ابوحمزه خراسانی
أبو حمزة الخراساني از علمای اهل سنت و برجستگان تصوف در قرن سوم هجری است[۱]. ابو عبدالرحمن سلمی درمورد او گفته که او یکی از مشایخ برجسته در امر فتوا و در عین حال متقی ترین ایشان بود. ابن عساکر نیز او را یکی از شیوخ معروف صوفیه و بسیار دیندار و با تقوا یاد کرده است[۲].أبو بكر بن العربي نیز او را تحت عنوان کبار العباد تمجید می کند [۳]. او اصالتا اهل نیشابور از محله ملک آباد بوده است. لب بعضی از تواریخ او را اهل دمشق و ساکن آنجا می داند. او با مشایخ بغداد همچون جنید بغدادی ،ابوتراب نخشبی و ابو سعید خراز محشور بوده است. او در سال 290 هجری مطابق با سال 903 میلادی درگذشت[۴].
گفتار
هرکه خود را نصیحت کند شرافتمند خواهد بود و هرکسی که از توصیه به خود غافل شود خوار و ذلیل خواهد شد.
هرکه را خداوند متعال با نگاهی ترحم آمیز بیان کند ، این نگاه او را در خانه افراد خوشبخت فرود می آورد و او را در ظاهر و باطن به صداقت آراسته است.
هرکس یاد مرگ را احساس کند ، خدا هر بازمانده ای را دوست دارد و از هر موجود فجیعی از او متنفر است.
کسی که خدا را می شناسد روز به روز از معاش خود دفاع می کند و روز به روز از معاش خود می گیرد.
صوفی از صفا از هر غده است ، بنابراین خاک اختلاف در هر صورت در آن باقی می ماند[۵].