علی بن محمد المزین
علی بن محمد المزین بغدادی از اهالی بغداد و کنیه‌اش ابوالحسن بود. او یکی از علمای اهل سنت و بزرگان تصوف در قرن چهارم هجری به شمار می‌آید[۱].
اساتید
او سهل بن عبدالله تستری، جنید بغدادی و دیگرانی از طبقه رجال تصوف را شاگردی کرده است.
شاگردان
ابوبکر رازی، محمد بن احمد النجا و دیگرانی از این دست شاگردیش را کرده بودند.
دیدگاه علمای تصوف
ابوعبدالرحمان سلمی
ابوعبدالرحمان سلمی درباره او چنین گفت: او از باتقواترین شیوخ و بلکه بهترین آنها بود[۲].
ذهبی
ذهبی نیز در مورد او تعبیر استاد عارف را بکار برده است[۳] [۴].
ابوالقاسم قشیری
ابوالقاسم قشیری نیز او را در تقوا و ورع برجسته دانسته است[۵].
گفتار
استغنای الهی باعث می‌شود خلق به او محتاج شوند و کسی که فقیر الی الله شد و در این مسیر مقاومت کرده و آداب آن را رعایت کرد خداوند او را از هر چیز بی‌نیاز می‌کند.
گناه پس از گناه کیفر گناه و نیکی پس از نیکی پاداش عمل نیک خواهد بود.
هر که خود به دنبال مسیر قرب برود در اولین قدم ممکن است گمراه شود ولی خداوند خیر هرکس را بخواهد راه را به او نشان خواهد داد و (خداوندا) مرا در رسیدن به مقصود یاری کن؛ پس خوشا به حال کسی که قصد و هدفش رسیدن به لقاء پروردگارش باشد با اعراض از هر چیز غیراو.
چون قیامت شود دنیا به پایان رسیده و هنگامی که ذکرالله ظاهر می‌شود، دنیا و آخرت در پیشگاه ذاکر به چشم نمی‌آید و چون گوینده ذکر عامل به ذکر شود ذاکر و ذکر در مذکور فنا شده و آنچه باقی می‌ماند جلوه‌ای از صفات الهی است[۶].
وفات
وی ساکن مکه بود تا اینکه در سال 328 هجری قمری در همانجا درگذشت[۷].
پانویس
- ↑ طبقات الصوفیة، أبو عبدالرحمن السلمی، ص289-291، دار الکتب العلمیة، ط2003
- ↑ طبقات الصوفیة، أبو عبدالرحمن السلمی، ص289-291، دار الکتب العلمیة، ط2003
- ↑ المزین أبو الحسن البغدادی علی بن محمد
- ↑ سیر أعلام النبلاء، الذهبی، ج15، ص232
- ↑ علی بْن مُحَمَّد أَبُو الحسن الصوفی المعروف بالمزین
- ↑ علی بن محمد المزین
- ↑ تاریخ بغداد، نویسنده خطیب البغدادی، ج13، ص544