احمد بن علی رازی
| نام | احمد بن علی رازی |
|---|---|
| القاب و سایر نام‌ها | ؟؟؟ |
| زاده | ابتدا زمان تولد و سپس مکان |
| درگذشت | ابتدا زمان وفات و سپس مکان |
| استادان | ؟؟؟ |
| شاگردان | ؟؟؟ |
| آثار | ؟؟؟ |
| دین و مذهب | اسلام • تشیع |
| فعالیت‌ها | ؟؟؟ |
احمد بن علی رازی، (قبل 281 – حدود350ق)ابوالعباس یا ابوعلی. معروف به «خضیب الایادی». زیرا ظاهراً دستهای او همیشه خضاب بسته بود. تاریخ ولادت و وفات او روشن نیست. از تاریخ درگذشت اساتید او كه بعضاً دهه نخست سده چهارم را درك كردهاند میتوان حدس زد كه وی بعد از این دهه زنده بوده است. از سوی دیگر شاگردی «محمد بن احمد بن داود قمی»(م368ق) و «هارون بن موسی تلعكبری»(م385ق) نزد او نشانگر آن است كه وی احتمالاً تا اواسط این سده حیات داشته است. از دوران كودكی و محل پرورش او اطلاعی در دست نیست. وی ظاهراً بخش زیادی از عمر خویش را در قم و ری به سر آورده و در این دو شهر نزد «محمد بن جعفر بن عون رازی»(م312ق) و «احمد بن ادریس قمی»(م306ق) حدیث شنیده است. شاید از شاگردی تلعكبری نزد او بتوان استفاده كرد كه وی مدتی در بغداد نیز اقامت داشته است، زیرا تلعكبری مقیم بغداد بوده است. وی در منابع رجالی متهم به افراط در حق امامان شیعه(ع) شده است و احادیث او از اعتبار چندانی برخوردار نیست. شیخ طوسی و نجاشی ضمن اینكه وی را «مضطرب المذهب» و «غالی افراطی» معرفی نمودهاند، برخی از كتابهای او را ستودهاند. وی تألیفات متعددی داشته است اما تنها از كتاب «الشفاء و الجلاء» اثری باقی مانده و مورد ستایش صاحبنظران قرار گرفته است. احادیث این كتاب را كه در موضوع غیبت امام عصر(عج) میباشد شاگردش «محمد بن احمد بن داود قمی» به آیندگان انتقال داده است. از تألیفات دیگر او «كتاب الفرائض» و «كتاب الآداب» هستند كه اكنون اثری از آنها نیست.