اعجاز قرآن
÷
نویسنده این صفحه در حال ویرایش عمیق است.
یکی از نویسندگان مداخل ویکی وحدت مشغول ویرایش در این صفحه می باشد. این علامت در اینجا درج گردیده تا نمایانگر لزوم باقی گذاشتن صفحه در حال خود است. لطفا تا زمانی که این علامت را نویسنده کنونی بر نداشته است، از ویرایش این صفحه خودداری نمائید.
آخرین مرتبه این صفحه در
قرآن کریم معجزه جاویدان پیامبر خاتم(ص) است و در برگیرنده معارف و مفاهیم عمیقی برای هدایت انسانها به سوی کمال است. اولین گام برای ورود به این دریای بیکران شناخت دقیق و فهم صحیح آن است که فهم صحیح آن نیاز به مقدماتی از علوم قرآنی دارد. یکی از این مقدمات اعجاز قرآن است که از گذشته تاکنون مفسران و قرآنپژوهان به اندیشه و تأمل پیرامون آن پرداختهاند.
معنای لغوی و اصطلاحی معجزه
معجزه از ریشهی «عجز» بوده و «عجز» به معانیای همچون بن و پایان یک شی یا به معنای ضعف به كار رفته است[۱]؛ چنانكه خلیل بن احمد مینویسد:
«العجز نقیض الحزم»[۲]«عجز نقیض استحكام است.»
لغویون در تبیین واژه اعجاز نیز با الهام از اصل لغویِ این واژه، آن را به معنای ناتوان كردن طرفِ مقابل خود دانستهاند. طریحی در این باره مینویسد: «الإعجاز أن یأتی الإنسان بشیء یعجز خصمه و یقصر دونه[۳]
باتوجه به این معانی، میتوان گفت اعجاز به معنی ایجاد ناتوانی و عجز در طرف مقابل میباشد.
در خصوص تعریف اصطلاحی معجزه به چند تعریف از صاحبنظران میپردازیم:
الف) علامه حلی(ره) در تعریف معجزه میگوید: «معجزه، وقوع چیزی است که تحقق آن امر عادی نیست و یا سلب و نفی چیزی میباشد که عادی بوده است. در معجزه لازم است تا خرق عادتی صورت بگیرد و مطابق با همان ادعای آورنده آن باشد»[۴]
ب) جلالالدین سیوطی معجزه را این چنین تعریف میکند: «معجزه عمل و کاری خارقالعاده و فوق طاقت بشری است که همراه با تحدی و معارضه طلبی است، ضمن آنکه نظیر و مانندی مانند آن وجود ندارد[۵]».
ج) شیخ ابوالفتح رازی، مولا محسن فیض کاشانی، سید محمد جواد بلاغی این چنین تعریف کردهاند: «معجزه کاری است خارقالعاده و فوق طاقت بشری که با تعلیم و تعلّم بدست نمیآید و مدّعی نبوت به عنایت مخصوص خدا، آن را ابراز میدارد تا شاهد صدق نبوّت و ادّعایش باشد[۶]».
تفاوتهای معجزه همراه با خوارق عادت دیگر
معجزه یک امر خارقالعادهای است که علتی برتر از علل طبیعی دارد. از این رو میتوان گفت:
- اولا معجزه قابل آموزش نیست، در حالیكه امور خارق عادت را میتوان یاد گرفت؛
- ثانیا معجزه قابل معارضه و هماوردی از سوی انسانها نیست، در حالیكه امور خارق عادت را میتوان مغلوب كرد؛
- ثالثا هدف معجزه اثبات نبوت شخص مدعی نبوت است، در حالیكه هدف در امور خارق عادت غیر از این است[۷].
ضرورت ارائه معجزه از سوی پیامبران
ارائه معجزه از سوی پیامبران دلیلی برای اثبات حقانیت آنها و صدق گفتارشان است. در این میان مردم دو دسته هستند. کسانی که با طهارت باطنی خود درستی گفتار پیامبران را قبول مینمایند. بدون اینکه معجزهای برای آنها آورده شود، ولی بعضی از انسانها تا زمانی که شواهد و قرائنی دربارهی ادعای پیامبری اشخاص نبینند به او ایمان نمیآورند، لذا طبیعی است که از مدعّی پیامبری درخواست معجزه نمایند تا یقین کنند او از سوی خداست. در این صورت آوردن معجزه از سوی پیامبر، امری ضروری است[۸]. علامه طباطبائی در این باره میفرماید: «اعجاز برای اثبات معارف الهی نیست، اعجاز برای اثبات رسالت و تصدیق پیامبری آنهاست»[۹]. از سویی دیگر میتوان گفت معجزه پیامبران راه را بر مدّعیان دروغین پیامبری میبندد؛ زیرا همینکه آنها ادعای پیامبری کنند، مردم از آنها معجزه میخواهند و وقتی نتوانستند معجزهای ارائه دهند نادرستی ادعایشان ثابت میشود.
تحدی قرآن، دلیل اعجاز آن
تحدی یعنی مبارزهطلبی قرآن که دلیل اعجاز قرآن است؛ زیرا جن و انس را به آوردن همانند آن حتی به یک سخن مثل قرآن طلبیده است. در مورد آیات تحدی توجه به چند نکته حائز اهمیت است:
- دعوت جهانی: قرآن میفرماید: «لَئِنِ اجْتَمَعَتِ الْإِنْسُ وَ الْجِنُّ عَلى أَنْ یَأْتُوا بِمِثْلِ هذَا الْقُرْآنِ لا یَأْتُونَ بِمِثْلِهِ»[۱۰]؛ اگر همهی افراد انسانها و حتی جنّها جمع شوند نمیتوانند مثل قرآن را بیاورند. این همانند خواهی و مبارزه طلبی یک دعوت جهانی و ضروری همهی افراد بشری و جنیان است.
- شامل همهی زمانها: این تحدی از زمان پیامبر(ص) شروع شده و همچنان ادامه دارد و محدود به زمان خاصی نیست. چنانکه خداوند میفرماید: «فَإِنْ لَمْ تَفْعَلُوا وَ لَنْ تَفْعَلُوا»[۱۱]؛ اگر در گذشته نتوانستید مثل قرآن را بیاورید هرگز هم نخواهید توانست.
- دعوت به همکاری کفر پیشگان: خداوند در این مورد میفرماید: «أَمْ یَقُولُونَ افْتَراهُ قُلْ فَأْتُوا بِعَشْرِ سُوَرٍ مِثْلِهِ مُفْتَرَیاتٍ وَ ادْعُوا مَنِ اسْتَطَعْتُمْ مِنْ دُونِ اللَّهِ إِنْ كُنْتُمْ صادِقینَ»[۱۲]؛ آیا کفر پیشگان میگویند: رسول، قرآن را به هم بافته، بگو اگر راست میگویید هر که را غیر خدا میخواهید دعوت کنید و ده سوره همانند قرآن بیاورید. در این آیه از کافران به صورت گروهی و با همکاری هم خواسته شده تا اگر میتوانند ده سوره مثل قرآن بیاورند.
- این دعوت و همانند سازی به چندین شیوه در قرآن آمده است؛ گاهی دعوت به آوردن کتابی مثل قرآن، گاهی آوردن ده سوره مانند قرآن، گاهی آوردن یک سوره و گاهی آوردن سخنی مانند قرآن خواسته شده است.
معارضه کنندگان با تحدی قرآن در طول تاریخ
اینک به ذکر چند نفر از کسانی که به معارضه با قرآن برخاستهاند و تلاششان نافرجام بوده است میپردازیم:
اسود عَنسی یمنی، وی در زمان پیامبر ادعای نبوت کرد. او به یمن، نجران و صنعا حمله کرده و حاکم آنجا شد. وی که فردی کاهن و شعبدهباز بود مورد لحن پیامبر(ص) قرار گرفت و بعد از رحلت پیامبر به دست فیروز دیلمی ایرانی کشته شد. برخی از آیات ساخته شده وی عبارتند از: «سبح اسم ربک الاعلی، الذی يسَّر علی الحبلی. فاخرج منها نمسة تسعی، من بين اضلاع و حشی فمنهم من يموت و يدسّن فی الندی. و منهم من يعيش و يبقی[۱۳]».
مسيلمه کذاب: وی از یمامه جنوب غربی بحرین قیام و ادعای نبوت کرد. آمده است که در سال هفتم هجری پیامبر(ص) نامهای به فرمانداری یمامه فرستاد و آنها را به اسلام دعوت کرد. مردم آنجا مسلمان شدند و گروهی را با مسيلمه نزد پیامبر فرستادند. مسيلمه وقتی به وطن برگشت ادعا کرد که با محمّد در نبوت شریک شده است و نامهای به این مضمون به پیامبر نوشت: «من مسيلمه رسول الله الی محمد رسول الله! اما بعد فان لنا نصف الارض و لقريش نصفها و لکن قريش لا ينصفون والسلام عليک».
پیامبر در پاسخ نوشت: «بسم الله الرحمن الرحيم من محمد النبی الی مسيلمه الکذّاب، اما بعد فان الارض لله يورثها من يشاء من عباده و العاقبه للمتقين، والسلام علی من التبع الهدی». یکی از آیات ساخته شده مسيلمه کذّاب از این قرار است: «الم تر الی ربک فصل بالحبلی اخرج منها شمة تسع من بين صفات وحشی. مدّتها از او خواسته شد تا دست از ادعای دروغینش بردارد ولی نپذیرفت تا اینکه سرانجام در سال یازده هجری خالد بن ولید با سپاهی فتنه او را برکند[۱۴].
لازم به ذکر است که در سپتامبر 1997 شرکتی آمریکایی 4 سوره جعلی در اینترنت منتشر کرد به نامهای سورة التجسد، سورة الايمان، سورة الوصايا، سورة المسلمون که این سورهها بارها توسط فضلا نقد شده و بیپايگي آن اثبات شده است[۱۵].
پانویس
- ↑ احمد بن فارس، معجم مقاییس اللغه، ج 4، ص232.
- ↑ فراهيدي، خليل، العين، ج1، ص216.
- ↑ طريحي، فخرالدين، مجمع البحرين، ج3، ص125 و نيز ر.ك. فیومی، مصباح المنیر، ص393.
- ↑ کشف المراد فی شرح تجرید الاعتقاد، ص474.
- ↑ سیوطی، الاتقان فی علوم القرآن، ص319.
- ↑ مترجم، حسینی، سیدحسین، هفده گفتار در علوم قرآنی از سه مفسّر گرانمایه، ص59.
- ↑ در اين باره ر.ك. شيخ مفيد، النكت الإعتقادية، صلیاللهعلیهوآلهوسلم 36 و 37، ، ابوالصلاح حلبی، تقریب المعارف،ص154 و 155، شیخ طوسی، الاقتصاد، ص155، محقق حلی، المسلک فی اصول الدین، ص161، ابن میثم بحرانی، قواعد المرام فی علم الکلام، ص127، سديدالدين حمصی رازی، المنقذ من التقلید، ج1، ص384، محمدرضا مظفر، عقايد الامامية،ص52، مرتضي مطهوي، وحي و نبوت، ص12، محمدتقي مصباح یزدی،آموزش عقاید، ج2، ص99-103 و راه شناسی، ص123 – 133، جعفر سبحاني، محاضرات في الالهيات، ص258 و رضایی، محمدعلی، پژوهشی در اعجاز علمی قرآن، ص63.
- ↑ مؤدّب، سیدرضا، اعجاز قرآن، ص15.
- ↑ المیزان فی تفسیر القرآن، ج 1، ص82.
- ↑ سوره اسراء، آیه 88.
- ↑ سوره بقره، آیه 24.
- ↑ سوره هود، آیه 13.
- ↑ زمانی، محمدحسن، مستشرقان و قرآن، ص73.
- ↑ زماني، محمدحسن، مستشرقان و قرآن، ص74.
- ↑ همان، ص77.