نظریه کسب
نظریه کسب یک نظریه معروف کلامی است که نحوه مواجهه انسان با جبر و اختیار در حوزه افعال اختیاری وی را تفسیر می کند. سابقه این نظریه به قبل از اشاعره و ماتریدیه بر می گردد، اما در زمان ابو الحسن اشعری با بسط و توسعه به نام نظریه کسب اشعری و در ادامه کسب ماتریدی معرفی شد.دو مذهب اشاعره و ماتریدیه با انتخاب این نظریه ثابت کردند که انسان در افعال خویش سهمی به نام کسب دارد و همین مقدار موجب می شود تا خود را مجبور نداند بکله به عنوان فاعل مسئول مستحق ثواب یا عذاب شود.