جنبش هندی خلافت در قرن نوزدهم میلادی در پی مداخله استعمار انگلیس در هند و به پشتیبانی از ترکان عثمانی به وجود آمد. بنیانگذاران جنبش خلافت را عده ای از مسلمانان تندرو و بنیادگرای هندی تشکیل می دادند که خواهان اطاعت از خلیفه عثمانی بودند.

درباره جنبش خلافت هند

این جنبش که در سال 1840 به طور رسمی فعالیت های خود را آغاز کرد، از سوی علمای دیوبند و ندوة العلماء و «سید جمال الدین» که خواهان اتحاد مسلمانان و پان اسلامیسم بود، پشتیبانی می شد.
در هنگامی که مبارزات جنبش خلافت با انگلیسی ها روز به روز اوج می گرفت، علمای دیوبندیه به دلیل پشتیبانی از آن شهرت بین المللی پیدا کردند و جریان بنیادگرایی خلافت تحت تأثیر افکار و اندیشه های «سید جمال الدین» رشد چشم گیری نمود.
یکی از موفقیت های جنبش آن بود که بعد از ده ها سال مبارزه توانست نظر هندوها و «گاندی» را جلب نماید. تا جایی که «گاندی» از اهداف جنبش خلافت پشتیبانی می کرد و هندوها در کنار مسلمان ها می جنگیدند. رهبری این ائتلاف و وحدت ملی را که در قالب «فدراسیون مذاهب» تجسم یافته بود، «گاندی»، «ابوالکلام آزادی»، «محمد علی» و «شوکت علی» بر عهده داشتند.
بنابراین جنبش خلافت در مبارزات و قیام های سراسری (1920 ـ 1922) هندوستان نقش اصلی را بازی کرد و در جبهه داخلی پر قدرت به پیش می رفت.