پاول فقیریه

پاول فقیریه‏ فرقه ای است که در ایالت بنگاله هندوستان ظهور کرده است. پیروان این فرقه خود را مسلمان دانسته و فرقه شان را فرقه ناجیه می شمارند. از ظهور این فرقه مدت زمان زیادی نمی گذرد.

خاستگاه

این فرقه در ایالت بنگاله هندوستان که امروزه به آن بنگلادش می گویند به وجود آمده است.

جمعیت

پیروان پاول فقیریه در حدود نیم میلیون نفر می باشد که خود را از مسلمانان و فرقه ناجیه می شمرند.

اعتقادات عجیب

معتقدند قرآن در زمانى که به اتمام رسیده است چهل جزء بوده که ده جزء آن که حاوى دستورات عالى درباره سیر و سلوک و امامت حضرت على (ع) بوده و از بین رفته است. این ده جزء را حضرت على (ع) در سینه خود محفوظ مى ‏داشت و سینه به سینه به ائمه و علماى جانشین ایشان منتقل شده و اکنون آن قرآن چهل جزئى پیش بزرگان این فرقه است. هم چنین معتقدند که مندرجات قرآن فعلى بیشتر براى عوام است و خواص باید به ده جزء دیگر که در سینه بزرگان این طایفه محفوظ است، توسل جویند! آن ها راه رسیدن به حقیقت را پیروى از طبیعت می دانند و می گویند که هر کسی بر خلاف آن قدمى بردارد، کافر است. پاول فقیریه معتقدند که مواهب طبیعت که به انسان داده شده است، چهار چیز است: بول (نورى)- غایط (جورى)- خون حیض (جبورى)- منى (ستورى). ایشان از این نجاسات استفاده کرده و پرستش مى ‏کنند و آن را از بزرگ ترین عبادت ها مى ‏شمارند. هر یک از افراد این طایفه ظرف چوبى مخصوص دارد که نجاسات خود را در آن ضبط کرده در موقع لزوم از آن استفاده می کند. بر هر شخصی که معتقد به این مذهب باشد واجب است که هر صبح پس از بیدارى در آن ظرف چوبى بول کند و خداى را براى این نعمت بزرگ سپاس گزارد. ایشان در هر ماه یک روز را عید مى‏ گیرند و آن هنگامى است که ماه به‏ صورت بدر طالع مى‏ شود. این شب را «یهود شب» می خوانند. در شب مذکور زنان و مردان در جایى جمع مى ‏شوند و مقدارى آرد بر روى زمین مى ‏ریزند و روى آن مى ‏نشینند و به باده ‏گسارى و نواختن ساز مشغول مى ‏شوند، و در تاریکى شب زن و مرد با هم در مى‏ آمیزند و صبحگاهان آردهایى را که به نجاست آلوده شد جمع مى‌کنند، در میان خود تقسیم مى‌کنند و از آن نان مى ‏پزند و آن نان را مانند طعام مقدسى مى ‏خورند.در میان این طایفه عفت و عصمت در زنان وجود ندارد و زنان جوان در معاشرت آزادند و همین که زن پیر شود، او را از جرگه خود بیرون مى ‏کنند.