تاشقورغان

شهرستان خودمختار تاجیک تاشقورغان در جنوب غربی ایالت خودمختار سین کیانگ / شین جیانگ اویغور، در ارتفاعی میان ۳۰۰۰ تا ۳۳۰۰ متر در کوه های پامیر واقع است. اسلام در اوایل قرن دوم به این شهر وارد شد.اهالی آنجا از قرن پنجم با ورود اعیان اسماعیلیه و در رأس آن ها ناصرخسرو قبادیانی، به اسماعیلیه گرویدند.

موقعیت جغرافیایی

تاشقورغان (به تلفظ روسی) تاشکورگان یا تاش قرغان (فارسی تاجیکی: Йенги Тоҷик Тошкйрғон، اویغوری: تاشقۇرغان تاجیک ئاپتونوم ناهیییسی) به معنای "دژ سنگی" از بخش های شهرستان کاشغر در ناحیه خودگردان سین کیانگ در شمال باختری چین است. تاشقورغان در فلات پامیر و بر سر راه ابریشم واقع شده است. تاشقورغان با پاکستان، افغانستان، و تاجیکستان هم مرز است.

مرکز این شهرستان خودمختار، در مشرق شهرستان است. این شهرستان در جنوب غربی ایالت خودمختار سین کیانگ / شین جیانگ اویغور، در ارتفاعی میان ۳۰۰۰ تا ۳۳۰۰ متر در کوه های پامیر واقع است. این شهر در کنار جاده راهبردی قراقروم بین چین و پاکستان واقع شده است. پیرامون شهر را کوه های بلند و یخچال های طبیعی فراگرفته و رود تاشقورغان با جهت جنوبی ـ شمالی از آن می گذرد.

تاریخ اسلام در تاشقورغان

اسلام در اولین سال‌های قرن دوم به تاشقورغان رسید. در سدهٔ چهارم این شهر تحت حکومت ایلخانیان قرار گرفت و در پی تلاش آن‌ها و نیز تردد بازرگانان، دین اسلام در آنجا گسترش یافت. اهالی آنجا از قرن پنجم با ورود اعیان اسماعیلیه و در رأس آن ها ناصرخسرو قبادیانی، به اسماعیلیه گرویدند. تاشقورغان در قرن هفتم جزو فرمانروایی یوانِ مغول شد و با ورود سربازان مسلمان همراه این قوم، اسلام در آنجا گسترش یافت. در قرن سیزدهم نفوذ مبلّغان آقاخان محلاتی (متوفی ۱۲۹۹) که از هند اعزام می‌شدند، موجب گرایش اسماعیلیان تاشقورغان به شاخة «خواجوی» شد که هنوز هم ادامه دارد. تاشقورغان در این قرن برای مدتی همراه با دیگر سرزمین های سین کیانگ جزو حکومت ترکستان شرقی به رهبری یعقوب بیگ شد، اما بار دیگر به چین پیوست.

آثار باستانی

از آثار مهم تاشقورغان، قلعه ای قدیمی در مسیر جاده ابریشم جنوبی است که از سنگ و ملاط ساخته شده است.