کاربر:Hoosinrasooli/صفحه تمرین

از ویکی‌وحدت
اسماعیل بن موسی بن ابراهیم
احمد بن علی بن حسین بن رنجویه.jpg
نام کاملاسماعیل بن موسی بن ابراهیم
اطلاعات شخصی
دیناسلام، شیعه
استادانمحمد بن حسین بن حکم کوفی
فعالیت‌هامحدث شیعی

اسماعیل بن موسی بن ابراهیم، محدث شیعی اواسط قرن چهارم هجری است. از معاصران او حسین بن حکم کوفی، حسین بن حمدان خصیبی و علی بن عباس بن ولید بجلی هستند که در بغداد و کوفه شاگردان مشترکی داشته‏‌اند. منابع حدیثی تنها یک روایت از او باقی مانده است.

معرفی اجمالی

اسماعیل بن موسی بن ابراهیم، محدث شیعی اواسط قرن چهارم هجری است. کنیه او در منابع ذکر نشده است. از شاگردان معروف او محمد بن حسین بن حکم کوفی است که معاصر شیخ تلعکبری است و حدود 380 هجری وفات یافته است، بنابراین وفات او طبعاً می‏‌بایست پیش از این تاریخ اتفاق افتاده باشد اما زمان دقیق آن روشن نیست. ظاهراً در کوفه پرورش یافت و بخش عمده‏ای از حیات علمی خود را در بغداد سپری کرده است.

از معاصران او حسین بن حکم کوفی، حسین بن حمدان خصیبی و علی بن عباس بن ولید بجلی هستند که در بغداد و کوفه شاگردان مشترکی داشته‏‌اند. با توجه به این‌که شرح‏ حال او در هیچ‌ ‏یک از منابع معتبر نیامده است، بخش‌‏های زیادی از زندگی او برای ما ناشناخته است. در منابع حدیثی تنها یک روایت از او باقی مانده است. مضمون این حدیث خطبه‌‏ای است که امیرالمؤمنین(علیه السلام) بر بالای منبر کوفه ایراد کرده و بر امامت امامان دوازده‏گانه شیعه تصریح نموده است. وی این حدیث را از سلیمان بن حبیب نقل کرده است. از او اثر تألیفی معرفی نشده است.

استادان

در منابع تنها نام محمد بن حسین بن حکم کوفی بعنوان استاد ایشان ذکر شده است.

منابع

  1. کفایه الاثر، خزاز قمی، ص213؛
  2. طبقات اعلام الشیعه، ج1صص65 و267.
اسماعیل بن یحیی بن احمد عبسی
احمد بن علی بن حسین بن رنجویه.jpg
نام کاملاسماعیل بن یحیی بن احمد عبسی
اطلاعات شخصی

اسماعیل بن یحیی بن احمد عبسی، (000 – حدود 380ق) ابومحمد. محدث شیعی. تاریخ ولادت و وفات او در دست نیست. با توجه به شاگردی «ابن غضائری»(م411ق) نزد او، گمان می‏رود وفات او در دهه‏های آخر سده چهارم حدود 380هجری اتفاق افتاده است. از جزئیات زندگی او گزارشی در منابع دیده نمی‏شود. از نسبت «عبسی»(به فتح عین و سكون باء) بر می‏آید كه وی اصالتاً از مردم عرب كوفه است. عبسیون كوفه قبیله‏ای پرجمعیت، شناخته‏شده و دارای شاخه‏های متعدد بودند كه سلسله نیاكان آنها به «عبس بن بغیض» می‏رسد و در نهایت به «نزار بن معد بن عدنان» باز می‏گردد. وی در كوفه پرورش یافت و از شاگردان ویژه «امیر ابومحمد جعفر بن ورقاء شیبانی»(م352ق) است كه كتاب «حقائق التفضیل فی تأویل التنزیل» را نزد او فرا گرفته است. این كتاب مجموعه روایاتی است كه در باره امامت امیرالمؤمنین(ع) و برتری آن حضرت بر سایر اهل‏بیت(ع) وارد شده است. همچنین مدتی در بغداد اقامت داشت و در آنجا «حسین بن عبیدالله غضائری»(م411ق)، «شیخ مفید محمد بن محمد بن نعمان»(م413ق) و دیگران از او احادیثی در فضیلت حمزه سیدالشهداء(ع)، فاطمه زهراء(س) و امیرالمؤمنین علی(ع) شنیده‏اند. سوابق علمی او نشان می‏دهد كه وی مدتی نیز در قم اقامت داشته است، زیرا اجازه‏نامه‏ای كه «شیخ تلعكبری»(م385ق) از اساتید قمی خود «حسن بن عبدالسلام» و «محمد بن عبد ربه انصاری» دریافت كرده است، از طریق او به تلعكبری رسانده شد. از اساتید دیگر او «ابوالحسین محمد بن احمد بن ابی سهل حربی» و «ابوجعفر محمد بن جریر طبری» هستند. از شاگردان او غیر از «ابن غضائری» و «شیخ مفید» كسی دیگر را نمی‏شناسیم. وی ظاهراً دارای اثر تألیفی نبوده است. منابع: (الامالی، طوسی، ص154 حدیث256؛ رجال طوسی، ص424 شماره 6102، وص445 شماره 6330؛ رجال نجاشی، ص124 شماره 319، وص408 شماره 1082؛ طبقات اعلام الشیعه، ج1ص65؛ الانساب، سمعانی، ج4ص140، ذیل عبسی)