شرف الدین المرسی
| نام | شرف الدِّیْنِ أَبُو عَبْدِ اللهِ مُحَمَّدُ بنُ عَبْدِ اللهِ بنِ مُحَمَّدِ بنِ أَبِی الفَضْلِ السُّلَمِیّ المُرْسِیّ الأَنْدَلُسِیّ |
|---|---|
| نامهای دیگر | شرف الدین المرسی |
| درگذشت | 655ق |
شرف الدِّیْنِ أَبُو عَبْدِ اللهِ مُحَمَّدُ بنُ عَبْدِ اللهِ بنِ مُحَمَّدِ بنِ أَبِی الفَضْلِ السُّلَمِیّ المُرْسِیّ الأَنْدَلُسِیّ یکی از علمای بزرگ اهل سنت و اهل تصوف در قرن هفتم هجری بود. او عالم در علومی همچون ادبیات، نحو، تفسیر و حدیث بود. ذهبی در مورد او چنین می گوید: «امام، عالم برجسته، الگوی اهل فن، امامی حاذق، فهیم، با ایمان، و از برجسته‌ترین علما و دارای معارف فراوان وآثار مفید بود."[۱]
زندگی
او نابینا بود. در اوایل سال 570 هجری قمری برابر با 1174 میلادی در مرسیه اندلس به دنیا آمد و بعد از اندلس نقل مکان کرد و از خراسان و بغداد دیدن نمود و مدتی را نیز در حلب و دمشق اقامت گزید. سپس به حج رفت و دوباره به دمشق بازگشت. او در مدینه نیز زندگی کرد، سپس در سال 624 هجری قمری به مصر رفت. او نزد محدث ابی محمد بن عبیدالله حجری در سال 590 هجری تلمذ نمود و از عبدالمنعم بن فرسی و از منصور الفراوی نیز کسب علم نمود. او از المویدطوسی، زینب الشعریه، عبدالمعز بن محمد هروی و چند نفر دیگر نیز بهره مندشد و در بغداد نیز از اصحاب قاضی المرستان بود. ابن النجار، المحب الطبری، الدمیاطی، القاضی الحنبلی از او نقل روایت کرده اند.
شاگردان
او شاگردان فراوانی از میان علما و فضلا داشت که از آن میان می توان به منصور المشدالی اشاره کرد.
آثار
التفسیر الکبیر، در بیش از بیست جزء تحت عنوان "ری الظمآن". التفسیر الأوسط، در ده جزء. التفسیر الصغیر، در بخش های سه گانه. الکافی، در نحو. الإملاء على المفصل که به بررسی و نقد هفتاد مورد رسیده است[۲].
درگذشت
مرسی در ماه ربیع الاول سال 655 هجری قمری برابر با 1257 میلادی در منطقه العریش در راه دمشق درگذشت و در تل الزعقة به خاک سپرده شد[۳].
پانویس
- ↑ سير أعلام النبلاء، الذهبي، ج16، ص458-461، 1427هـ-2006م، دار الحديث، القاهرة
- ↑ شرف الدين المرسي
- ↑ الأعلام، الزركلي، ج6، ص233