احمد بن محمد مقرئ طبری
احمد بن محمد مقرئ طبری، (حدود 245 – حدود 325ق) محدث شیعی. اصالتاً ایرانی و اهل طبرستان است.
| احمد بن محمد مقرئ طبری | |
|---|---|
 | |
| نام کامل | احمد بن محمد مقرئ طبری |
| نام‌های دیگر | مقرئ |
| اطلاعات شخصی | |
| روز تولد | حدود 245 قمری |
| محل تولد | طبرستان |
| روز درگذشت | حدود 325 قمری |
| محل درگذشت | بغداد |
| دین | اسلام، شیعه |
| استادان | یعقوب بن اسحاق |
| شاگردان |
|
| فعالیت‌ها | محدث شیعی |
معرفی اجمالی
احمد بن محمد مقرئ طبری، محدث شیعی. کنیه او در منابع ذکر نشده است. وی در طبرستان دیده به جهان گشود و در بغداد درگذشت، اما زمان تولد و وفات او روشن نیست. شیخ طوسی وی را از ملازمان احمد بن بدیل کوفی(م258ق، از راویان خوشنام و قاضی همدان در زمان معتز عباسی«حکومت: 252 تا 255ق»)، به شمار آورده است، بنابراین تولد او میبایست اندکی پیش از اواسط سده سوم بوده باشد.
درباره وفات او تنها میدانیم که پسرش «ابراهیم بن احمد بن محمد طبری»(م393ق) معروف به «تیزون» در 324هجری در بغداد به دنیا آمد، بنابراین وفات او طبعاً یا باید در همین حدود رخ داده باشد و یا بعد از این تاریخ اتفاق افتاده باشد. با توجه به این‌که در منابع حدیثی، پسرش از او نقل حدیث نکرده، میتوان دریافت که وفات او بعد از تولد فرزندش، چندان به طول نیان‌جامیده است. وی اصالتاً ایرانی و اهل طبرستان است. دروس مقدماتی را در زادگاهش سپری کرد و سپس به قرائت قرآن روی آورد و چون در ضبط کلمات قرآنی تخصص داشت لقب «مقرئ» به او دادهاند. از اساتید او «یعقوب بن اسحاق» است که شرح حالی از او در منابع گزارش نشده است. وی پس از مدتی اقامت در ایران، به عراق آمد و ظاهراً تا آخر عمر در بغداد اقامت داشت. وی در بغداد شاگردان چندی تربیت نمود که از جمله آنها هارون بن موسی تلعکبری(م385ق) و «ابوطیب حسین بن علی بن محمد» هستند. درباره ارزش روایات او هر چند سخن صریحی از سوی صاحب نظران ارائه نشده است اما اجازه نقل احادیثش به تلعکبری میتواند دلالت بر حسن حال او داشته باشد. از آثار تألیفی او خبری گزارش نشده است.
استادان
تنها از یعقوب بن اسحاق نامبرده شده بعنوان استادش.
شاگردان
از هارون بن موسی تلعکبری و ابوطیب حسین بن علی بن محمد بعنوان شاگردانش نامبرده شده است.
منابع
- الامالی، طوسی، ص 58 حدیث 84؛
- رجال طوسی، ص 412 شماره 5965؛
- جامع الرواه، ج 1 ص 71؛
- طبقات اعلام الشیعه، ج 1 ص 55.