ابوتراب نخشبی
أبوتراب عسکر بن حصین النخشبی از علمای اهل سنت و از شیوخ برجسته تصوف در قرن سوم هجری قمری بود.
نظرات بزرگان
ابوعبدالرحمن سلمی
سلمی درباره نخشبی چنین می‌گوید: او از بزرگان مشایخ تصوف در خراسان بود که به علم، جوانمردی، توکل به خدا، زهد و ورع مشهور بوده است.
شمس الدین ذهبی
ذهبی در مورد از عبارات مهمی همچون الإمام القدوة و شیخ الطائفة استفاده کرده است.
زادگاه
او در شهر نخشب که از نواحی بلخ بوده و به نام "نسف" هم خوانده می‌شده است متولد شده است و بدین جهت به او نخشبی گفته می‌شود.
وفات
وی در مسیر زیارتی بیت الله الحرام به سال 245 هجری قمری درگذشت.
معاصرین
یکی از مشهورترین معاصرین و هم نشینان وی را أبا حاتم العطار البصری و حاتم اصم بلخی نام برده‌اند. او همچنین احمد بن حنبل را در بغداد ملاقات کرده است [۱].
اساتید
او در درس اساتید زیادی تلمذ نموده است که از آن میان می‌توان به نعیم بن حماد و محمد بن عبدالله بن نمیر اشاره کرد.
شاگردان
او شاگردان فراوانی داشته که از مهمترین آنان می‌توان به موارد زیر اشاره کرد:
الفتح بن شخرف، أبوبکر بن أبی عاصم، عبدالله بن أحمد بن حنبل، یوسف بن الحسین الرازی و أبوعبدالله أحمد بن الجلاء.
گفتارها
شریف‌ترین دلها قلبی است که به نور معرفت خدا زنده است.
از او درباره اوصاف عارف پرسیده شد و او گفت: عارف کسی که نه تنها از چیزی ناراحت نمی‌شود بلکه همه چیز به وسیله او پاک می‌شود.
اگر بنده در اعمال خود صادق و مخلص باشد، قبل از شروع کار شیرینی آن را می‌چشد[۲].