بکتاشیه

بَکتاشیه طریقتی است که پیروانش خود را منسوب به حاجی بکتاش ولی زاهد خراسانی می‌دانند. وی در نیشابور به دنیا آمد و نزد على احمد یسوى درس خواند و در سال 738 هجرى در گذشت.

تاریخچه و عقاید

طریقه «بکتاشیه» در قرن شانزدهم میلادى در اناتولى یعنى آسیاى صغیر رواج فراوان یافت و عقاید ایشان شبیه «قزلباشیه» و «شبک» و «على الهیان» کرد است. با این که بیشتر «بکتاشیه» خود را از اهل سنت و جماعت مى ‏دانند ولى اعمال و رفتار ایشان بر خلاف آن طایفه است و بیشتر به «غلاة» شیعه‏ شباهت دارد و به امامت ائمه اثنى عشر اعتقاد دارند و و چهارده معصوم (ع) را به بزرگى مى‏ ستایند.در عین حال عقاید مسیحیان نیز در ایشان تأثیر کرده است و معتقد به تثلیث اللّه و محمد (ص) و على (ع) هستند و مانند مسیحیان عشاى ربّانى به جاى مى‏ آورند.

آداب و رسوم

پیروان این فرقه بر سر سفره خود شراب و نان و پنیر مى‏ گذارند و در پیش شیخ خود که او را «بابا» مى ‏خوانند به گناهان خویش اعتراف و از او طلب آمرزش مى‏ کنند. نوشیدن شراب در نزد ایشان حرام نیست و زنان شان حجاب ندارند و به اسرار اعداد و حروف اعتقاد دارند و فضل اللّه حروفى را که پیشواى «حروفیان» بود محترم مى‏ شمارند و کتاب «جاویدان‏ نامه» او را از کتب مقدس مى ‏شمارند و این کتاب را به فارسى «عشق نامه» و به ترکى «فرشته اوقلى» مى ‏نامند.جامه «بکتاشیه» عبایى سفید و کلاهى سیاه چند گوش مثلث شکل است که گاهى عدد اضلاع آن به احترام ائمه اثنى عشر به دوازده ترک مى ‏رسد و شیخ ایشان داراى عمامه ‏اى سبز است. «بکتاشیه» بر گردن خود گردن بندى از سنگ دارند که آن را تسلیم تاش یعنى سنگ تسلیم می خوانند و تبرزینى دو دم و عصایى دراز دارند. جوانانی از ایشان که همسر ندارند گوشواره‏ هایى به گوش مى‏ آویزند تا از کسانی که همسر دارند تشخیص داده شوند.حاج بکتاش را پیر اوّل می خوانند و پیروان او فرزند حاج بکتاش را «اوغلرى» یعنى پسران حاج بکتاش می نامند. ایشان عبادات شریعت اسلام را که نماز و روزه و حج و زکات باشد به جاى نمى ‏آورند.