ابراهیم الخواص
أبو اسحق إبرهيم بن أحمد بن إسماعيل الخواص یا ابراهیم خواص او از اهالی ری در کشور ایران بود و به شغل حصیر بافی اشتغال داشت و به همین دلیل به خواص مشور شد.او یکی از علمای بزرگ تصوف اهل سنت در قرن سوم هجری بود[۱].ابو عبدالرحمن سلمی او را با عنوان یکی از متقی ترین مشایخ زمان خود نام برده است.وی از معاصران جنید و ابوالحسین نوری بود.او از جمله کسانی بود که بسیار اهل توکل و سفرهای مکرر به مکه و جاهای دیگر به تنهایی داشته است و کتابهایی تألیف کرده که جعفر خالدی و دیگران از آنها نقل کرده اند[۲].
گفتار
علم کثرت روایت نیست; عالم کسی است که از علم پیروی می کند و از آن استفاده نموده و به سنت اقتدا نماید، هرچند علمش زیاد نباشد.
دوای قلب و روح به پنج عمل است: تلاوت قرآن با تدبر، خالی نگه داشتن شکم(پرخوری نکردن)، نماز شب، تضرع در هنگام سحر و همنشینی با صلحا[۳].
کسی که شکیبایی نورزد پیروزی نیابد؛ شیطان به وسیله دو وسیله انسان را به خود نزدیک می کنداول فقر و دوم طمع است[۴].
وفات
وی در سال 291 هجری قمری منطبق با 904 میلادی در مسجد شهر ری درگذشت و غسل و دفن به وسیله یوسف بن الحسین انجام شد[۵].