قرآن مورخان (کتاب)

قرآن مورخان
نام	قرآن مورخان
پدیدآوران	30 تن از پژوهشگران غربی
سال نشر	2019 م

معرفی اجمالی کتاب قرآن مورخان

کتاب قرآن مورخان در 4 جلد و بیش از 4000 صفحه حاصل تحقیقات قریب 30 تن از پژوهشگران غربی است که تحت مدیریت محمدعلی امیرمعزی و «گیوم دی» تدوین و در اواخر سال ۲۰۱۹ در فرانسه منتشر گردید. در نهم اسفند ۱۳۹۹ در نشست حلقه دیدگاه نو، دکتر محمدعلی امیرمعزی این اثر را معرفی و بازنمایی کرد. در این کتاب که با روش تاریخی - انتقادی نگاشته شده است آخرین پژوهش‌های قرآنی مستشرقین در دو قرن اخیر تجمیع گردیده است.

معرفی اجمالی امیرمعزی

محمدعلی امیرمعزی در تهران در سال 1334 و در خانواده ای فرهنگی با تمایلات و تعلّقات دینی به دنیا آمد و تحصیلات ابتدایی و متوسطه خود را در این شهر و در مدرسه فرانسوی زبان رازی گذراند. خانواده او ومخصوصا پدرش علاقه به مباحث دینی و الاهیاتی داشت و در چنین فضایی او توجهش به فرهنگ ایران و اسلام به ویژه جنبه های عرفانی و فلسفی این دین جلب شد. درسال آخر دبیرستان بلطف یکی از دوستان خانوادگی برای نخستین بار با هانری کُربن دیدار می کند و او چون علاقه محصّل جوان را به مسائل فلسفی،دینی و عرفانی می بیند او را تشویق به آمدن به فرانسه و ادامه تحصیل در رشته اسلام شناسی در پاریس می کند. امیر معزّی پس از گرفتن دیپلم در سال 1974 وبا موافقت خانواده برای ادامه تحصیل به پاریس می آید و مشغول تحصیل در مدرسه مطالعات عالی (سوربن) می شود. او مدت دوسال به پای درسهای کُربن می رود و به تشویق او به شیعه پژوهی به ویژه بررسی متون اولیه و نخستین آن مشغول می شود. در کنار تحصیل در حوزه اسلام پژوهی شروع به یادگیری زبان عرب در انستیتوی زبان های شرقی کرده و زبان پهلوی، یونانی و لاتین هم کمی می آموزد. کُربن در سال 1976 کلاس های درس خود را تعطیل و دانیل ژیماره جانشین او در مدرسه عالی علوم می شود. امیر معزّی سالها بعد رساله پایان نامه تحصیلی خود را به بررسی چهره (سیمای) امام در متون اولیه شیعه، به راهنمایی دانیل ژیماره و ژان ژولیوه به پایان می رساند و از قضا دفاع از پایان نامه تحصیلی اش در سالن هانری کُربن انجام می گیرد. او در سال 1988 پس از بازنشستگی استادش نخست استادیار و سپس در سال 1994 جانشین استاد خود در همان کرسی هانری کربن می شود.

درون‌مایۀ قرآن مورخان

همانطور که امیرمعزی گفته‌اند این اثر بر یک قیاس منطقی استوار است: مقدمه اول این است که پیامبر اکرم (صلی‌الله علیه وآله) اساساً رسالتی را که دنبال می‌کرد اعلام آخرالزمان بود. در نظر اینان، سی سوره آخر قرآن و ده‌ها آیه دیگر نشان‌دهنده همین رسالت و رویکرد پیامبر(ص) است. مقدمه دوم این است که قرآن و پیامبر هر دو به یک فرهنگ یهودی ـ مسیحی (مسیهودی) تعلق دارند که همچنان منتظر موعود هستند. طبیعتاً از قرآنی که در چنین فضایی شکل گرفته انتظار می‌رفته که مسیح موعود را اعلام کند. این مسیح موعود که قرآن در پی اعلام آن است، همان علی بن ابی‌طالب (علیه‌السلام) است. دکتر امیرمعزی به عنوان یکی شیعه‌پژوهان غرب مطرح است اما نتیجۀ نظریات شیعه‌پژوهانۀ وی همان نظریۀ شیعیان غالی است که ر طول تاریخ در جامعۀ شیعه مطرود بود. او اعتقاد دارد تشیع واقعی و مورد نظر ائمه علیهم السلام همان تشیعی است که در فرهنگ عالمان شیعه از آن به غلو یاد شده است و اگر در بیان ائمه علیهم السلام این تفکر مذمت شده‌ از باب کشف سرّ بوده است نه به خاطر اصل این نظریه. او معتقد است که بالاترین شئون از هر لحاظ نسبت به امام در دیدگاه اسماعیلیه وجود دارد و در معرفی شیعه به کتب اسماعیلیه ارجاع می‌دهد. یکی از آموزه‌های این تشیع در قرون نخستین اعتقاد به تحریف قرآن است. دکتر امیرمعزی و همکارانشان معتقدند در قرآنی که اختیار ما قرار دارد، تدوینی است که در دوران عبدالملک مروان (از سال ۶۵ تا ۸۶ هجری) رخ داده است. در این بازه زمانی، قرآن بر پایه متون مختلف جمع‌آوری می‌شود و این قرآن فعلی شکل می‌گیرد. در این قرآن نگاه آخرالزمانی برجسته نیست و هدفش این است که نگاه مسیحی ـ یهودی و آخرالزمانی را تحت الشعاع قرار دهد. محمدعلی امیرمعزی درباره نتایج تحقیقات انجام شده در پروژۀ «قرآن مورخان» می‌گوید: این تحقیقات ثابت كرده‌اند كه آنچه متون اسلامي راجع به پيدايش اسلام و پيدايش قرآن مي گويند قابل اعتماد نيستند و بايد با عينكي خيلي انتقادي‌تر از آنچه تا این موقع انجام شده به اين متون نگاه كرد، ما می‌دانیم در مورد دورۀ پيدايش اسلام يعني حيات پيامبر و معاصرينش و در مورد پيدايش قرآن آنچه كه متون اسلامي مي گويند قابل اعتماد نيست. مولفان کتاب قرآن مورخان در صدد اثبات این معنا هستند که متن کنونی قرآن متعلق به اواخر دوره باستان - اندکی پیش از قرون وسطی- بوده و بطور همزمان از مسیحیت و یهودیت بیزانسی(روم شرقی) وساسانی تاثیرپذیرفته است. از منظر آنها قسمتی از قرآن موجود متاثر از کتب پیشین و بخش عمده اش بعد از پیامبر با حمایت و میل حاکمان تدوین گردیده است . بنابر این قرآن کنونی فاقد وثاقت تاریخی است .

بازتاب انتشار کتاب قرآن مورخان در جهان اسلام

خانم زینب عبد العزیز استاد تمدن فرانسه در دانشگاه قاهره درباره این کتاب میگوید: " این بزرگترین و بزدلانه ترین سیلی فرانسه به قران، اسلام و مسلمانان در سراسر جهان، به ویژه در مصر، کشور الازهر و محققان برجسته اش است. اقای محمد علی امیر معزی، استاد شیعه دانشگاه های فرانسه، و اقای گیوم دیه، فرانسوی، استاد اسلام شناسی در دانشگاه ازاد بروکسل، تحت عنوان علم و تحقیقات علمی دقیق و صادقانه، و زیر پرچمی به نام مسلمانی که بر این جنایت نظارت داشته اند، صورت پذیرفته است." همچنین آقای اسامه نبیل درباره کتاب قرآن مورخان چنین میگوید: "در مقدمه کتاب تصریح گردیده که کتابی آسمانی نیست، بلکه کتابی تاریخی است که پیامبر اکرم (صلی الله علیه و آله) آن را از پیش خود نوشته است؛ در این کتاب مستشرقی آلمانی و یهودی الاصل در اصل قرآن و سنت نبوی تشکیک کرده است ؛ مجامع سکولار در فرانسه از این کتاب استقبال کردند و آن را اثری عظیم دانستند که قدسیت و حرمت قرآن را رد کرده و در وحی بودنش تشکیک میکند. باید گفت که این کتاب در چارچوب کمپینی مغرضانه انجام می شود که تلاش می کند نسخه ای از اسلام ارائه کند که آن را از اسلامی که مسلمانان کشورهای اسلامی در گذشته و حال می شناسند متمایز کند؛ سارل سان برو مدیر "اندیشکده پژوهش های ژئوسیاسی پاریس" در مقاله اش به دو زبان فرانسوی و عربی گفته است که این اثر عبارت است از منسجم سازی نصوص مقدسه از قرن نهم تا الان است که ظلمی است به اسلام که نصوص قرآن را مقتبس از نصوص یهودیت و مسیحیت دانسته و معتقد است که گردانندگان این پروژه نهایت سعی خود را کرده اند تا این مساله را اثبات کنند که عرب مضمون معنوی قرآن را از بین بردند و آن را تبدیل به یک متن سیاسی، نظامی و امپریالیستی کردند؛ وی در مقابل ادعای اثبات شده در قرآن مورخان مبنی بر وحیانی نبودن و بشری بودن قرآن کریم برخی از مستشرقان که به بشری نبودن قرآن اعتراف کرده اند را نام برده از جمله: (مارسيل بوازار، جاك بيرك، مارتين سميث، دال ف. إيكلمان، ريچار لازاروس، ف. إي. بيترز، ريچارد بولييه، ريمون فاري و...) وی گفته است که این کتاب اسلام را به جمود متهم کرده است. آقای اسامه نبیل در انتها این پروژه را یک پروژه ایدئولوژیک با نگاهی شیعی دانسته است.