپور از فدراسیون مالزی جدا شد. در 9 اوت 1965 سنگاپور مستقل شد و با ایجاد تغییراتی در قانون اساسی، رئیس کشور حکم رئیس جمهوری یافت و مجلس قانون گذاری به پارلمان کشور تغییر نام داد. از آن تاریخ تا کنون 11 انتخابات پارلمانی برگزار شده است.

زبان مردم سنگاپور

در سنگاپور چهار زبان انگلیسی، مالایی، چینی و تامیل به عنوان زبان‌های رسمی شناخته می‌شوند. اما درمجموع ساکنان این کشور با نزدیک به بیست زبان مختلف تکلم می‌کنند که این امر نشان‌دهنده تنوع گسترده زبانی و فرهنگی در سنگاپور می‌باشد. بسیاری از تابلوها و علائم در سنگاپور به چهار زبان رسمی نوشته شده‌اند. در سنگاپور سیاست رسمی آموزشی به ترتیبی است که دانش‌آموزان به‌طور هم‌زمان زبان انگلیسی و زبان مادری خود را می‌آموزند.