اصحاب صفه

«اصحاب صفه» عنوان جمعى از مسلمانان پاکباخته و تهیدستى است که در صدر اسلام و زمان پیامبر اسلام(ص) در رکاب آن حضرت بودند و چون در مدینه خانه و آشیان و آشنایى نداشتند، در گوشه اى از مسجد، سکویى ساخته شده بود که در همان جا روزگار مى گذراندند و به عبادت مشغول بودند.

تاریخچه اصحاب صفه

اصحاب صفه كه آنان را اهل صفه نيز می خوانند، دسته‏ اى از ياران پيغمبر (ص) بودند، كه از مكه پس از آن حضرت به مدينه هجرت كردند و دسته‏ اى ديگر بودند كه به مدينه آمدند و اسلام پذيرفتند. چون اكثر ايشان از فقرا و مردمان تنگدست بودند و جا و مکانی نداشتند، در ايوان مسقفى در قسمت شمالى مسجد پيغمبر (ص) ساکن شدند و و غالبا اهل مدينه خوراك و لباس ايشان را تأمين مى‏ كردند. چون شب فرا می رسید، در خانه پيغمبر (ص) كه همسايه مسجد النبى بود، ظرفى پر از جوی آميخته با نخود قرار مى ‏دادند و ايشان از آن ارتزاق مى‏ كردند. از اين جهت آنان را ضيوف الاسلام، يعنى مهمانان اسلام مى ‏خواندند.

تعداد اصحاب صفه

راويان در شمار ايشان اختلاف كردند، بعضى شمار ايشان را ده يا سى و يا نود و دو و يا نود و سه و برخى عددشان را به چهارصد تن رسانيده ‏اند. نوشته اند که ابوذر غفاری، حذيفه عبسى، واثله ليثى، ابى مويهبه، عمار ياسر، بلال حبشى، خباب بن ارت، سلمان فارسى و صهيب بن سنان رومى از ايشان بوده‏ اند.

پانویس

[رده: کلام اسلامی]]