ابوعبدالله دینوری
أبُو عبدالله مُحَمَّد بن عبدالْخَالِق الدینَوَرِی از علمای برجسته اهل تصوف سنی در قرن چهارم هجری بود.
دیدگاه علما
ابوعبدالرحمن سلمی
او درباره دینوری چنین می‌گوید: او از اجلا و بزرگان مشایخ تصوف در مقامات عرفانی بود و دارای صفاتی همچون بلند همتی و تلاش در کسب معارف و بیانی روشن و فصیح در تبین علوم تصوف که به او مراجعه می‌کردند. او سال‌ها با فقر همنشین بود و التزام به آداب تصوف داشت و در عین حال بر اهالی این طایفه محبت و عشق می‌ورزید [۱].
زندگی
او سال‌ها در وادی الْقری (وادی القری به منطقه‌ای در حدود پنجاه فرسخی شمال غربی مدینه گفته می‌شد و در حقیقت دره ای طولانی و بزرگ بود که راه بازرگانی شام را به یمن وصل می‌کرد)[۲] ساکن بود. سپس به دینور (دینور جزء دشت‌های مرتفع استان کرمانشاه و جزء شهرستان صحنه است)[۳] بازگشت و در همانجا وفات یافت.
گفتار
انتخاب خدا برای بنده خود با علم به بنده‌اش بهتر است از انتخاب بنده برای خودش با وجود نادانی از قضا و قدر پروردگارش است.
همنشینی افراد کم سن و سال و جوان با بزرگسالان باعث کسب تجربه موفقیت و زیرکی است و تمایل بزرگسالان برای همنشینی با کودکان ننگ و حماقت است[۴].
پانویس
- ↑ طبقات الصوفیة، أبو عبدالرحمن السلمی، ص381-383، دار الکتب العلمیة، ط2003
- ↑ وادی القری
- ↑ جغرافیای دینور
- ↑ أبو عبدالله الدینوری