حبیبیه

حبیبیه‏ فرقه ای است با مشی صوفی گری.

تاریخچه

در کتاب «هفتاد و سه ملت» فرقه فوق به صورت حبیبیه ذکر شده است. در این کتاب اعتقاد حبیبیه بیان می‌شود که: من شرب کاس المحبة، سقط عنه العباده. یعنی هر کسی که شراب محبت حق بنوشد، دل و جانش به دوستی و عشق عالم علوی در جوش و خروش آید و به نوافل و عبادات بدان حضرت تقرب یابد و چون با سعادت هم قرین شود. خداوند وی را به دوستی قبول خواهد کرد و صفاتش به نیکی تغییر خواهد کرد و می یابد و قوایش مبدل خواهد شد.

استناد حبیبیه به حدیث قدسی در اثبات مدعایشان

چنان‌که حدیث قدسی بر این ادعا گواه است: لا یزال العبد یتقرب الی بالنوافل حتی احبه فاذا احببته کنت له سمعا و بصرا و لسانا و یدا، فبی یسمع و بی یبصر و بی ینطق و بی یبطش... یعنی خداوند می‌فرماید: همیشه بنده‌ی من به وسیله نمازهای نافله به من نزدیک می‌شود تا این که او را دوست بدارم پس هر گاه به او علاقمند شدم، گوش و چشم و زبان و دست او می‌شوم در آن‌چه که می‌شنود و می‌بیند و سخن می‌گوید و کاری انجام می‌دهد. یعنی این‌که گوش او می‌شوم تا به وسیله من بشنود چشم او می‌شوم تا به وسیله من ببیند و زبان او می‌شوم تا به وسیله من سخن بگوید و دست او می‌شوم تا به وسیله من کارهایش را انجام دهد. و سقط عنه العباده و الارکان و در این هنگام بار تکلیف از روی دوش او برداشته می‌شود.

علت نامگذاری

خوارزمی می‏‌نویسد: ایشان را از آن جهت «حبیبیه» نامیدند که خداوند را به دلیل طمع بهشت یا ترس از دوزخ عبادت نمی‌کنند، بلکه خداوند را از روی عشق و دوستی می‌پرستند.