غفور احمد
غفور احمد روشنفکر برجسته، سیاستمدار و معاون جماعت اسلامی پاکستان بود. وی عضو کمیته قانون اساسی پاکستان در سال 1973 میلادی بوده و نقش مهمی در تدوین قانون اساسی پاکستان را برعهده‌داشت.
| غفور احمد | |
|---|---|
 | |
| نام کامل | غفور احمد |
| اطلاعات شخصی | |
| سال تولد | 1927 م، ۱۳۰۵ ش، ۱۳۴۵ ق |
| محل تولد | هندوستان |
| سال درگذشت | 2012 م، ۱۳۹۰ ش، ۱۴۳۲ ق |
| دین | اسلام، اهل سنت |
| فعالیت‌ها |
|
زندگی‌نامه
غفور احمد در 26 ژوئن 1927 در باریلی هند به دنیا آمد. او تحصیلات اولیه خود را در شهر زادگاهش گذراند. در سال 1948 کارشناسی ارشد خود را در رشته بازرگانی از دانشگاه لاکنو دریافت کرد. همچنین دوره حسابداری صنعتی را گذراند و بعد از اتمام دوره حسابداری، عضو مدیریت موسسه حسابداران پاکستان شد.
غفور احمد قبل از ورود در صحنه سیاسی، در سازمان‌های تجاری مختلف کار می‌کرد و به عنوان کارشناس آموزشی در مؤسسات آموزشی مختلف از جمله مؤسسه حساب‌های صنعتی پاکستان، مؤسسه حساب‌های صنعتی جناح و کالج کراچی مشغول به‌فعالیت بود[۱]
تدریس
غفور احمد علاوه بر کار در مؤسسات تجاری، در مؤسسات آموزشی مختلف نیز تدریس می‌کرد. این مؤسسات شامل مؤسسه حسابداران رسمی پاکستان، مؤسسه حساب‌های صنعتی و کالج اردو کراچی است. به دلیل علاقه و اشتیاق به فعالیت‌های آموزشی، سال‌ها با برنامه درسی دانشگاه سند، دانشگاه کراچی و هیئت بازرگانی دانشگاه سند همکاری داشت.
جماعت اسلامی پاکستان
غفور احمد در حالی که تنها 23 سال داشت در سال 1950 به جماعت اسلامی پیوست و سال‌ها به عنوان امیر جماعت اسلامی کراچی باقی ماند. او مدت زیادی به عنوان نایب امیر جماعت اسلامی پاکستان فعالیت می‌کرد.
ورود به مجلس و سیاست
غفور احمد به دلیل خلق و خوی ملایم و آرام و همچنین به دلیل احتیاط سیاسی و همچنین زیرکی فکری بسیار شناخته شده بود. از ابتدا در سیاست حضور فعال داشت. در سال 1958 به عنوان شهردار کراچی انتخاب شد. وی بعداً در سال 1970 به عضویت مجلس شورای ملی انتخاب شد. در سال 1977 مجدداً به نمایندگی مجلس شورای ملی انتخاب شد و رهبری حزب پارلمانی جماعت اسلامی را بر عهده گرفت. او همچنین دبیرکل اتحاد دموکراتیک متحد و قومی اتحاد پاکستان بر عهده داشت.
او بخشی از تیم مذاکره کننده وحدت ملی بود که قبل از اعمال حکومت نظامی مذاکرات قاطعی با ذوالفقار علی بوتو انجام داد.
وی از سال 1978 تا 1979 وزیر فدرال صنعت تحت رهبری اتحاد ملی پاکستان بود. غفور احمد دوره وزارت خود را فصل تاریک زندگی خود نامیده است. وی بعدها از سال 1988 تا 1992 به عنوان دبیرکل جبهه دموکراتیک اسلامی فعالیت کرد.
غفور احمد روابط نزدیکی با پیرپاگارا، شیرباز مزاری، نصرالله خان نواب زاده و سیاستمداران برجسته پاکستانی داشت، به دلیل نجابت، بردباری، خلق و خوی دموکراتیک، و صداقتش در محافل سیاسی محبوب بود.
دستگیری و زندانی شدن
در اولین دوره تصدی بی نظیر بوتو و نواز شریف (1988-1992) به عنوان دبیرکل اتحاد جمهوی اسلامی در اپوزیسیون باقی ماند. در طول فعالیت سیاسی طولانی خود، او اغلب به پشت میله های زندان فرستاده می شد. طولانی‌ترین مدت زندانی شدن او نه ماه طول کشید، جریان جماعت اسلامی در سال 1964 از طرف دولت وقت غیرقانونی اعلام شد. او به محض رفع ممنوعیت جماعت اسلامی توسط دادگاه عالی پاکستان آزاد شد. غفور احمد نویسنده پنج کتاب در مورد سیاست پاکستان است [۲] [۳].
وفات
غفور احمد در سن 85 سالگی و پس از یک بیماری طولانی مدت در 26 دسامبر 2012 درگذشت [۴].