زهیر بن قین
÷
نویسنده این صفحه در حال ویرایش عمیق است.
یکی از نویسندگان مداخل ویکی وحدت مشغول ویرایش در این صفحه می باشد. این علامت در اینجا درج گردیده تا نمایانگر لزوم باقی گذاشتن صفحه در حال خود است. لطفا تا زمانی که این علامت را نویسنده کنونی بر نداشته است، از ویرایش این صفحه خودداری نمائید.
آخرین مرتبه این صفحه در
| نام | زُهَیر بن قَین بَجَلی |
|---|---|
| زاده | عراق |
| درگذشت | عاشورای ۶۱ ه.ق • کربلا • عراق |
| دین و مذهب | اسلام |
| فعالیت‌ها | فرمانده جناح راست سپاه امام حسین(ع) در روز عاشورا • دفاع از خیمه‌های امام(ع) • محافظت از نمازگزاران ظهر عاشورا |
زُهَیر بن قَین بَجَلی از یاران بزرگ و با وفای امام حسین(ع) و وی از مردان شریف و شجاع شهر کوفه و قوم خود شمرده میشد و به واسطه حضور در جنگها و فتوحات بسیار، جایگاه رفیعی به دست آورده بود. وی را زهیربن قین بن قیس انماری بجلی میخواندند[۱]. او عثمانی مذهب بود ولی پس از ملاقات با امام حسین(ع) چند روز قبل از واقعه کربلا، به او پیوست و در روز عاشورا به شهادت رسید.
ویژگیهاى زهیر بن قین
- شجاعت و پایمردى زهیر وى را بر آن داشت در کنار مدافعان اسلام قرار گیرد. او در برخى فتوحات اسلامى شرکت جست وافتخاراتى بزرگ به ثبت رساند. علامه سماوى در این باره مینویسد: «له فى المغازى مواقف مشهوره و مواطن مشهوده[۲]» در جنگها مواضع مشهور و جایگاه مشهودى داشته است.
- از موارد شرکت زهیر در فتوحات همانا شرکت در غزوه بلنجر استکه خاطرهاى نیز از آن باز گفته است. و در آینده به آن خواهیم پرداخت.
- نمونه دیگرش حضور در کربلاست. او بحق بازوى تواناى امام شمرده میشد. رشادت و دلاورى او چنان بود که امام حسین(ع) در روزعاشورا، هنگام تنظیم سپاه خود که بیش از هفتاد نفر بودند، وی‌را بر میمنه گمارد; حبیب‌‌ابن مظاهر را در میسره جاى داد، خود در قلب سپاه قرار گرفت و پرچم را به برادرش حضرت عباس سپرد[۳].
- از دیگر ویژگیهاى زهیر سخنورى اوست که زبانزد خاص و عام ودوست و دشمن بود. او آنچنان بر گفتار مسلط بود که گاه از اومیخواستند در جمع حاضر شود و در دفاع از امام حسین(ع) سخن بگوید.
- سومین ویژگى زهیر، که در حقیقت مهمترین ویژگى اوست، عشق به امام زمانش حسین بن على(ع) است.
- زهیر در گفتار و عمل، در راه و کربلا در مواقع مختلف، این ویژگى را بخوبى به نمایش گذارد. گفتارش در شب عاشورا و عملش در روز عاشورا بهترین گواه بر درستى این سخن است.
او در شب عاشورا، هنگامى که امام حسین(ع) اجازه رفتن به ویداد، اظهار داشت: «لا و الله لا یکون ذلک ابدا ا اترک ابن رسولالله(ص) اسیرا فى ید الاعداء و انجو انا؟! لا ارانى الله ذلکالیوم[۴].» نه به خدا سوگند، هرگز چنین نخواهد بود. آیافرزند رسول خدا را در دست دشمنان اسیر بگذارم و خود را نجات دهم؟! خداى آن روز را به من نشان ندهد. زهیر در راه مکه تا کوفه، هنگامى از خدمت امام حسین(ع) بازگشت، همسر و یارانش را مخاطب قرار داد و گفت: من تصمیم گرفتهام همراه حسین باشم تا جانم را فدایش سازم و...[۵].