احمد بن ابراهیم بن ابی رافع صیمری
نویسنده این صفحه در حال ویرایش عمیق است.
یکی از نویسندگان مداخل ویکی وحدت مشغول ویرایش در این صفحه می باشد. این علامت در اینجا درج گردیده تا نمایانگر لزوم باقی گذاشتن صفحه در حال خود است. لطفا تا زمانی که این علامت را نویسنده کنونی بر نداشته است، از ویرایش این صفحه خودداری نمائید.
آخرین مرتبه این صفحه در تاریخ زیر تغییر یافته است: ۱۱:۱۷، ۱۵ اکتبر ۲۰۲۲؛
| نام | احمد بن ابراهیم بن ابی رافع صیمری |
|---|---|
| القاب و سایر نام‌ها | ؟؟؟ |
| زاده | ابتدا زمان تولد و سپس مکان |
| درگذشت | ابتدا زمان وفات و سپس مکان |
| استادان | ؟؟؟ |
| شاگردان | ؟؟؟ |
| آثار | ؟؟؟ |
| دین و مذهب | اسلام • تشیع |
| فعالیت‌ها | ؟؟؟ |
احمد بن ابراهيم بن ابي رافع صيمري، (حدود 285 – قبل 385ق)ابوعبدالله. فقيه و محدث امامي در نيمه دوم سده چهارم هجري. ولادت و وفات او روشن نيست. كهنترين استاد او «حسن بن محمد بن جمهور عمي»(م.ح310ق) است كه ظاهراً تا رأس سده چهارم يا اندكي بعد از آن حيات داشته است، بنابراين وي در آن زمان از رشد كافي برخوردار و توانايي نقل حديث را داشته است، از اين رو ولادت او ميبايست در اواخر سده سوم روي داده باشد. در باره تاريخ وفات او تنها ميدانيم كه وي از اساتيد «ابن غضائري»(م411ق) و «شيخ مفيد»(م413ق) بوده است، بنابراين مرگ او تقريباً در اواخر سده چهارم و احتمالاً در بغداد اتفاق افتاده است. همچنين به گواه اينكه معاصر او «تلعكبري»(م385ق) احتراماً از او نقل حديث ميكرده، در مييابيم كه وي از نظر سني كمي بزرگتر از تلعكبري بوده و پيش از او وفات يافته است. وي از دودمان «آل ابيرافع» است كه در ترويج فرهنگ شيعه نقش اساسي داشتند. مؤسس اين سلسله «ابورافع» است كه غلام آزاد شده رسول گرامي اسلام(ص) و از ياران نزديك علي بن ابيطالب(ع) و امام حسن(ع) بود. نسب او به «عبيد الله بن عازب» برادر «براء بن عازب انصاري صيمري» ميرسد. عبيدالله كاتب اميرالمؤمنين(ع) و نخستين تدوينگر نام ياران علي(ع) بود و در جنگهاي بسياري نيز با آن امام مشاركت داشت. وي اصالتاً اهل كوفه بود اما در بغداد سكونت دائم داشت و در همانجا پرورش يافت. تحصيلات خود را در بغداد گذراند و در فقه و حديث تبحر يافت. وي فردي با ديانت، راستگو و داراي اعتقاد سالمي بود. از اساتيد معروف او «احمد بن علويه اصفهاني»(م320ق)، «محمدبن يعقوب كليني»(م329ق)، «علي بن محمد بن يعقوب كسائي»، «احمد بن محمد بن سعيدبن عقده»(م333ق) و «محمد بن همام اسكافي»(م336ق) هستند. وي همچنين نزد «ابوطالب محمد بن احمد بن اسحاق» و «احمد بن محمد بن زياد» حديث شنيده است. پس از آن در بغداد شاگردان چندي تربيت كرد كه معروفترين آنها «شيخ مفيد»، «ابن غضائري»، «ابوطالب بن عزور» و «احمدبن عبدون»(م423ق) هستند. از معاصران او در بغداد «هارون بن موسي تلعكبري»(م385ق) و «ابوالمفضل شيباني»(م387ق) هستند. وي تأليفاتي داشته كه برخي از آنها چنيناند: «الكشف فيما يتعلق بالسقيفه»، «الاشربه و ما حلل منها و ما حرم»، «الفضائل» در باره فضيلت اهلبيت(ع)، «الضعفاء»(در باره تاريخ ائمه)، «السرائر»(در باره مطاعن خلفاء)، و «كتاب النوادر»(در باره تازههاي حديث).